Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

To euro or not to euro? Το τέλος του ταμπού.

To euro or not to euro? Το τέλος του ταμπού.

τοίχο-τοίχο...



to euro or not to euro?
κατήντησε δίλημμα υπαρξιακό...
Σε συζητήσεις τον τελευταίο καιρό με ανθρώπους που στήριξαν στις εκλογές τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ελέω φόβου για το ευρώ, παρατηρώ μια μεγάλη στροφή.
Εδώ και καιρό είχαν αρχίσει να υπάρχουν τα πρώτα σημάδια, αλλά τα γεγονότα της Κύπρου και η ανοιχτή και ακομπλεξάριστη συζήτηση που ξεκίνησε εκεί περί της αναγκαιότητας της παραμονής στην Ευρωζώνη και περί ορίου των θυσιών, έσπασαν για τα καλά το ταμπού που υπήρχε και στην Ελλάδα.
Είναι αλήθεια πως εδώ και τρία χρόνια όσοι υποστηρίζουν την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη ή όσοι την θεωρούν μια εναλλακτική λύση αντιμετωπίζονταν σχεδόν ως λεπροί.
Αν μάλιστα τύχαινε να κατέχουν και κάποια θέση στα δημόσια πράγματα χαρακτηρίζονταν "λόμπι της δραχμής" και κατηγορούνταν από κυβέρνηση και ΜΜΕ για απόπειρα κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας!

Υπό το βάρος αυτής της κατάστασης πολλοί που υποστήριζαν είτε την αποχώρηση είτε την εξέταση της αποχώρησης ως πιθανό ενδεχόμενο, αναγκάζονταν να μασούν τα λόγια τους και να αυτολογοκρίνονται.
Τώρα όμως σαν κάτι να άλλαξε. Απενοχοποιήθηκε η συζήτηση αυτή.
Και επιτέλους ίσως και να μπορέσουν να εκφραστούν κανονικές απόψεις με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Διότι μέχρι στιγμής ακούγαμε ένθεν κι ένθεν είτε ευχολόγια είτε αφορισμούς, αφού η συζήτηση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αποτελούσε για τους μεν ταμπού και για τους δε τοτέμ.


Το νόμισμα ως τοτέμ
που την πατρίδα προστατεύει...


Αξίζει να προσεχθούν οι λόγοι για τους οποίους παρατηρείται αυτή η μεταστροφή των μέχρι πρότινος (και ίσως ακόμη) φιλομνημονιακών συμπολιτών μας.
Για να δούμε λοιπόν για ποιους λόγους φαίνεται πως συμβαίνει αυτή τώρα.
Με βάση τις συζητήσεις που σας προείπα, έβγαλα το συμπέρασμα πως αυτή η αλλαγή στάσης οφείλεται στη διάψευση των προσδοκιών (!) που είχαν από την παρούσα κυβέρνηση και από την Ε.Ε.
Είχαν πειστεί πως η μπόρα πέρασε και πως η Ε.Ε. θα τροφοδοτούσε το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα με ρευστό και πως θα εξανάγκαζε τις τράπεζες και την κυβέρνηση να ρίξουν αυτό το χρήμα στην αγορά για να "κινηθεί" και πάλι.
Διαψεύστηκαν όμως κι από τα γεγονότα.
Οι δόσεις της Δανειακής Σύμβασης έρχονται κουτσουρεμένες και αφορούν μόνο στην κάλυψη κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών και όχι στην τροφοδοσία του επενδυτικού ρόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Έτσι οι έχοντες μαγαζιά, επιχειρήσεις κλπ διαπιστώνουν ότι παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, ακόμη δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καμία "ανάσα ρευστότητας" (κλισέ) από τις τράπεζες και ότι τελοσπάντων έχουν ξεμείνει από ζεστό χρήμα.
Παράλληλα, επίσης παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, αυξήθηκε κι άλλο η έμμεση και άμεση φορολογία, με αποτέλεσμα το κόστος παραγωγής να αυξάνεται την ώρα που η ζήτηση προφανώς λόγω ύφεσης και ανεργίας βαίνει διαρκώς μειούμενη.
Τα μνημονιακά μέτρα εξάλλου επέφεραν δυσκολίες και στην ίδια τους την καθημερινότητα, καθώς διαπίστωσαν πως και οι ίδιοι δεν είχαν λεφτά για πετρέλαιο ή πως, και αν ακόμη είχαν, δεν είχαν οι υπόλοιποι στην πολυκατοικία και επομένως κρύωναν κι οι ίδιοι.
Επίσης οι λογαριασμοί της ΔΕΗ έγιναν δυσβάστακτοι, τα χαράτσια διαιωνίζονται και επομένως το κόστος ζωής αυξήθηκε κι άλλο και απειλεί και τους μέχρι πρότινος αντέχοντες τα μέτρα λιτότητας.


fetih
Το ευρώ ως φετίχ

Με λίγα λόγια, εμείς μέχρι πριν λίγους μήνες δεν μπορέσαμε να πείσουμε τους φιλομνημονιακούς μας φίλους του "πάση θυσία στο ευρω" πως ο δρόμος που βαδίζουμε είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την καταστροφή.
Ίσως να είχαν "λίπος" ακόμη και να άντεξαν τα μέτρα της πρώτης διετίας.
Τώρα όμως άρχισαν κι αυτοί να βιώνουν πολύ πιο έντονα στο πετσί τους το πρόβλημα στην καθημερινότητα που βιώναμε οι υπόλοιποι και ακόμη περισσότερο άρχισαν να βλέπουν τον μεγάλο τοίχο του αδιεξόδου, το οποίο μέχρι πρότινος τους φαινόταν λαμπρή λεωφόρος ασφαλούς εξόδου από την κρίση.
Εξάλλου, πολλοί από τους ψηφίσαντες μνημονιακά πέρσι το καλοκαίρι, το έκαναν από φόβο μη τυχόν και βγούμε απ' το ευρώ.
Διότι ως επί το πλείστον είχαν καταθέσεις ακόμη.
Και ψήφισαν φιλομνημονιακά ως τη μέγιστη ασφάλεια για την ακεραιότητα της περιουσίας τους.
Τα γεγονότα της Κύπρου όμως έθεσαν σε αμφισβήτηση ακόμη και αυτό, το τελευταίο προπύργιο του καπιταλιστικού παραμορφωτικού καθρέφτη.
Πλέον νιώθουν πλήρως ανασφαλείς και ως προς τις καταθέσεις τους και ως προς το ευρώ.
Ενώ ταυτόχρονα βλέπουν  την ελληνική κυβέρνηση να είναι ο απόλυτος κομπάρσος στη φαρσοκωμωδία των eurogroup και να είναι πάντοτε έτοιμοι να αποδεχθούν κάθε τρελή ιδέα που θα έρθει στους γραφειοκράτες/τεχνοκράτες των Βρυξελλών.
Ενός eurogroup που πλέον δεν τους φαίνεται ως φορέας σταθερότητας και ασφάλειας, αφού στην Κύπρο έδειξε την καταστροφική του μανία.




Εν ολίγοις γκρεμίζονται καθημερινά πολλές αυταπάτες σ' αυτούς που μέχρι πρότινος θεωρούσαν μοναδικό ασφαλή δρόμο την υποτακτικότητα στις γερμανικές επιταγές.
Κι αφού γκρεμίζεται η ασφάλεια εντός ευρώ, άρχισαν και οι ίδιοι, ακομπλεξάριστα πλέον, να συζητούν χωρίς αφορισμούς αν τυχόν θα ήταν καλύτερη η κατάσταση σε περίπτωση εξοδου από την ευρωζώνη.
Όχι ότι ακόμη έχουν πειστεί.
Μεταξύ μας, ούτε εγώ ακόμη έχω πειστεί (όχι για λογιστικούς, αλλά για πολιτικούς κυρίως λόγους).
Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή η ειλικρινής συζήτηση που ανοίγει σιγά-σιγά μόνο προς όφελός μας θα αποβεί.
Σε αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλε και η πρόσφατη απενοχοποιητική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ περί ευρώ και αναμφίβολα ο τρόπος με τον οποίο τέθηκε ("καμία θυσία για το ευρώ-καμία αυταπάτη για τη δραχμή") συντελεί στην ανάπτυξη μιας σοβαρής συζήτησης για τα πιθανά οφέλη και τους πιθανούς κινδύνους από τυχόν έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη.
Ώστε η δραχμή να μην είναι πια ούτε ταμπού ούτε τοτέμ.
Σοβαρή εκτίμηση χρειάζεται με σοβαρά επιχειρήματα.
Διότι έτσι, με ψύχραιμη αντιπαραβολή ένθεν κι ένθεν επιχειρημάτων, θα μπορέσουμε με πιο καθαρό μυαλό να αποφασίσουμε ποιο είναι το καλύτερο για τη χώρα.
Πολιτική συζήτηση δε γίνεται με κυνήγι μαγισσών, αλλά μόνο με ορθό λόγο.


ΥΓ.: Ζητώ συγνώμη από όσους ξεκίνησαν να διαβάζουν περιμένοντας να τους μιλήσω για το τέλος του επιτραπέζιου Taboo...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου