Το κράτος ποια συμφέροντα υπηρετεί;
Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Δεν θέλουν τις επαναπροσλήψεις γιατί ενισχύει, λένε, τον κρατισμό, το κράτος-παρία. Αυτά διατείνονται οι όπου Γης, συνεπώς και οι εν Ελλάδι, νεοφιλελεύθεροι θιασώτες της «αγίας Αγοράς». Όμως στο κράτος προσέτρεξαν για τη διάσωση των τραπεζών και για τη μετακύλιση των βαρών στους «κάτω». Δεν είναι, συνεπώς, το κράτος που εμποδίζει την οικονομία της αγοράς, αλλά το ποιος το ελέγχει έτσι ώστε μέσα απ’ αυτό να επιβάλλεται η ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κοινωνικοποίηση των ζημιών. Γι’ αυτό σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, το κράτος οφείλει να υπηρετεί τους ολιγάρχες και μαζί μ’ αυτούς να αποζημιώνει και τα στελέχη της κρατικής μηχανής, τα οποία σήμερα υπονομεύουν τη νέα κυβέρνηση, ακριβώς γιατί τους στερεί το αιώνιο «δικαίωμα» -που έχει καταστεί εθιμικό δίκαιο της αγοράς- στη… μίζα. Ναι στη μίζα.
Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο αμιγής κανιβαλικός καπιταλισμός του τζόγου, ο οποίος αφού καθιστά μερικούς πλούσιους ακόμη πλουσιότερους, αφού στέλνει στο δρόμο εκατομμύρια ανθρώπους, στη συνέχεια τα παίρνει και πάλι από τα θύματα, τους καθιμαγμένους πια φορολογούμενους προκειμένου να σώσει τη «μπάνκα» που ο ίδιος τίναξε στον αέρα.
Αφού, λοιπόν, χρησιμοποιούν το κράτος για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, αλαλάζουν όταν το κράτος τείνει να ανεξαρτητοποιηθεί και να κρατήσει ίσες αποστάσεις. Γι’ αυτό ολολύζουν όταν γίνονται οι επαναπροσλήψεις, χωρίς να λένε τίποτα όχι μόνο για την ανεργία και τα λουκέτα αλλά και για τα εκατοντάδες δις των τραπεζών που χρέωσαν στον ελληνικό λαό. Τώρα κραυγάζουν για τη διόγκωση του Δημοσίου, ότι δήθεν αυτό θα οδηγήσει στη χρεοκοπία, ενώ στην πραγματικότητα απλώς επιχειρούν να αποδομήσουν τη διαφορετική λειτουργία του Δημοσίου, αυτή δηλαδή που θα υπηρετεί την κοινωνία, τους πολλούς και όχι μια δράκα ολιγάρχες.
Στο γεγονός αυτό οφείλεται και ο θόρυβος ως προς τα ασυμβίβαστα για τις επαναπροσλήψεις. Ή για τα περί οικογενειοκρατίας. Ενώ γνωρίζουμε όλοι ότι μιλούν αυτοί που είναι ικανοί να διορίσουν ακόμη και τα αγέννητα δισέγγονά τους. Παραδόξως, όμως, πολλοί αριστεροί πέφτουν στην παγίδα και παίζουν στο γήπεδο των νεοφιλελεύθερων κυνικών, αντιπαρατιθέμενοι στις κατηγορίες περί επαναπροσλήψεων, ασυμβίβαστων και οικογενειοκρατίας. Έτσι, όμως, επέρχεται αποπροσανατολισμός από τη βασική αντιπαράθεση σε δευτερεύοντα ζητήματα. Και η βασική σύγκρουση είναι «τίνος τα συμφέροντα υπηρετεί το κράτος, των «πάνω» ή των «κάτω»;».
Ο Νόαμ Τσόμσκι («Δύο ώρες διαύγειας») μας εξηγεί ότι ο λαός χειραγωγείται με επιστημονικό και περίπλοκο τρόπο μέσω της μετάθεσης της σύγκρουσης σε δευτερεύοντα θέματα αλλά και μέσω του φόβου και του ελέγχου της συνείδησης. Σε ό,τι αφορά στη χώρα μας, την πρώτη περίπτωση την είδαμε, στην άλλη έχουμε την πρόκληση φόβου, που βλέπουμε να επιτυγχάνεται με την απειλή της καταστροφής που δημιουργείται από τα μέσα ενημέρωσης και πρωτίστως την τηλεόραση. Ορυμαγδός για το Grexit και την καταστροφή της Ελλάδας. Και θα πρέπει είτε να έχουν ισχυρή κράση οι Έλληνες για να μην τρελαίνονται από τα πρωτοφανή ηλεκτροσόκ εκφοβισμού που υφίστανται είτε να έχουν αντιληφθεί το παιγνίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ειδήσεις των «Οκτώ» έχουν περιέλθει τελευταία σε πλήρη ανυποληψία.
Βέβαια, η χειραγώγηση της συνείδησης δεν επιτυγχάνεται μόνο με την τηλεόραση, αλλά και με την κοινωνικοποίηση στο σχολείο, στους θρησκευτικούς χώρους και στους χώρους ψυχαγωγίας. Εδώ υπεισέρχεται η κοινωνία του θεάματος που δεν αφορά μόνο το ευτελές τηλεοπτικό θέαμα, τη μιντιακή και διαφημιστική ηγεμονία αλλά και το γεγονός ότι οι κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις συμβαίνουν πλέον με τη διαμεσολάβηση των εικόνων. Ανταλλάσσουμε μεταξύ μας τις εικόνες μας! Έτσι, το θέαμα έχει εισχωρήσει και έχει απορροφήσει τα πάντα, την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία ολόκληρη, τις σχέσεις μας, τις μεγάλες αφηγήσεις, ακόμη και την επιμέρους, περιφερειακή κριτική. Υπάρχει, άραγε, απάντηση σ’ αυτό το πλήρες σύστημα παραγωγής και διάδοσης της κυρίαρχης ιδεολογίας; Το έχουμε ξαναπεί, είναι ο Δρόμος και ένα ιδεολογικό αντισύστημα που θα προτείνει μέσω του πολιτισμού νέες συλλογικότητες, δηλαδή την υπεροχή του αγαπητικού Εμείς έναντι του κανιβαλικού Εγώ, θα προτείνει μια νέα Συμβολική Τάξη, δηλαδή έναν νέο Άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου