Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Mε τους ανέργους ή με τους συνταξιούχους;

Mε τους ανέργους ή με τους συνταξιούχους;

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΤΣΗ
Στην προχθεσινή συνέντευξη του πρωθυπουργού, όπως και σε πλείστες όσες περιπτώσεις, όταν βρίσκεται κάποιος συριζαίος απέναντι στην νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, τέθηκε με διλημματικό τρόπο το ζήτημα "ή με τους συνταξιούχους ή με τους ανέργους". Το ίδιο ερώτημα, ή σωστότερα η ίδια τακτική κοινωνικού αυτοματισμού, χρησιμοποιείται κατά κόρον, όχι πάντα εσκεμμένα, και συνήθως στην εκδοχή "δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα".

Συνοπτικά οι δύο εκδοχές, η προχθεσινή και η γενικής χρήσεως: Αν αυξηθούν, λέει, οι εργοδοτικές εισφορές, όπως προτείνει η κυβέρνηση προκειμένου να μην μειωθούν οι κύριες συντάξεις, το κόστος για τους εργοδότες θα είναι μεγάλο, οπότε θα απολύσουν κόσμο ή δεν θα προσλαμβάνουν. Κατ' αναλογίαν, η κυβέρνηση διατηρεί, λέει, υψηλούς τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πράγμα που σημαίνει επιπρόσθετο φορολογικό κόστος στις επιχειρήσεις, άρα -με ένα τόσο δα λογικό αλματάκι- δεν ενδιαφέρεται για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.

Όσοι υποστηρίζουν τις απόψεις αυτές θα πρέπει να εξηγήσουν τί θεωρούν πως συμβαίνει. Πότε δηλαδή οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν ή διατηρούν εργαζόμενους. Όταν τους βρίσκουν φτηνούς ή όταν έχουν πελατεία; Αν ίσχυε το πρώτο, τότε, με βάση την κατακρήμνιση των μισθών, θα έπρεπε η απασχόληση στην Ελλάδα να έχει εκτοξευτεί και η ανεργία να πέφτει ραγδαία, κάτι που μάλλον θα το είχαμε αντιληφθεί. Όλες οι επιχειρήσεις θα γέμιζαν ώς τα μπούνια με εργαζόμενους, μια που θα ήταν φθηνοί. Οι επιχειρήσεις όμως προσλαμβάνουν ή δεν απολύουν κόσμο όταν έχουν δουλειά. Δηλαδή όταν έχουν πελάτες. Και οι πελάτες για να χαρακτηρίζονται τέτοιοι πρέπει να έχουν χρήματα να ψωνίσουν. Και τα χρήματα αυτα είναι μισθοί και συντάξεις του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Είναι δηλαδή η περιβόητη τόνωση της ζήτησης, μια πολιτική, όχι ιδιαίτερα αριστερή, αλλά που ο ΣΥΡΙΖΑ την πρότεινε ως λύση για επανεκκίνηση της οικονομίας, για να προσκρούσει στην άγρια άρνηση των δανειστών, η οποία είναι εν πολλοίς ιδεολογική. Εν πολλοίς αλλά όχι πλήρως, διότι υπάρχουν τομείς της οικονομίας στους οποίους οι χαμηλοί μισθοί δεν επηρεάζουν αρνητικά τη ζήτηση, όπως είναι κάποιες εξαγωγικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένου και του τουρισμού, τώρα που οι Έλληνες δεν έχουν λεφτά για εσωτερικό τουρισμό. Στο Μπαγκλαντές, π.χ., τα παιδιά - σκλάβοι που ράβουν στα κάτεργα τα ρούχα που αγοράζουμε, πληρώνονται 20 λεπτά μεροκάματο. Γι' αυτό άλλωστε και οι χώρες αυτές σαν το Μπαγκλαντές πάνε σφαίρα και όλοι θέλουμε να πάμε και να ζήσουμε εκεί ζωάρα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου