Η στρατηγική απάντηση του ευρωπαϊκού Νότου στον Βορρά

Παναγιώτης Γεωργουδής

Γράφαμε σε σχετικό πολιτικό άρθρο πριν από τρία χρόνια περίπου, με τίτλο «Λύση το ΕΑΜ του Ευρωπαϊκού Νότου», - δεν είχε γίνει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση-, πως η δημιουργία μιας συμμαχίας των λαών της Ευρώπης του Νότου «στις σημερινές συνθήκες με αφετηρία την Ελλάδα, που δέχεται πρώτη την πιο σκληρή επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, είναι ζήτημα κατεπείγον».

Η Σύνοδος των 7 ηγετών των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα τον περασμένο Σεπτέμβριο, με πρωτοβουλία του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, είναι ένα γεγονός μείζονος συμβολικής σημασίας και πολιτικής βαρύτητας.

Η απόφαση των 7 ηγετών να δώσουν μόνιμο χαρακτήρα στη Σύνοδο του Νότου, αυτόματα σημαίνει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πλέον δύο κέντρα πολιτικής εξουσίας, αντιτιθέμενων συμφερόντων, και δεν μπορεί ο Βορράς με κέντρο το Βερολίνο να υπαγορεύει αποφάσεις εν λευκώ στον Νότο.

Το πόσο μακριά θα πάει η εν λόγω επιλογή και τι είδους στρατηγικές θα ξετυλιχτούν το επόμενο διάστημα θα φανεί στην πράξη.

Πάντως, αυτό που φάνταζε απραγματοποίητο πριν από δύο χρόνια, η συνεύρεση των χωρών της Νότιας Ευρώπης, με αντίθετες ιδεολογικά ηγεσίες είναι πλέον πραγματικότητα, χωρίς μάλιστα την ωθητική ύπαρξη πολιτικών κινημάτων προς μία τέτοια κατεύθυνση, και οφείλεται στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα.

Είναι σαφές πως μετά την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση που χρεώνεται πρωτίστως στην κοντόφθαλμη και καταστροφική γερμανική πολιτική της ληστείας των χωρών του Νότου, η Σύνοδος των 7 ηγετών του Ευρωπαϊκού Νότου παίρνει ακόμα μεγαλύτερη στρατηγική διάσταση και η μόνιμη θεσμική μορφή της απειλεί: οι ρωγμές που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα στον γερμανικό ολοκληρωτισμό να πάρει μορφή δημιουργικών κατολισθήσεων στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Σε ποια συγκυρία όμως εξελίσσεται η νέα πολιτική δυναμική και τι κυοφορείται;

Κατ' αρχάς η σημερινή Γερμανοποιημένη Ευρώπη με τον Πακιστανοποιημένο Νότο είναι θέμα χρόνου να διαλυθεί, κάτι που ουδόλως φαίνεται να ενδιαφέρει τη γερμανική ηγεσία, η οποία μετρά τα ληστρικά αποθέματά της και θεωρεί ανοήτως πως μόνη της είναι ήδη υπερδύναμη και θα αντεπεξέλθει στο παγκόσμιο παιχνίδι με μερικούς υποτακτικούς κολαούζους του Βορρά.

Αυτή η ηγεσία οιστρηλατείται πολιτικά από τον φιλοσοφικό ολοκληρωτισμό και εθνικισμό του Χέγκελ και των επιγόνων του, οι οποίοι ήταν πολέμιοι του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας και των κοινωνικών κινημάτων.

Ο ρυθμός που έχει δώσει αυτή η ανελέητη πολιτική στην Ευρώπη είναι τεράστια φτώχεια, άνοδος των ακροδεξιών κινημάτων και του ρατσισμού, κυνήγι των προσφύγων κ.λπ.

Τα ακροδεξιά κινήματα θέτουν ευθέως κατάργηση της Δημοκρατίας σε κάθε γωνιά της Ευρώπης.

Ταυτόχρονα, όμως, τα κεντροδεξιά κόμματα και τα κεντροαριστερά θέτουν άλλοτε ευθέως και άλλοτε πλαγίως κατάργηση της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, συγκέντρωση του πλούτου στους λίγους και μετάβαση στη Μεταδημοκρατία χωρίς ηθικοπολιτικές αξίες ζωής, αλλά με τεχνοκράτες και δεσπόζουσα την παγκόσμια αγορά.

Το δεύτερο ρεύμα σκέψης και πολιτικής είναι εναντίον του κλασικού φιλελευθερισμού, όπως και το πρώτο, αρδεύει στοιχεία και από τον Νίτσε αισθητικά και πολιτικά, ο οποίος είναι επίσης κατά της Δημοκρατίας, του Διαφωτισμού και των κάθε λογής αδυνάτων.

Τα δύο αυτά ρεύματα, τα οποία αρχικώς εκκινούν αντιθετικά συνενώνονται επικίνδυνα από το παράθυρο, στους κρυφούς πολιτικούς διαδρόμους και συνεργάζονται σε διάφορα πεδία κομβικά.

Το γεγονός πως η κλασική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει μετατραπεί σε Μεταμοντέρνα Κεντροαριστερά, κάνει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοπόρα στη Δύση, αλλά και τιτάνια.

Η ελληνική κυβέρνηση επωμίζεται έναν σύνθετο και πολλαπλό ρόλο απελευθέρωσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, να παίξει δηλαδή ένα παιχνίδι πολιτικής οικουμενικότητας, αυτό είναι το σωστό, όταν η ελληνική κοινωνία αιμορραγεί.

Μάλιστα, αυτό γίνεται σε μια στιγμή που η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη είναι σκληρή νεοφιλελεύθερη και μεταμοντέρνα, το ίδιο σχεδόν και το σύνολο της μικρής πλέον Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, ροκανίζοντας τη Δημοκρατία, όπως το Ποτάμι που είναι αντιδραστικότερο σε αρκετά θέματα από τη Ν.Δ.

Απαιτούνται λοιπόν εναλλακτικά στρατηγικά σενάρια σε μια ρευστοποιημένη Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, ένα εκ των οποίων πρέπει να είναι η προσωρινή, μεθοδευμένη και συντεταγμένη διάσπαση της Ευρώπης σε Βορρά και Νότο, εφόσον η Γερμανία και οι ακροδεξιοί δορυφόροι της δεν αλλάξουν την πολιτική της λιτότητας, που είναι πολιτική καταστροφής της Δημοκρατίας και των αδυνάτων, και δεν μεταφερθούν ληστεμένα κεφάλαια πρωτίστως από τη Γερμανία στις χώρες του Νότου.

Οι χώρες του Νότου μπορούν να επεξεργαστούν δική τους ειδική σχέση με τη Μεγάλη Βρετανία, επιλογή η οποία θα βαρύνει πολλαπλώς στην ευρωπαϊκή στρατηγική ζυγαριά.

Ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος στην Ιταλία και της περίπτωσης του ελληνικού χρέους, είναι αναγκαία μια στρατηγική ρήξης με το Βερολίνο, με προοπτική την επανοικοδόμηση μιας νέας πολιτικής και αρχιτεκτονικής της Ευρώπης στη βάση των αρχικών οραμάτων προς μια πολιτική ομοσπονδία.

Αυτή η προοπτική θα ρίξει κάθετα τα ακροδεξιά κινήματα στη Γηραιά Ήπειρο που απειλούν την επαναφορά του φασισμού, θα χτυπήσει τον ρατσισμό στη βάση του και θα συζητηθεί το τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα σε άλλη βάση.

Ήδη η δήλωση «βόμβα» του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, πως «η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αρχίσει να ελέγχει τον γερμανικό προϋπολογισμό. Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας δημιουργεί προβλήματα σε όλη την Ευρώπη. Δεν πρέπει να συμβεί ό,τι έγινε με το μεταναστευτικό, που μας άφησαν μόνους και οικοδομούν τείχη», θέτει το βάθος του στρατηγικού προβλήματος.

Επιπρόσθετα προωθείται ταχύτατα και εντός της Γερμανίας η αφαίμαξη των εκεί εργαζομένων.

Ο εκδικητικός Προτεσταντισμός με την ακροδεξιά στάση πρέπει να ηττηθεί ολοκληρωτικά.

Οι Προτεστάντες μόνο όταν δεν πουλάνε εμπορεύματα καταλαβαίνουν πως δεν είναι αφεντικά και θυμούνται τη Δημοκρατία και τη ζωή των άλλων. Δεύτερον, είναι σημαντικό να υπάρξουν άμεσα συγκροτημένα κοινά προγράμματα διατροφικής πολιτικής, επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας σε θέματα αιχμής από τις χώρες του Νότου, ξεπερνώντας τα τεχνολογικά και βιομηχανικά προϊόντα της Γερμανίας σε στρατηγική βαρύτητα, εννοείται και ξεχωριστά προγράμματα κοινωνικής πολιτικής για την ανεργία που θα «σπάζουν» τη λιτότητα στην πράξη.

Μία προνομιακή οικονομική σχέση χαλαρής οικονομικής ένωσης με τις χώρες της βόρειας Αφρικής και της Δυτικής Ασίας θα καταστήσουν τις μεσογειακές χώρες της Ευρώπης, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά μεγαλύτερης σημασίας σε σχέση με τον Βορρά.

Σύσφιξη των πολιτισμικών τους σχέσεων, αφού στις χώρες του Νότου αναπτύχθηκαν τα κοινωνικά κινήματα που δημιούργησαν την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, τις μεγάλες επαναστάσεις, εξεγέρσεις και τη Δημοκρατία.

Σε μια τέτοια προοπτική, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βαθύνει τη λειτουργία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, να δημιουργήσει μορφές Άμεσης Δημοκρατίας και συγχρόνως για να αντιμετωπιστεί ο ανερχόμενος εθνικισμός και ρατσισμός να προβάλει μία αριστερή οπτική περί έθνους, η οποία θα αναδεικνύει τα οικουμενικά στοιχεία των λαών, της πολιτισμικής τους δημιουργίας και εθνικής τους ιδιαιτερότητας, συνενώνοντας την κοινωνική τους δυναμική.

Αυτό θα συμβάλει στη θετική αντιμετώπιση και των προσφύγων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι μόνο.

Όπως έλεγε ο Μαρξ, σε ολόκληρη τη δυτική φιλοσοφία και τη γνώση «δεν υπήρχε μυθοποίηση μόνο στην απάντηση, αλλά και στο ίδιο το ερώτημα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται από την ιστορική συγκυρία μέσα στη διεθνή λαίλαπα να θέσει το σωστό ερώτημα για να υπάρξει η σωστή απάντηση

http://www.efsyn.gr/