87 μήνες, μια ολόκληρη ζωή
Τσαουσίδης Κλέαρχος
Τα ξημερώματα κλείνουν πενήντα χρόνια. Μας ειδοποίησαν στις 6 το πρωί ότι μερικά τανκ έχουν παραταχτεί έξω από το Διοικητήριο. Ήμουν είκοσι χρόνων. Η σχέση με τον χρόνο είναι περίεργη, παίζει πονηρά παιχνίδια. Σήμερα, το 1967 μου φαίνεται χθες. Εκείνοι οι 87 μήνες ώς το ’74 βαραίνουν ακόμα σαν ολόκληρη ζωή.
Οι φασίστες είχαν την ελπίδα να μας μικραίνουν μέρα με τη μέρα ίσαμε να φτάσουμε στο δικό τους μπόι και να πνιγούμε στον βούρκο τους. Απέτυχαν. Ακόμη κι ο Θωμάς, ο Νίκος, ο Τάσος, ο άλλος Θωμάς, ο Παναγιώτης, ο Γιώργος, ο Πέτρος, όσοι άκαιρα μας άφησαν χτυπημένοι ανεπανόρθωτα, αλλά περήφανοι ώς την τελευταία στιγμή της ακούσιας ή εκούσιας εξόδου, είναι γύρω μας, σε στέκια που δεν υπάρχουν πια, σε γειτονιές αγνώριστες, στα στενά της ΥΦΑΝΕΤ, της Ολύμπου ή της Γαμβέτα.