Ο Καμύ έγραφε ότι δεν υπάρχει πιο ποταπό αίσθημα εχθρότητας από αυτήν που αισθάνεται κάποιος προς κάποιον που αντιστέκεται σε κάτι στο οποίο ο ίδιος έχει υποκύψει. Ο συγγραφέας, όταν έγραφε αυτές τις αράδες, θα μπορούσε να έχει στο μυαλό του τους κυβερνητικούς ρήτορες και τους μιντιακούς συνοδοιπόρους τους, όταν αναφέρονται σε οποιονδήποτε αντιστέκεται στη μνημονιακή ισοπέδωση. Αυτό, φέρ' ειπείν, λένε όταν αναφέρονται στο ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων του ιδιωτικού τομέα αντιπαραθέτοντάς τους στους δημόσιους υπάλληλους, λες και δεν είναι οι ίδιοι οι μνημονιακοί οι πολιτικοί εκπρόσωποι της "επιχειρηματικότητας που απολύει", αλλά είναι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο που τρώνε τις δουλειές των συναδέλφων τους του ιδιωτικού τομέα.