Ο Ζακ κι η μωβ σκιά
Μαργαρίτα Ικαρίου
Την ιδεολογική αοριστολογία του καναπέ έσκισε στα δυο η ύστατη ανάσα του Ζακ. Σαν έκθεμα γκροτέσκο σε γυάλινη σπασμένη προθήκη, ένα ημιθανές σώμα που το χτυπά ανηλεώς το μίσος και μια ζέχνουσα, επικίνδυνα εξαπλωμένη, εμετική και ματωμένη «αυτοδικία». Τους κανόνες δικαίου, τους ορίζει και εφαρμόζει ένα ευνομούμενο κράτος. Όχι το παπούτσι που κλωτσά μετά μανίας ένα κεφάλι…
Η αυτοδικία με άλλοθι την εγκληματικότητα, σε μια χώρα που εγκληματεί μακροχρονίως κατά των πολιτών της. Κλωτσάμε το μικροληστή μέχρι θανάτου. Τους λωποδύτες, τους καταχραστές, τους αρχικλέφταρους, τους τυμβωρύχους της εξουσίας, τους αποθεώνουμε. Ή, ακόμη χειρότερο, τους ψηφίζουμε...