Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης -1973.
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Εκείνο το απομεσήμερο της 17ης Νοέμβρη τα νέα που έρχονταν από
την Αθήνα ήταν καλά. Στην Πατησίων, ο κόσμος γύρω από το Πολυτεχνείο δε
μετριότανε και οι από μέσα όλο και δυναμώνανε.
Οι δισταγμοί λιγόστεψαν, «στο κάτω κάτω μπορούμε να μην το κάνουμε;».
Και μπήκανε στο δικό μας πολυτεχνείο, στην άκρη της πανεπιστημιούπολης…
Κι εμείς μαζί, που φοιτητές μας είχε βρει η χούντα.
Βιαστικά, θαρρείς και ξέραμε ότι δεν είχαμε ώρα, στήσαμε τον πομπό,
τα ιατρεία, τον επισιτισμό και τα άλλα χρειώδη. Θα μέναμε εκεί. Για
πόσο;