Τα όπλα της Επανάστασης
Χάνουμε
τις δουλειές μας. Μας κόβουν μισθούς και συντάξεις. Κουτσουρεύουν τη
ζωή μας. Αρκετοί θα στερηθούν και περισσότεροι θα πεινάσουν. Υπάρχει
άραγε τίποτα χειρότερο από έναν άνεργο και πεινασμένο άνθρωπο;
Μα ασφαλώς και υπάρχει! Ένας αγράμματος, άνεργος και πεινασμένος άνθρωπος!
Είναι
γεγονός ότι ανέκαθεν η πείνα και η εξαθλίωση υπήρξαν τα βασικά κίνητρα
των επαναστάσεων. Χωρίς όμως την καθοδήγηση πνευματικών και
ανοιχτόμυαλων ανθρώπων, που αγωνίζονταν να περάσουν στις αποχαυνωμένες
μάζες τις φιλελεύθερες και προοδευτικές ιδέες, κλυδωνίζοντας ταυτόχρονα
τα θεμέλια του εκάστοτε αρρωστημένου και συντηρητικού κατεστημένου,
ποιος ξέρει πώς θα κατάφερναν να εξεγερθούν ποτέ οι λαοί. Γιατί όταν
κάποιος γεννηθεί στη φυλακή, η ελευθερία, όχι μόνο του είναι παντελώς
άγνωστη, αλλά, επί πλέον, του εμπνέει και φόβο και αμηχανία. Ο σπόρος των ανθρώπων της διανόησης ήταν αυτός που έπιασε τόπο ανάμεσα στους καταπιεσμένους λαούς και τους άνοιξε τα μάτια. Οι ιδέες τους ήταν εκείνες που έριξαν νερό στον τροχό του ξεσηκωμού κι έκαναν τους απλούς κολίγους, μεροκαματιάρηδες και παρίες να πάρουν τα όπλα και με κόστος ζωής να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Ο λαός του Παρισιού της εποχής των Λουδοβίκων, οι έλληνες οπλαρχηγοί του ’21, οι αγρότες της Θεσσαλίας της εποχής του Κιλελέρ, οι μουζίκοι της τσαρικής Ρωσίας, οι Λατινοαμερικανοί της εποχής του Τσε Γκεβάρα, ήταν αγράμματοι άνθρωποι του μόχθου, που οραματίζονταν ένα καλύτερο αύριο γι αυτούς και τα παιδιά τους. Σε καιρούς μεγάλων ανακατατάξεων και ανατροπών, ο λαός και η διανόηση, τα όπλα και το πνεύμα πορεύονται χέρι-χέρι και αλλάζουν τον ρου της Ιστορίας.
Στις
μέρες ετούτες τις χαλεπές που περνά αυτός ο καταραμένος τόπος ωστόσο –
μέρες εξανδραποδισμού των πάντων - και που πολλά έχουν να δουν τα μάτια
μας ακόμα, ένα με πονά και με καταθλίβει περισσότερο απ’ όλα: Ο
πνευματικός λιμός που βλέπω να τυλίγει σαν σάβανο αργά και μεθοδικά τη
μικρή μας χώρα. Βιβλιοθήκες κλείνουν, μαθητές χωρίς βιβλία, σχολεία υπό
κατάληψη, Πανεπιστήμια που πόρρω απέχουν της επιστήμης και
πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ολίγιστοι, σχολεία της Ομογένειας που βάζουν
λουκέτο, θέατρα που λειτουργούν με άδεια καθίσματα, βιβλιοπωλεία που δεν
πατά πελάτης, τηλεόραση που καλλιεργεί την υποκουλτούρα, δυσώδη
ρυπαρογραφήματα που ασελγούν στη νοημοσύνη μας και αυτοχρήζονται
ενημερωτικά έντυπα. Ιδού λοιπόν η μεγαλύτερη συμφορά μας: Καταδικάζουμε
έναν λαό στον εκ πνευματικής ασιτίας θάνατον.
Και
ποιος θα ηγηθεί λοιπόν της επανάστασης; Από πού θα ξεπηδήσει ο
οραματιστής εκείνος με την καθαρή σκέψη και τη διάφανη λογική; Γιατί η
εξέγερση θα γίνει – το ξέρουμε όλοι - όταν έρθει το πλήρωμα
του χρόνου και με τον τρόπο που πρέπει. Δεν ξέρω αν θα είναι μια νέα
Επανάσταση των Γαρυφάλλων, όπως εκείνη της Πορτογαλίας, - μολονότι το
εύχομαι – ή μία επανάσταση τύπου Αιγύπτου – πράγμα που απεύχομαι – ξέρω
μόνο ότι έχουμε ανάγκη από έναν Ρήγα Βελεστινλή ή έναν Μαρίνο Αντύπα.
Ζητούνται δρομοδείχτες, που θα γίνουν οι πνευματικοί ταγοί μας, θα
υψώσουν με παρρησία το ανάστημά τους και με μια ρηξικέλευθη ματιά στο
μέλλον, θα εξοστρακίσουν το παρελθόν, θα κάνουν την υπέρβαση και θα
οδηγήσουν αυτόν τον μπερδεμένο - και οπωσδήποτε άμυαλο - λαό έξω από τα
βαλτόνερα.
Και
τα λόγια, τέλος, της οργισμένης ποιήτριας των Εξαρχείων, Κατερίνας
Γώγου, ας τα βάλουμε καλά στο σκοτισμένο μας κεφάλι κι ας μην τα ξεχνάμε
ποτέ: «Ξέρω πως ποτέ δεν σημαδεύουν στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου ε ;». Πόσο δίκιο είχε!
Χριστιάννα Λούπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου