Τρία χρόνια, τρία πρόσωπα, μοιραία πορεία

 

Τρία χρόνια, τρία πρόσωπα, μοιραία πορεία

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Οι χώρες προχωρούν ή οπισθοχωρούν, απογειώνονται ή καταστρέφονται πρώτα από τις αποφάσεις των πολιτών τους (για την ακρίβεια των ψηφοφόρων τους) κι έπειτα από τις αποφάσεις των ηγετών τους.

Ομως, στις κρίσεις -και ειδικά όταν αυτές κορυφώνονται- τα πάντα εξαρτώνται από τους ηγέτες τους. Κι αν αυτοί αποδειχθούν πολιτικά λιποβαρείς, αλίμονο στις χώρες.

Η περιπέτεια που περνάει σήμερα η χώρα ξεκίνησε το 2004, όταν στην πρωθυπουργία αναδείχτηκε ο Κώστας Καραμανλής. Οι προσδοκίες που επενδύθηκαν στο πρόσωπό του ήταν πολλές, αλλά διαψεύστηκαν οικτρά. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της θητείας του (2008-2009) ετέθησαν οι βάσεις για την οικονομική περιπέτεια που ακολούθησε και ακόμη δεν γνωρίζουμε πού θα μας οδηγήσει.

Βεβαίως, το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας πάει μερικές δεκαετίες πίσω και κατά τούτο η ευθύνη κατανέμεται διαχρονικά σε πολλές κυβερνήσεις και ηγέτες. Ομως, υπάρχουν στιγμές κορύφωσης, που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο.

 

Τέτοια ήταν η στιγμή της εκδήλωσης της διεθνούς κρίσης, το 2008. Τότε χρειαζόταν η κυβέρνηση να προβλέψει και να δράσει. Ομως, η χώρα τότε είχε την ατυχία να βρίσκεται στα χέρια μιας κυβέρνησης κι ενός πρωθυπουργού που στιγματίστηκαν από παροιμιώδη αδράνεια, κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό. Και όταν είδε ότι το οικονομικό τσουνάμι πλησίαζε και θα τους βούλιαζε, ο κ. Καραμανλής προτίμησε να δραπετεύσει, αφήνοντας την καυτή πατάτα στους επόμενους.  Ο πρώτος «άρχοντας της καταστροφής», ο κ. Καραμανλής, έκτοτε ιδιωτεύει.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ανέλαβαν να μαζέψουν τα συντρίμμια που σώρευσαν οι προηγούμενοι. Αλλά αυτό το έργο τους ήταν ήδη υπονομευμένο εξ αρχής. Πρώτα από τους ίδιους, με τα αστόχαστα προεκλογικά λόγια τους. Γνώριζαν, σε γενικές γραμμές, τη δύσκολη κατάσταση που θα παραλάμβαναν. Ομως, αντί να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη γι' αυτήν, επιδόθηκαν σε ένα όργιο προεκλογικών υποσχέσεων, γεγονός που αργότερα συνετέλεσε τα μέγιστα στην απαξίωση και της δικής τους διακυβέρνησης.

Ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του έπεσαν, έτσι, μοιραία πάνω στο παγόβουνο. Απροετοίμαστοι και άπειροι, με την αλαζονεία του νεοφώτιστου, που νομίζει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα, δεν ζήτησαν καμία βοήθεια από έμπειρους ανθρώπους, εντός ή εκτός ΠΑΣΟΚ, όταν έπρεπε. Η προσφυγή στη βοήθεια της τρόικας ήταν αναπόφευκτη. Διαφορετικά, η χώρα θα είχε πτωχεύσει από πέρσι. Ομως, όσα ακολούθησαν τη λήψη αυτής της απόφασης, με τις διαρκείς και μονόπλευρες μειώσεις των εισοδημάτων και τη φορολογική καταιγίδα, χωρίς καμία ουσιαστική προσπάθεια μείωσης των δαπανών του πελατειακού κράτους, οδήγησαν στο σημερινό αποτέλεσμα.

Το αδιέξοδο οδήγησε τον κ. Παπανδρέου στην ανεκδιήγητη απόφαση για το δημοψήφισμα, που αποτέλεσε και την αρχή του τέλους του. Οι βυζαντινισμοί που ακολούθησαν, κατά τη διαδικασία για την επιλογή του νέου πρωθυπουργού, απλώς επιβεβαίωσαν ότι ο Γ. Παπανδρέου, ο δεύτερος «άρχοντας της καταστροφής», αφήνει μεν την καρέκλα του, αλλά ήθελε να βάλει σ' αυτήν έναν υποτακτικό του. Περιέργως τον αποδέχτηκε και ο Αντώνης Σαμαράς. Ευτυχώς που την τελευταία στιγμή αυτό απετράπη.

Οαρχηγός της Ν.Δ. είναι το τρίτο πρόσωπο του δράματος που παίζεται στη χώρα από το 2008. Ασφαλώς δεν μπορεί να του χρεώσει κανείς, ακόμη, μεγάλες ευθύνες, αφού δεν έχει κυβερνήσει. Ομως, η μέχρι στιγμής στάση του, ειδικά στην κορύφωση της κρίσης, είναι γεμάτη αντιφάσεις.

Ο κ. Σαμαράς συμπεριφέρθηκε εξ αρχής τυχοδιωκτικά. Καβάλησε το άρμα τού «αντιμνημονιακού αγώνα», χρησιμοποιώντας το τέχνασμα «στηρίζω τους στόχους του Μνημονίου, διαφωνώ με τη μέθοδο». Προσπαθούσε έτσι να κρατάει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Δηλαδή, να ικανοποιεί και τη «λαϊκή δεξιά», που ήθελε να βλέπει τις «αντιμνημονιακές» πιρουέτες του, αλλά και τους «νοικοκυραίους», που δεν θέλουν να τεθεί σε κίνδυνο η σχέση με την Ευρώπη.

Ομως, τα αποκαλυπτήρια για τον κ. Σαμαρά ήρθαν πολύ γρήγορα -και κατά οδυνηρό τρόπο- όταν υποχρεώθηκε να καταπιεί τα «αντιμνημονιακά» του και να συμμορφωθεί απολύτως προς τις υποδείξεις των Ευρωπαίων. Τα διάφορα τσαλιμάκια της τελευταίας στιγμής δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, παρά μόνο για να ικανοποιούν διάφορους «μουτζαχεντίν» του αρχηγού.

Οι δύο «άρχοντες της καταστροφής», Καραμανλής και Παπανδρέου -με τις όποιες διαβαθμίσεις των ευθυνών τους-, που προσπάθησαν να μας σώσουν, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Να περιμένουμε τρεις μήνες τον τρίτο της «παρέας», Α. Σαμαρά, μπας και μας σώσει αυτός; Πριν το δούμε κι αυτό, ΑΝ το δούμε, τουλάχιστον να έχει καταφέρει κάτι καλό η κυβέρνηση Παπαδήμου.

kareliasg@yahoo.com 

 http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=324986