Οι εκπρόσωποι της Αγίας Τριάδας στυλώνουν τα πόδια δίχως να μπορούν
να εμβαθύνουν στην πρότασή τους, η οποία πέρα των 600 του κατώτατου
θέλει να ψαλιδίσει και τις υπόλοιπες συμβάσεις στα 750 ευρώ. Η κεντρική
ιδέα λοιπόν είναι ότι ο Ελληνας στα 30 του, στα 40 του, με σπουδές, με
προϋπηρεσία, με οικογένεια αν είναι τυχερός θα έχει πενθήμερη εργασία
με την οποία θα εξασφαλίζει οριακά τη διατροφή και τη στέγη (συν τω
χρόνω θα έχει απαλλαγεί από τα περιουσιακά του, αδυνατώντας να πληρώσει
τα χαράτσια…).
Δεν θα μιλήσουμε για την ύφεση στην οποία οδηγούν τέτοιες
«μεταρρυθμίσεις». Απλώς προσπαθούμε να μαντέψουμε τι ζωή θα κάνουν οι
νεόπτωχοι. Ο εργαζόμενος δεν θα μπορεί να πληρώσει ένα σεμινάριο, να
μάθει μια ξένη γλώσσα, να αγοράσει ένα βιβλίο. Ο μισθωτός δεν θα μπορεί
να σπουδάσει τα παιδιά του, δεν θα μπορεί να κάνει ένα ταξίδι στο
εξωτερικό, να ανοίξει τους ορίζοντές του. Δεν θα μπορεί να πάει
διακοπές, να δει ένα θέατρο, μια συναυλία. Επιστροφή στο
μεροδούλι-μεροφάι, για τους τυχερούς. Οι υπόλοιποι παραπέμπονται στους
κάδους με τα σκουπίδια. Την επιμόρφωση και την ψυχαγωγία μπορεί να
αναλάβει εξ ολοκλήρου η τηλεόραση.
Αυτά ακούγονται ως προβληματισμοί πολυτελείας και σαφώς δεν πατάνε σε
κάποια μελέτη. Ούτε όμως οι προτάσεις της Αγίας Τριάδας πατούν σε
κάποια μελέτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο (όπου καθένας λέει το κοντό του
και το μακρύ του, καθένας βλέπει μια διαφορετική όψη της φτώχιας),
δημοσιεύεται μελέτη του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Ανθρώπινου
Δυναμικού. Αντικείμενο είναι «Το κόστος Εργασίας στην Ελλάδα πριν και
μετά το Μνημόνιο» από την οποία προκύπτει ότι το κόστος εργασίας
μειώθηκε κατά 14,3 %.
Προκύπτει λοιπόν από τα νούμερα πώς στα εργασιακά έγιναν βήματα αλλά τα βήματα δεν είναι αρκετά. Πρέπει να κοπούν τα πόδια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου