Oχι αλλο σώσιμο

Oχι αλλο σώσιμο

Κατερίνα Καραμφυλίδου

                                            Άκουσα σήμερα το πρωί το Βενιζέλο να δηλώνει φεύγοντας για τη συνεδρίαση στο Εurogroup ότι «από τη σημερινή μέρα εξαρτάται η δανειακή επιβίωση της χώρας», με έντονα δραματικό αλλά και εκφοβιστικό τρόπο, ανάλογο με εκείνον που εξαπολύει κατά καιρούς η Μέρκελ και το σινάφι της εναντίον μας. Αναρωτήθηκα προς στιγμή ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και με ποιανού το μέρος είναι. Συνεδριάζει με τους ομοίους του που βρίσκονται  στις ανώτατες θέσεις, μήνες τώρα,  για τους Έλληνες, για το συμφέρον της δικής μου χώρας; Για τη χώρα που τους εξέθρεψε, τους σπούδασε από τα δημόσια ταμεία της,  τους χειροκρότησε και τέλος τους ψήφισε  και επένδυσε πάνω τους όλες τις ελπίδες και τα όνειρα τους; Ή για το συμφέρον της δικής τους Ευρώπης, του Γιούγκερ,  του Ολιν Ρεν  της Μέρκελ και Σαρκοζί, που παίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια και τα οικονομικά τους συμφέροντα πάνω στη δυστυχία εκατομμυρίων άλλων, που μας απειλούν, που καταλύουν τα εργασιακά μας δικαιώματα, το κράτος πρόνοιας και σε λίγο το κράτος δικαίου μιας ολόκληρης χώρας (αφού το επόμενο βήμα τους θα είναι να αποδυναμώσουν ακόμα και το Σύνταγμα της). 

 

Και έντρομη αναλογίστηκα ότι ο μόνος στόχος, το μόνο όνειρο των δικών μας αντιπροσώπων είναι να συνεχίσουν ακόμα και σήμερα, την ύστατη στιγμή, την πολιτική πάνω στην οποία στήριξαν όλο το πολιτικό τους οικοδόμημα δεκαετίες τώρα. Στα δανεικά. Που τους εξασφάλισαν με πολύ εύκολο τρόπο  την πολιτική τους νομιμοποίηση, χάρη στις πρακτικές της δωροδοκίας, της μίζας και της λαμογιάς. Και θέλουν να συνεχίσει η Ελλάδα να στηρίζεται πάνω στα ίδια δεκανίκια, στα δανεικά και έχει ο θεός... Δώστε λίγο παντεσπάνι στο λαό να το βουλώσει για τις ανομίες μας, σάμπως δικό μας είναι; έλεγαν. 

Ποιος όμως τους είπε ότι το μόνο όνειρο μου  και πολλών άλλων είναι να εξασφαλίσω κι άλλα χρήματα, δανεικά; Αυτά που τώρα όμως θα μας πάρουν όχι το παντεσπάνι, αλλά το ψωμί και θα το αντικαταστήσουν με ξεροκόμματο. Πώς νομίζουν ότι θα εθελοδουλήσω όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για τα παιδιά μου, για να συνεχίσουν να μου στερούν  όχι το ξεροκόμματο αλλά την ίδια την ελευθερία μου; Να ξεχάσω εκείνη την Ελλάδα που χρόνια τώρα με πιπίλιζε για τα ανδραγαθήματα της στην Ιστορία, για εκείνους τους ωραίους Έλληνες που αγωνίστηκαν για να μη λεηλατηθεί η χώρα τους;

Θέλω να συνεχίσω να έχω όνειρα και μια μόνο ελπίδα, να δω το μέλλον των παιδιών μου να γίνει καλύτερο από το δικό μου έντρομο παρόν. Να έχουν το δικαίωμα να οραματίζονται, να ελπίζουν και τέλος να παλεύουν για τους στόχους που βάζουν και όχι να παλεύουν για τα αυτoνόητα: την ελευθερία τους, τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Αυτές οι μάχες δόθηκαν πριν 200 χρόνια. Τέλος. Εθελοτυφλούν αν νομίζουν ότι η μάχη δίνεται για τα 300 εκ ευρώ των συντάξεων. Είσαι μικρόνοος, ανεύθυνος, και τέλος δειλός αν νομίζεις ότι δίνεις μάχη  για 300 εκ ευρώ και για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Στη μάχη τα παίζει κανείς όλα για όλα, ειδικά όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις παρά μόνο την αξιοπρέπεια σου. Σε μια χρεοκοπημένη χώρα που της έχεις στερήσει το όνειρο και της πετάς ξεροκόμματα δεν μπορείς να λες ότι δίνεις μάχη ακόμα, από την πολυθρόνα του πολιτικού γραφείου σου.

Οι μάχες δίνονται εκεί έξω, πάνω στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, αντιμέτωπος με τους κάθε λογής εκβιαστές και όχι σε συσκέψεις με τους «συναγωνιστές» σου. Καλύτερα να πας και να καείς στον πόλεμο αλλά να βάλεις φωτιά και τους άλλους παρά να γυρίσεις με τα σώβρακα κατεβασμένα και εξευτελισμένος παραδίνοντας το λαό σου στη δουλοπρέπεια και στη φτώχεια.

*  εκδότρια της Parallaxi.