Ο εφιάλτης της Ευρώπης
του Arno Klönne*
Ανεξίθρησκοι όπως είναι, οι κυβερνώντες στη Γερμανία είπαν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα «πρέπει να γίνει σεβαστό». Τώρα, όμως, δεν επιτρέπεται να υλοποιήσει η κυβέρνηση εκεί ό, τι υποσχέθηκε στους εκλογείς της. «Η τρόικα παραμένει σκληρή», λέει το ρητό της πολιτικής του Βερολίνου. Με αυτή την έννοια, ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου ήθελε «να τα πει έξω απ’ τα δόντια» στην Αθήνα, αλλά εμφανώς τού έφυγε η ρητορική έπαρση. Ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής, Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, διανοείται περισσότερο από τον Μάρτιν Σούλτς μια ματιά στην πραγματικότητα: δεν θέλει να πιστοποιήσει ένα «λαμπρό μέλλον» στην τρόικα.
Τι συνδέεται, στην πραγματικότητα, με αυτό το έλκηθρο τριών ίππων, του οποίου το όνομα (επονείδιστα στον παρόντα χρόνο) είναι δανεισμένο από τα ρωσικά; Δεν πρόκειται εδώ γι’ αυτή ή εκείνη τη διευθέτηση χρέους, αλλά για ένα κοινωνικο-πολιτικό πρόγραμμα, που καθορίστηκε ως διάταγμα όχι μόνο για την Ελλάδα: πρέπει να διασφαλιστεί για το ευρωπαϊκό βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην παγκόσμια αγορά, μέσα από σχεδιασμένη αποπτώχευση των λαϊκών στρωμάτων και των κατώτερων μεσοστρωμάτων. Επομένως, με τη βύθιση του επιπέδου των μισθών, με τη διεύρυνση του «εφεδρικού στρατού» στην αγορά εργασίας και την αποδόμηση της κρατικής πολιτικής κοινωνικών υπηρεσιών. Στις πληττόμενες χώρες, το παράγγελμα των «μεταρρυθμίσεων» δίνουν επίτροποι κατ’ εντολή της ευρωπαϊκής επιτροπής, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
Σε αυτό το σχέδιο, ενυπάρχουν προβλήματα υλοποίησης. Δεν έχουν οι κάτοχοι κεφαλαίου και κυβερνητικής εξουσίας στις επιμέρους χώρες της Ε.Ε. πάντα τα ίδια συμφέροντα. Και οι χρηματοοικονομικές ελίτ των ΗΠΑ, με δεσπόζοντα ρόλο στο ΔΝΤ, έχουν ενδεχομένως διαφοροποιημένες επιθυμίες από τους συνεταίρους τους στην Ευρώπη. Δεν υπαινίχθηκε από καπρίτσιο της στιγμής ο Μπαράκ Ομπάμα ότι μπορεί να φανταστεί για την Ελλάδα μια διαφορετική λύση από το μέχρι πρότινος πρόγραμμα της τρόικας. Επιπλέον, το πολιτικό σύστημα των κρατών-μελών της Ε.Ε. προσεγγίζει ακόμα εκλεκτικά το ζήτημα. Τι να κάνουν όταν στην κυβέρνηση έρχονται ατίθασα κόμματα, όπως τώρα στην Ελλάδα, ίσως προσεχώς και στην Ισπανία;
Να τα καθαιρέσουν απλώς εκ του εξωτερικού; Δεν κατασκευάζεται τόσο απλοϊκά η «αξιοπιστία» (που με ιδιαίτερη βαναυσότητα επιζητεί η γερμανική κυβέρνηση). Να ενορχηστρώσουν ένα πραξικόπημα ή μια αναταραχή στις ανήσυχες χώρες; Αυτό θα ήταν υπερβολικά χτυπητό στην ευρωζώνη. Να δελεάσουν ξεροκέφαλους πολιτικούς με την προσφορά καλύτερων καθηκόντων; Ούτε αυτό αποδίδει ομοιόμορφα.
Κι ένα οικονομικό δίλημμα προστίθεται: αν ένα πρόγραμμα καταναγκαστικής λιτότητας καταβυθίζει την εσωτερική κατανάλωση, δεν κυοφορεί πια κέρδη. Μόνο από τις εξαγωγές δεν πραγματοποιούνται τα επιθυμητά έσοδα. Οφείλουν να λαμβάνονται υπόψη και τα χρηματιστήρια: αν ένα κράτος της ευρωζώνης πρέπει να βγει στις αγορές, προκύπτουν υπερβολικά πολλές αναταράξεις στη χρηματαγορά...
Έτσι, η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, με τους «κινδύνους εξάπλωσής» του, θα είναι εφιάλτης γι’ αυτούς που επινόησαν την πολιτική της τρόικας. Ακόμα ελπίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα υποταχθεί και θα απολέσει την εμπιστοσύνη στο εκλογικό της ακροατήριο. Αλλά οι Έλληνες, όπως βέβαια μπορεί να το πληροφορηθεί καθημερινά ο Γερμανός μιντιακός καταναλωτής, είναι παρορμητικοί άνθρωποι, οι οποίοι έλκονται από φαντάσματα που πλανιούνται. Γι’ αυτό, δεν γνωρίζει κανείς αν συμπεριφερθούν όπως θα επιθυμούσε η ευρωπολιτική «Policey».
*Το κείμενο του Άρνο Κλένε, με τίτλο "Europas Alptraum", δημοσιεύθηκε στο περιοδικόOssietzky» (τεύχος 4/2015). Ο Άρνο Κλένε είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους ιστορικούς στη Γερμανία και συνεκδότης στη δεκαπενθήμερη πολιτική και πολιτιστική επιθεώρηση της ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς, «Ossietzky».
Μετάφραση: Νίκος Σκοπλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου