Το ΚΚΕ... και η θεωρία του αόρατου πόλου
Andreas Mp
Το ΚΚΕ είναι το μόνο ελληνικό κόμμα που έχει διοργανώσει συλλαλητήρια για όλες τις ανοιχτές, ή συγκαλυμμένες, επιχειρήσεις των Αμερικάνων εις βάρος μίας σειράς χωρών, στα πλαίσια της στρατηγικής αποσταθεροποίησης στην ΝΑ Μεσόγειο, στην Β.Αφρική, στα πλαίσια, ακόμα, εξάπλωσης του τόξου του ΝΑΤΟ σε ολόκληρη την ζώνη από την Ουκρανία μέχρι την Μέση Ανατολή. Το γεγονός ότι συμβάλλει, σύμφωνα με το μέτρο της δυναμικής του, να επιστρατευτούν τα απαραίτητα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά του λαού μας είναι προς τιμήν του, αναμφίβολα.
Προφανώς η σημερινή δράση των δυνάμεων των ΜΑΤ, και πιο πολύ οι προσαγωγές που εξελίχθηκαν σε συλλήψεις, είναι από κάθε άποψη σίγουρα ανεξήγητες και ακόμα πιο σίγουρα αδικαιολόγητες. Προφανώς.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών εξέφρασαν την αντίθεση τους στους βομβαρδισμούς στην Συρία. Κόντρα στην γενικότερη συναίνεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αντίθεση, ακόμα, με την στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Παραπέρα, το σημαντικό στα πλαίσια μίας υπεύθυνης και σοβαρής πολιτικής στάσης είναι το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση διακυβέρνησης της χώρας. Δεν καλείται να διαχειριστεί ούτε έναν φοιτητικό σύλλογο, ούτε μία συνομοσπονδία συνδικάτων. Αυτό σημαίνει ότι οφείλει να λαμβάνει υπόψιν τα πραγματικά δεδομένα, και το υπαρκτό περιβάλλον όπου εκτυλίσσεται μία πολύ επικίνδυνη πολεμική όξυνση στην περιοχή.
Το ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι το γεγονός ότι η χώρα είναι μέλος του ΝΑΤΟ εγκυμονεί κινδύνους για τον λαό. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά είναι μία μισή αλήθεια. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι και εκτός του ΝΑΤΟ, τίποτα δεν προδιαγράφεται περισσότερο ακίνδυνο για τον λαό της χώρας. Ιδιαίτερα με βάση του ισχύοντες συσχετισμούς δύναμης.
Αξίζει να υπενθυμίσει κανείς ότι κατά το στάδιο της διαπραγμάτευσης του 2015 τόσο η Κίνα, όσο και η Ρωσία, ο έτερος ιμπεριαλιστικός πόλος, δήλωσαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι μία Ελλάδα εκτός ΕΕ δεν τους ενδιαφέρει σαν χώρα. Και προφανώς ότι δεν διατίθενται να στηρίξουν μία τέτοια προοπτική.
Είναι γνωστοί οι όροι με τους οποίους η Ελλάδα εντάχθηκε στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μεταπολεμικά. Το ναδίρ αυτής της πορείας πραγμάτων ταυτοποιείται με την μνημονιακή της υπαγωγή, την ουσιαστική της χρεοκοπία, το γεγονός ότι κατέστη ένα ανυπόληπτο κράτος-υπομόχλιο των διεθνών ανταγωνισμών.
Η ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της χώρας στον κόσμο δεν μπορεί να νοείται σαν σύνθημα, πατά σε συγκεκριμένες παραγωγικές-οικονομικές προϋποθέσεις. Που δεν είναι καθόλου αυτονόητα δεδομένα. Ιδιαίτερα εφόσον ολόκληρος ο κόσμος περιφερειοποιείται τάχιστα από τους βασικούς ιμπεριαλιστικούς άξονες.
Η αριστερή πολιτική οφείλει να είναι ειλικρινής και σοβαρή. Και ρεαλιστική. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατιέται με όρους πολιτικής εξάρτησης από τους Αμερικάνους. Δεν είναι τέτοιο φαινόμενο, δεν εκπροσωπεί τέτοια κοινωνικοπολιτική πλατφόρμα εξαρχής, έτσι και αλλιώς. Αντίθετα, είναι η όλη διαπραγματευτική προσπάθεια του 2015, με κορυφαία στιγμή το δημοψήφισμα, που επανέφεραν την χώρα στο διεθνές προσκήνιο.
Η αναίρεση των όρων υπαγωγής της χώρας, με τους συγκεκριμένους εξαρτησιακούς όρους, στο δυτικό μέτωπο θα ήταν μέγιστη απάτη να ισχυριστεί κανείς ότι μπορεί να γίνει ειρηνικά και ανέφελα, ανέξοδα και ανεμπόδιστα. Προφανώς όχι διαμέσου, επιπλέον, μίας λειψής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Που δεν πατά και σε αντίστοιχη κινηματική δυναμική.
Υπό αυτήν την έννοια η άσκηση μίας εξωτερικής πολιτικής που να στοχεύει στην ενδυνάμωση ενός πλέγματος συνεργασίας με τις γειτονικές χώρες με δημοκρατικό και ειρηνικό πρόσημο-έστω και αν όλες τους έχουν συντηρητική πολιτική κατεύθυνση, και ορισμένες, επιπλέον, αντιδραστικό ρόλο -η άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής μοιάζει η μόνη εφικτή διέξοδος. Αυτή την πολιτική προσπαθεί, σε γενικές γραμμές, να ακολουθήσει η κυβέρνηση. Για το καλό του λαού της χώρας, και των λαών της περιοχής.
Ουσιαστικά αυτή είναι και η μόνη πολιτική διέξοδος προκειμένου να συγκροτηθούν οι όροι για τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από τους εξαρτησιακούς όρους υπαγωγής στην ευρύτερη δυναμική του πολέμου-συμβάλλοντας στο μέτρο που της αναλογεί στην αποδόμηση της παρούσας παγκόσμιας δυστοπίας.
Θεωρία των δύο πόλων υπήρξε. Την διατύπωσε, έστω και από τακτικής άποψης, το ΚΚΕ πριν συγκροτήσει τον ΔΣΕ. Θεωρία των τριών κόσμων, επίσης υπήρξε, όταν υπήρξαν χώρες που μπορούσαν να την υποστηρίξουν. Θεωρία του αόρατου πόλου και του μοναδικού κόσμου, δεν υπήρξε-και ας είμαστε ειλικρινείς σε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου