Τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας μένει ακόμα

Γράφει ο Νάνος Βαλαωρίτης
Συγγραφέας, ποιητής

Χάσαμε τ’ αυτοκίνητα, τα κινητά μας, τα ακίνητά μας, τα επιδόματα του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Χάσαμε τον ύπνο μας τη δουλειά μας, το μαγαζάκι, το καφενείο, την επιχείρηση, ρούχων, παπουτσιών, την ιστορία μας, το 1821, τη Σμύρνη, τη Μικρά Ασία. Χάσαμε τα καπέλα μας, την αξιοπρέπειά μας, την μπέσα μας (Μπέσαμε μούτσος…), τις πνευματικές μας αξίες, τις αξίες στο Χρηματιστήριο, τις καρέκλες μας εποχής, στο Δημοπρατήριο, τις ντουλάπες, τους καθρέφτες. Χάσαμε τη βυζαντινή μας ταυτότητα, ως γνήσιοι  Έλληνες απόγονοι εκείνων των άλλων Ελλήνων που θαυματούργησαν χωρίς δάνεια, χωρίς θέσεις στο δημόσιο, αργομισθίες στα Δέκο, στη Λυρική σκηνή, στη Δημόσια Τηλεόραση. Χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια μας, τα βρακιά μας τα εισοδήματα απ’ τους τεράστιους φόρους, τα ξενοδοχεία μας, τα πλοία τα εμπορικά, τα πλοία της γραμμής, τη φήμη μας στο εξωτερικό, τους φίλους μας, που μας άφησαν χωρίς να το αντιληφθούμε… μια νύχτα βροχερή, συννεφιασμένη.

  Εν καιρώ πολέμου: Ποιος σου ’πε πως τέλειωσε ο πόλεμος;

Του Τάσου Κουράκη

Και ποιος σου ’πε πως τέλειωσε ο πόλεμος;

Επειδή δεν βλέπεις νεκρούς που σου μάθανε να τους αναγνωρίζεις από τα λερωμένα στρατιωτικά με αίμα;

Όμως νεκροί δεν είναι οι στρατιές των ανέργων στα χαρακώματα το πρωί για δουλειά που δεν βρίσκουν;

Στρατιωτικά ρούχα δεν είναι τα ράκη που περιφέρουνε στους δρόμους αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί;

Αίμα δεν είναι το  .. …       χαρτί της απόλυσης;

Τα βομβαρδιστικά δεν πετάνε πια ψηλά και δεν ρίχνουν τις γνωστές βόμβες με ήχο και καταστροφή. Τα νέα όπλα είναι τα χρηματιστήρια, οι νόμοι τους που σε αλυσοδένουν, ο εφεδρικός στρατός των ανέργων.

Pinter: στο Τελλόγλειο

Ο ΠΙΝΤΕΡ ΣΤΟ ΤΕΛΛΟΓΛΕΙΟ  ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΕΧΝΩΝ ΤΟΥ ΑΠΘ

  

Pinter: In Other Rooms

από το “Pinter Centre” του Goldsmiths College

του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

στις 25, 26 και 27 Νοεμβρίου 2011

στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.

Η παράσταση Pinter: In Other Rooms από το “Pinter Centre” του Goldsmiths College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου έρχεται στο Τελλόγλειο για τρεις μοναδικές βραδιές στις 25, 26 και 27 Νοεμβρίου. Η παράσταση αποτελείται από επτά μονόπρακτα του Νομπελίστα Harold Pinter, ο οποίος κατατάσσεται στους σημαντικότερους βρετανούς μεταπολεμικούς θεατρικούς συγγραφείς. Πρόκειται για συρραφή των έργων του Party Time, The Examination, Press Conference, Mountain Language, Night, Victoria Station, A New World Order, την οποία έχει επιμεληθεί ο Robert Gordon, και τα οποία παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση.

Αντάρτης μέχρι το τέλος

ΕΦΥΓΕ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 91 ΧΡΟΝΩΝ Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ

 

Αντάρτης μέχρι το τέλος

 

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

«Στη ζωή πρυτανεύει κυρίως ο πόνος. Ο άξονας της ζωής κινείται μεταξύ πόνου και ανίας. Ή θα πονάς ή θα ανιάς. Το να χασκογελάς δεν έχει νόημα. Το να δημιουργείς έχει νόημα». «Αγαπημένη είναι η φωτογραφία που δεν έκανα».

«Δεν πούλησα ποτέ φωτογραφίες. Το ψωμί μου το βγάζω με τη σύνταξη της ΔΕΗ. Αν τις πουλήσω είναι σαν να εκπορνεύω τα συναισθήματά μου». «Ο φωτογράφος που τυπώνει τη δουλειά του στο σκοτεινό θάλαμο είναι σαν το συνθέτη που εκτελεί ο ίδιος τη μουσική του».

Ασπρόμαυρο φιλμ

Ο Κώστας Μπαλάφας, ο τελευταίος των μεγάλων φωτογράφων, που εμφύσησαν το μεγαλείο στο ασπρόμαυρο φιλμ δημιουργώντας μνημειακές φωτογραφίες, δεν θα πιάσει ξανά τη φωτογραφική μηχανή. Πήρε ζωή από τη ζωντανή βιογραφία του και άφησε ένα κομματάκι για το θάνατο. Πέθανε σε ηλικία 91 χρόνων κι όλοι θα τον θυμούνται ως νέο, όμορφο, χαμογελαστό, μελαχρινό αντάρτη, με τη χλαίνη και το όπλο κρεμασμένο στον αριστερό ώμο να «κοιτάει» προς τα κάτω. Στη φωτογραφία αυτή, τα μαλλιά είναι λευκά από τις νιφάδες του χιονιού. Μια φωτογραφία μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα το απόγευμα στις 5.30 από το Νεκροταφείο Χαλανδρίου.

Σαν σήμερα, πριν 18 χρόνια, μας άφησε η Kατερινα

 

Σαν σήμερα, πριν 18 χρόνια, μας άφησε η Kατερινα 

Σαν σήμερα, πριν 18 χρόνια, μας άφησε η ελεύθερη, ευαίσθητη και επαναστατική ψυχή της Κατερίνας Γώγου... Τραγικό γεγονός είναι ότι σήμερα κηδεύεται και ο άντρας της και σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος ["Παραγγελιά" (1980), "Νοκ Άουτ" (1986)...] σαν να "επέλεξε" αυτή τη μέρα για να ανταμώσει και πάλι κοντά της.

46α ΔΗΜΗΤΡΙΑ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

46^α  ΔΗΜΗΤΡΙΑ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Η καινούρια εβδομάδα που έρχεται, για τα 46^α «Δημήτρια», φέρνει μαζί της ένα πλούσιο πρόγραμμα, από διαφορετικές καλλιτεχνικές αφετηρίες, που ωστόσο φιλοδοξούν να συναντηθούν, με κοινό παρανομαστή το «άνοιγμα» της πόλης μας σε αξιόλογες προτάσεις.

Η Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου, είναι μια ημέρα πλούσια σε πολιτιστικές προτάσεις, με μουσική, θέατρο και εικαστικά, σε διαφορετικές γωνιές της Θεσσαλονίκης. Την ημέρα εκείνη, στις 9 το βράδυ, ο διάσημος γαλλοκύπριος πιανίστας Κυπριανός Κατσαρής και ο γαλλοϊσραηλινός βαρύτονος David Serero, θα εμφανιστούν στο φουαγιέ του Αρχαιολογικού Μουσείου, με ένα πρόγραμμα – έκπληξη, αφού τα έργα που πρόκειται να ερμηνεύσουν, θα ανακοινώνονται στη διάρκεια της συναυλίας. Αυτό που στα σίγουρα γνωρίζουμε,  είναι ότι θα ακουστούν έργα των Chopin και Liszt, άριες από γνωστές όπερες, τραγούδια που ξεχώρισαν στην σκηνή του Broadway και μουσικές του κόσμου. Η συναυλία πραγματοποιείται στα πλαίσια του προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού: «Θεσσαλονίκη Σταυροδρόμι Πολιτισμών 2011-Μέση Ανατολή» Οι τιμές των εισιτηρίων διαμορφώνονται στα 10 ευρώ για το κανονικό και στα 5 ευρώ για το εκπτωτικό.

"Το όνομά μου είναι Γουίλιαμ Μπλέικ κι αυτή είναι η ποίησή μου"

"Το όνομά μου είναι Γουίλιαμ Μπλέικ κι αυτή είναι η ποίησή μου"

Είναι, νομίζω, καιρός να σου συστηθώ κανονικά κι επίσημα. Είμαι δημόσιος υπάλληλος. Ανήκω στο «1 εκατομμύριο υπαλλήλους που ταλαιπωρούν τα 10 εκατομμύρια πολιτών, με τη βεβαιότητα ότι "τι μας νοιάζει ο ιδιωτικός τομέας αφού είναι ισόβιος ο δημόσιος" και που μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο», σύμφωνα με τις δηλώσεις του κυρίου Λοβέρδου –τέτοιος άνθρωπος είμαι εγώ.

Πριν όμως κάνω την αυτοκριτική μου περί της αντικοινωνικής μου αυτής συμπεριφοράς θα ανοίξω μια παρένθεση:

Όταν ο Πάγκαλος είπε «μαζί τα φάγαμε που σας διορίζαμε» και «ο κοπρίτης που διορίζεται με ρουσφέτι στο δημόσιο παραμένει κοπρίτης» έγινε ολίγον της κόφας. Κόψανε από την πρώτη δήλωσή του κομμάτι περί διορισμού και έγινε το «μαζί τα φάγαμε» ευρύτερη κατηγορία –κάποιοι, ως φαίνεται, είχαν τη μύγα. Και στη δεύτερη δήλωση του Παγκάλου κόψανε τα περί ρουσφετιού και γενικεύσανε για όλους τους δημόσιους υπάλληλους, προσωπικά δεν ενδιαφέρθηκα επειδή οι αρχικές δηλώσεις δεν με αφορούσαν.

Τώρα με τον Λοβέρδο ακούστηκαν οι συνήθεις αντιπολιτευτικές διαμαρτυρίες αλλά δεν έγινε ο προηγούμενος χαμός –παρ΄όλο που οι δηλώσεις Λοβέρδου είναι καθαρά φασιστικές ενώ οι δηλώσεις Παγκάλου ήταν επιπέδου σοφιστείας (υπερτονιζόταν η μισή αλήθεια μπας και μείνει στο ημίφως η άλλη μισή). Γιατί;

-Μήπως επειδή ο κόσμος συνήθισε το βρισίδι;

-Μήπως επειδή ο Πάγκαλος είπε κακά λογάκια ενώ ο Λοβέρδος χρησιμοποίησε πιο ήπιες λέξεις;

-Μήπως επειδή ο Λοβέρδος είπε πράγματα που αρέσουν στο ευρύ κοινό;

Ας το δούμε λίγο:

«στην πρώτη γραμμή υπέρ της γραφειοκρατίας είναι το Σύνταγμα, εκεί στηρίχθηκε η νομολογία και η διοίκηση...»

«όποιος πιστεύει πως μπορεί να ασκήσει πολιτικές χωρίς να νικήσει το ελληνικό Δημόσιο αυταπατάται».

«Σας θυμίζω τον τραγικό θάνατο των τριών προσώπων στην MARFIN. Σας θυμίζω ότι με το που πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι, σαν να μην ήταν άνθρωποι, επειδή δεν ανήκαν στην Αριστερά, το θέμα ξεπετάχτηκε σε δέκα λεπτά, ή άντε σε ένα βραδινό δελτίο ή στις κηδείες τους. Διότι στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, η αξία της ζωής είναι μόνον εάν είσαι αριστερός. Αν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δύο ημέρες. Ό,τι γινόταν μετά τον εμφύλιο, αντεστράφη μετά τη μεταπολίτευση».

Να σημειώσω οτι δεν μεταφέρω ολόκληρες τις δηλώσεις Λοβέρδου όπως παρουσιάζονται στις εφημερίδες επειδή και ασυνάρτητες τις θεωρώ (ίσως απλώς να είναι πετσοκομμένες –αυτή όμως είναι η μόνη ενημέρωση που έχω) και δεν βλέπω να διαφοροποιούν το νόημα όσων μετέφερα εδώ πέρα.

Λοιπόν το Σύνταγμα είναι ένας βραχνάς για τον κάθε συνεπή καφενόβιο –γνωστό αυτό. Εκεί δηλαδή που κάθεται στις 3 καρέκλες του και λιάζεται και ενώ έχει αμολήσει το μυθικό «ρε, με κάνεις εμένα πρωθυπουργό για μια βδομάδα;» τη στιγμή ακριβώς που φτάνει στις εξαγγελίες περί του πώς θα διορθώσει κάθε νόσο και πάσα μαλακία (σχεδόν πάντα, αυτό περιλαμβάνει το στήσιμο κάμποσων ανθρώπων στα 10 μέτρα) πετάγεται ο εξυπνάκιας και τον γειώνει: «αυτό απαγορεύεται από το Σύνταγμα!» Ο καφενόβιος συνήθως τότε ρίχνει την άγρια ματιά του (δεν είναι και λίγο πράμα να σε κόβουν πάνω στις κυβερνητικές εξαγγελίες) και ξεκαθαρίζει: «το΄χω χεσμένο το Σύνταγμα!» Σ΄αυτόν κλείνει (υποθέτω) το ματάκι ο υπουργάρας Λοβέρδος όταν ξεκινάει τη δήλωσή του κατηγορώντας το Σύνταγμα. Πρόβλημα; Ένα και να καίει! Καθότι ο Λοβέρδος ορκίστηκε να τιμάει και να προστατεύει αυτό το Σύνταγμα –αν το θάβει είναι επίορκος. Κι επειδή κατέχει δημόσια θέση, αυτό συνεπάγεται παύση από τα καθήκοντά του.

Απόφαση Δ.Σ του Δήμου Θεσσαλονίκης για τον Ρ/Σ 9,58

ΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

                Τη συνέχιση της λειτουργίας του Ρ/Σ 9,58 της ΕΡΤ ζήτησε με ομόφωνη απόφαση του το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης στη συνεδρίαση της 25^ης Αυγούστου, υποστηρίζοντας ότι «πρέπει ν’ ανακληθεί η απόφαση της κυβέρνησης που αφορά στη διακοπή της λειτουργίας του ιστορικού αυτού ραδιοφωνικού σταθμού της Κρατικής Ραδιοφωνίας».

            Το σχετικό ομόφωνο ψήφισμα αναφέρει: «Το Δημοτικό Συμβούλιο διαμαρτύρεται για την απόφαση της Κυβέρνησης να προβεί στη διακοπή της λειτουργίας του Ιστορικού Ραδιοφωνικού Σταθμού 95,8 FM της Κρατικής Ραδιοφωνίας. Ζητά την ανάκληση της απόφασης αυτής ώστε να συνεχιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία του Πολιτιστικού αυτού Ραδιοσταθμού της Θεσσαλονίκης».

Εν καιρώ πολέμου

Εν καιρώ πολέμου 

Του Τάσου Κουράκη  

Και ποιος σου ʼπε πως τέλειωσε ο πόλεμος;
Επειδή δεν βλέπεις νεκρούς που σου μάθανε να τους αναγνωρίζεις από τα λερωμένα στρατιωτικά με αίμα;
Όμως νεκροί δεν είναι οι στρατιές των ανέργων στα χαρακώματα το πρωί για δουλειά που δεν βρίσκουν;
Στρατιωτικά ρούχα δεν είναι τα ράκη που περιφέρουνε στους δρόμους αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί;
Αίμα δεν είναι το χαρτί της απόλυσης;

Τα βομβαρδιστικά δεν πετάνε πια ψηλά και δεν ρίχνουν τις γνωστές βόμβες με ήχο και καταστροφή. Τα νέα όπλα είναι τα χρηματιστήρια, οι νόμοι τους που σε αλυσοδένουν, ο εφεδρικός στρατός των ανέργων.
Τα κρεματόρια στο Άουσβιτς δεν σβήσανε. Γεμίζουν κάθε μέρα με τα όνειρα των παιδιών και τις ελπίδες που απανθρακώνονται μυρίζοντας απαίσια ανθρώπινη σάρκα. Το σύστημά τους μυρίζει ανθρώπινη σάρκα.

Ποιος σου ʼπε πως τέλειωσε ο πόλεμος;
Επειδή δεν το λέει η τηλεόραση και δεν το διαβάζεις στις εφημερίδες;
Άνοιξε τις μικρές αγγελίες και θα δεις το στρατιωτικό ανακοινωθέν των απωλειών στο μέτωπο του πολέμου της ζωής. Διάβασε τις αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων. Μάθε για τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζονται οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Αναγνώρισε τους σύγχρονους δωσίλογους που τα κάνανε πλακάκια μʼ αυτούς που κρατάνε τα όπλα και αισχροκερδούν στο σώμα της χώρας και των ανθρώπων της.
Στο τέλος μάθε για την Αντίσταση και όσους αρνούνται να καταταγούν σφαχτάρια στο μέτωπο του πολέμου.
Όχι ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Είμαστε εν καιρώ πολέμου

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=633528

José Emilio Pacheco :Εσχάτη προδοσία

José Emilio Pacheco

Εσχάτη προδοσία

Δεν αγαπώ την πατρίδα μου.
Η αφηρημένη αίγλη της
είναι απατηλή.
Oμως (αν και ηχεί άσχημα)
θα έδινα τη ζωή
για δέκα μέρη της,
κάποιους ανθρώπους,
λιμάνια, δάση, ερήμους, οχυρά
μια κομματιασμένη πόλη, γκρι, τερατώδης,
διάφορες μορφές της ιστορίας της,
βουνά
-και τρία ή τέσσερα ποτάμια.

 http://www.e-poema.eu/poem.php?id=325&lang=en

The ARK Festival 2011 – Θεσσαλονίκη

Το ARK Festival, το μοναδικό φεστιβάλ με αμιγώς ελληνική σφραγίδα που έγινε θεσμός από την πρώτη του μόλις εμφάνιση, πριν επιστρέψει για δεύτερη χρονιά στην Αθήνα, στρέφει την πυξίδα του αυτό το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη. Tην πόλη που ξεκίνησε πριν 15 περίπου χρόνια, την επίθεση ενάντια στην κακογουστιά με προεξάρχοντες τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, τους Xaxakes και όχι μόνο.

Μετά την περσινή του επιτυχία στην Αθήνα, που ποιοτικά μεταφράστηκε σε μια αισθητική νίκη του καλύτερου που έχει να προσφέρει η ελληνική μουσική σήμερα και ποσοτικά μετρήθηκε σε sold out διήμερο, αφήνοντας πίσω του φωτεινά χαμόγελα και πίστη, το ARK Festival αποβιβάζεται στη Θεσσαλονίκη στις 28 και 29 Ιουνίου. Με την ίδια πανηγυρική πάλι διάθεση και την πρόθεση να καταρρίψει κάθε υποψία ελιτισμού και πολιτιστικής περιθωριοποίησης, θα προσπαθήσει να μοιραστεί με το κοινό της πόλης τη σπουδαία εμπειρία που δημιούργησε πέρσι. Το ARK Festival της Θεσσαλονίκης μένει πιστό στη φιλοσοφία του φεστιβάλ και φιλοξενεί καλλιτέχνες που αντιστέκονται στην ομογενοποίηση και τις ευκολίες της “άμεσης κατανάλωσης” κι όμως καταφέρνουν να αγγίξουν το ευρύ κοινό με τρόπο ουσιαστικό και αληθινό.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΧΟΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

T Ο   Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α

Ένας νέος θεσμός γεννιέται στη Θεσσαλονίκη, το Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού.

Για εφτά ημέρες, από τις 17 έως τις 24 Ιουνίου, οι Θεσσαλονικείς θα ακολουθήσουν τα βήματα 20 χορευτικών σχημάτων στους δύο χώρους διεξαγωγής του φεστιβάλ: το Θέατρο Κήπου και το Θέατρο Άνετον.

Το  Φεστιβάλ Σύγχρονου Xορού φιλοδοξεί να αποτελέσει θεσμό που θα φιλοξενεί όλες τις σύγχρονες και πρωτοποριακές χορευτικές τάσεις που γεννιούνται  στη Θεσσαλονίκη ενώ συγχρόνως θα παρακολουθεί την πορεία του σύγχρονου χορού μέσα από την παρουσίαση χορευτικών ομάδων από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η πρώτη διοργάνωση του Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού φιλοξενεί μία διεθνή προσωπικότητα του τέχνης του χορού, το διάσημο χορευτή και χορογράφο David Zabrano, ο οποίος από τις 13  έως  τις 17 Ιουνίου θα παραχωρήσει master classes στους χορευτές των ομάδων της Θεσσαλονίκης.

Η αυλαία του Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού θα ανοίξει στις 17 Ιουνίου στο Θέατρο Κήπου με την παράσταση "My Fire Is Still Burning For You" σε χορογραφία και εκτέλεση του μοναδικού David Zamprano.

Ακολουθεί αναλυτικά το πρόγραμμα του  Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Θεσσαλονίκης.

17 ΙΟΥΝΙΟΥ - ΘΕΑΤΡΟ ΚΗΠΟΥ 21.00

DAVID ZAMBRANO
"My Fire Is Still Burning For You"

Πρόκειται για ένα σόλο που αποτελείται από δύο πράξεις.
Στην πρώτη πράξη, ο Zambrano  θέλει να πει σε αυτόν/αυτήν ότι το πάθος του για τον χορό ακόμα καίει. . Εδώ παίζει με την κίνηση και τους ήχους που παράγονται από το σώμα του.
Στη δεύτερη πράξη, o Zambrano γίνεται ένα μέσο που αντιπροσωπεύει τη Γη του σήμερα. Ο πλανήτης Γη  φωνάζει από τον πόνο που έχει  προκληθεί από το ανθρώπινο είδος. Ο Zambrano γίνεται ο πόνος, και εκτελεί ένα από τα πιο δραματικά και έντονα σόλο που έχει κάνει ποτέ. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεύτερης πράξης, χορεύει στο ρυθμό της μουσικής του Σλοβάκου συνθέτη Vladimir Godar, "Stabat Mater", που παίζεται από την Iva Bittova,   διάσημη Τσέχα και τραγουδίστρια.

Ο David Zambrano είναι μία  σημαντική μορφή του παγκόσμιου σύγχρονου χορού. Θεωρείται εμπνευσμένος καθηγητής, μοναδικός performer, πρωτοπόρος χορογράφος. Το πάθος του για πολιτιστική ανταλλαγή, για πάνω από 25 χρόνια, επηρεάζει τη δουλειά του μέχρι και σήμερα. Ζει και εργάζεται στο Άμστερνταμ όμως  διδάσκει και χορεύει σε όλο τον κόσμο και στις δουλειές του ενώνει καλλιτέχνες από όλη την υφήλιο. Έχει συνεισφέρει γενναιόδωρα στην τέχνη του χορού επηρεάζοντας καλλιτέχνες και χορογράφους ενώ η  εξέλιξη των τεχνικών του, Flying Flow και Passing Through, έχουν δώσει ώθηση στον  αυτοσχεδιαστικό χορό και έχουν υιοθετηθεί σε χορογραφίες παγκοσμίως. Οι παιδαγωγικοί του μέθοδοι έχουν επηρεαστεί από τα project του, κρατώντας φρέσκο και ενδιαφέρον τον τρόπο διδασκαλίας του.  Βραβεύτηκε πρόσφατα με το βραβείο Guggenheim Choreography Fellowship 2010.

Φοβάμαι

Μανώλης Αναγνωστάκης

Φοβάμαι

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου ‘κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Νοέμβρης 1983.

(Στον Ορέστη που μας το θύμισε)