Ο μιθριδατισμός των πλεονασμάτων
Κιμπουρόπουλος Γιάννης
Δηλαδή, για να καταλάβω, είναι καλό πράγμα το να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα μια οικονομία σε ύφεση επί οκτώ χρόνια, που έχει χάσει σχεδόν το 30% του ΑΕΠ της; Είναι καλό πράγμα να αυξάνονται τα φορολογικά έσοδα από τα εξουθενωμένα επί έξι χρόνια νοικοκυριά, που έχουν χάσει κατά μέσο πάνω από το 30% του εισοδήματός τους; Είναι καλό να μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες σε μια χώρα που επί σχεδόν μια δεκαετία υφίσταται συστηματική αποεπένδυση, που οι υποδομές της μαραζώνουν και δεν έχει μπει καρφί σε τοίχο, δεν έχει πέσει μια σπιθαμή άσφαλτος να μπαλώσει τις τρύπες του οδικού δικτύου (εξαιρουμένων, φυσικά, των ιδιωτικών μεγάλων οδικών αξόνων); Είναι καλό να βγαίνουν «απ’ τα στρώματα» τ’ αποθέματα (αν)ασφαλείας των νοικοκυριών για να πληρωθούν τα μνημονιακά κερατιάτικα και ο «παρά λίγο να καταργηθεί» ΕΝΦΙΑ;
Διότι από το διθυραμβικό ύφος στον τρόπο που προβάλλονται τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού αυτό προκύπτει. Ότι το αιματηρό πλεόνασμα είναι καλό καγαθό πράγμα. Και επίτευγμα προς επιβράβευση. Δεν είναι ένας εξαναγκασμός που επέβαλαν οι δανειστές, το τίμημα έστω μιας οδυνηρής συνθηκολόγησης μήπως και κάποια στιγμή ξεμπερδεύουμε μαζί τους, δεν είναι μια υποχρέωση που διεκπεραιώνουμε με βαριά καρδιά, δεν είναι ένας βιασμός που καταστέλλει την όποια ικμάδα έχει απομείνει στην οικονομία, ένα φρένο στην ανάκαμψή της. Όχι. Είναι καλό πράγμα.
Υποθέτω ότι η κυβέρνηση θεωρεί ότι η θεαματική υπέρβαση του μνημονιακού στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα -6,5 δισ. στο δεκάμηνο, πολλαπλάσιο της μνημονιακής δέσμευσης και διπλάσιο της πρόβλεψης του προϋπολογισμού- αυξάνει την πειστικότητά της έναντι των δανειστών, ώστε να κλείσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται η δεύτερη αξιολόγηση και να γίνει η πολυπόθητη συζήτηση για το χρέος. Ωστόσο, αυτό ενδέχεται να έχει σοβαρές παρενέργειες. Δεν ξέρω αν ο πρόεδρος του Eurogroup Γ. Ντάισεμπλουμ έμαθε κάτι για τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού, διόλου τυχαίο είναι όμως το ότι έσπευσε να διακηρύξει ότι ο στόχος για πλεόνασμα 3,5% είναι «ρεαλιστικός», έστω κι αν υποσχέθηκε ότι «μακροπρόθεσμα ίσως μειωθούν λίγο». Αλλά το ερώτημα είναι πόσο κρατάει αυτό το «μακροπρόθεσμα». Όμως, «μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε νεκροί» έλεγε ο Κέυνς, και φυσικά δεν είχε υπόψη του το σκληρό παζάρι που κάνει το ΔΝΤ με τους Ευρωπαίους συνεταίρους του με στόχο, αν δεν θελήσουν να δεσμευτούν αυτοί «εμπροσθοβαρώς» στα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, να δεσμεύσουν την ελληνική οικονομία στα αιματηρά πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2021 και βάλε. Αυτό τουλάχιστον αποτυπώνεται στο σχέδιο συμφωνίας που έχει συντάξει το κουαρτέτο.
Η σπουδή της κυβέρνησης, λοιπόν, να αποδείξει την αποτελεσματικότητα στην «παραγωγή» πρωτογενών πλεονασμάτων μπορεί να αποδειχθεί αυτοπαγίδευση. Να δημιουργήσει στους Ευρωπαίους δανειστές την πεποίθηση ότι είναι εφικτός ένας εξωφρενικός συμβιβασμός με το ΔΝΤ βασισμένος σ’ έναν μιθριδατισμό των πλεονασμάτων, γιατί έχει διαμορφωθεί ένα υβρίδιο χώρας με απεριόριστες πολιτικές, κοινωνικές και κοινωνικές αντοχές στην τοξικότητά τους - τοξικότητα που αποτιμάται σε τουλάχιστον 26 δισ. στην τετραετία 2018-2021.
Εκτός του ότι αποτελεί οικονομικό ανορθολογισμό η αποδοχή ενός τέτοιου «συμβιβασμού», μιας και ό,τι αθροίζεται στα πλεονάσματα αφαιρείται από την ανάπτυξη, είναι και πολιτικο-διπλωματικό αυτογκόλ στην τρέχουσα συγκυρία - κι αυτό δεν αφορά μόνο αυτή την κυβέρνηση, αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση -και την πιο συντηρητική- διαθέτει ελάχιστα ανακλαστικά αυτοσυντήρησης. Η ευρωπαϊκή ελίτ κάθεται πάνω σε ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, υπό την πίεση απρόβλεπτων ευρωπαϊκών και διεθνών εξελίξεων: το ιταλικό δημοψήφισμα και η προεδρική εκλογή στην Αυστρία μπορεί να κάνουν την Ευρωζώνη αγνώριστη στις 5 Δεκεμβρίου, ακόμη κι ο Ρέντζι αναγκάζεται να βρυχάται απέναντι στον Σόιμπλε για να διασωθεί, η πολιτική Τραμπ, παρά τα μετεκλογικά στρογγυλέματά της, είναι βέβαιο ότι θ’ αλλάξει το διεθνές μείγμα των οικονομικών πολιτικών, οι ευρωπαϊκές εκλογικές αναμετρήσεις του 2017 μοιάζουν με απασφαλισμένες βόμβες, η Τουρκία από παράγων λύσης μπορεί να γίνει πηγή έκρηξης του προσφυγικού. Ποιος, λοιπόν, ο λόγος να παρέχεται τόσο γενναιόδωρα μια ελληνική «διευκόλυνση» στην πιο δύσκολη στιγμή της κυνικής ευρωπαϊκής ελίτ; Κι αν ο στόχος είναι να αυξηθεί η απομόνωση του άκαμπτου Σόιμπλε εντός της Ε.Ε., του μόνου που υποστήριξε ότι η απάντηση της Ευρωζώνης στον Τραμπ είναι «λιγότερα ελλείμματα και περισσότερες περικοπές δαπανών», γιατί να απλώνει κανείς σαν βούτυρο στο ψωμί του τα ελληνικά «ρεκόρ πλεονασμάτων»; Για να περιφέρει την Ελλάδα ως πετράδι στο στέμμα της οικονομικής «ορθοδοξίας» του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου