Μουσολινισμός με χαμηλά λιπαρά

Μουσολινισμός με χαμηλά λιπαρά

Θωμάς Τσαλαπάτης

Η επιμονή του Κασσελάκη στο δημοψήφισμα συμπυκνώνει και συνοψίζει τους όρους με τους οποίους αντιλαμβάνεται την πολιτική.

Η δημόσια παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη τις τελευταίες ημέρες μπορεί να περιγραφεί ως μία από τις χυδαιότερες πολιτικές καταθέσεις που έχουν καταγραφεί από τη μεταπολίτευση και μετά στο πλαίσιο του ελληνικού δημοκρατικού τόξου (αν υποθέσουμε πως ο συγκεκριμένος ανήκει σε αυτό). Σε επίπεδο ρητορικό, αισθητικό, αλλά κυρίως σε επίπεδο ουσίας. Είναι αυτός ο μοναδικός συνδυασμός χαμογελαστού αυταρχισμού και αυτοσχεδιαστικής άγνοιας που φέρνει ως αποτέλεσμα ένα σύνολο πρωτόγνωρο στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Αμερικανοποίηση και πολιτικό θέαμα

Αμερικανοποίηση και πολιτικό θέαμα

Νίκος Δεμερτζής

Για το «φαινόµενο Στέφανος Κασσελάκης» και τα εσωτερικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά παντού. Οι διάφορες συζητήσεις μάλιστα, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργούν ένα παράγωγο φαινόμενο αυτοεκπληρούμενης προφητείας: καθώς ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θεωρείται πως δεν έχει θέσεις, αντί η δημόσια συζήτηση να αφορά προτάσεις για την αντιμετώπιση των πολυ-κρίσεων, επί των οποίων θα όφειλε ο ίδιος να τοποθετηθεί, περιστρέφεται αντιπαραγωγικά γύρω από την εκ μέρους του έλλειψη θέσεων. Οπότε από το κενό παράγεται κενό, με το οποίο τροφοδοτείται το πολιτικό θέαμα· η εικόνα υπερτερεί των ζητημάτων.

To φαινόμενο της Ικαριάς

To φαινόμενο της Ικαριάς

Δέσποινα Σπανούδη

Όταν το 1985 ήρθα για πρώτη φορά στην Ικαρία, έπαθα πολιτισμικό σοκ. Ήταν τότε που οι πρώτοι ανήσυχοι νέοι, ανακάλυπταν το νησί ως τόπο εναλλακτικού και άφραγκου τουρισμού. Αφού πρώτα είχαμε «ανακαλύψει» την Αντίπαρο, την Ίο, την Μήλο, την Αμοργό, την Πρέβελη, την Γαύδο, τα Κουφονήσια, είχε ξεκινήσει και η απόβαση στην Ικαρία, όπου μέχρι τότε οι επισκέπτες πήγαιναν στα Θέρμα για ιαματικά.

Είναι πράγματι κρίσιμο το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία;

Είναι πράγματι κρίσιμο το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία;

Χάρης Γολέμης

Αρχίζει την Πέμπτη, με πανηγυρική ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, το συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προς τα έξω, επιδιώκεται να θεωρηθεί ότι αυτό θα κηρύξει την έναρξη ενός ανένδοτου αγώνα κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με στόχο την κατάκτηση της πρώτης θέσης στις επόμενες εκλογές. Προς τα μέσα, στόχος του είναι να επισφραγίσει, λένε κάποιοι, την μετατροπή του πρώην ΣΥΡΙΖΑ σε ένα απολύτως αρχηγικό και μη αριστερό κόμμα, με την υπερψήφιση της πρότασης Τσίπρα για την εκλογή του προέδρου, δηλαδή του ίδιου, απευθείας από τα μέλη του κόμματος.

Οι μαθητές ωθούνται να γίνουν ό,τι κατηγορούν τους μεγάλους πως είναι

Οι μαθητές ωθούνται να γίνουν ό,τι κατηγορούν τους μεγάλους πως είναι

Δημήτρης Τσιριγώτης

Τα σχολεία άνοιξαν, η Παιδεία δεν φάνηκε. Κάποιοι της έστησαν καρτέρι και πιάστηκε στα δίκτυα του ατομικισμού και της αυτοσυντήρησης. Γιατί είναι αλήθεια, στο σχολείο πάμε και για τους άλλους. Και έχει ρίσκο. Οι σχέσεις έχουν πάντα ρίσκο. Και η Παιδεία παράδειγμα

Τα σχολεία άνοιξαν. Η Παιδεία δεν φάνηκε. Μόνο η Εκπαίδευση και αυτή λαβωμένη. Το να καλλιεργούμε στα παιδιά συμπεριφορές και νοοτροπίες κοπανατζήδων, ψευτών, τεμπέληδων και αδιάφορων δεν είναι κανονικότητα, δεν είναι Παιδεία, είναι ντροπή!

To αδύνατο πένθος στην εποχή του κορονοϊού

To αδύνατο πένθος στην εποχή του κορονοϊού

Της Κατερίνας Μάτσα

Ξεπερνούν τις 23.000 οι θάνατοι από κορονοϊό στην Αμερική, ξεπερνούν τις 121.000 σε παγκόσμια κλίμακα. Τα συστήματα υγείας έχουν καταρρεύσει, δεν υπάρχουν διαθέσιμα κρεβάτια στα νοσοκομεία. Ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται σε καραντίνα. Κανείς δεν επιτρέπεται να μετακινηθεί, να βγει από το σπίτι του, ελλοχεύει ο κίνδυνος της τιμωρίας.

Και οι νεκροί; Πώς, πού και μέσα σε ποιες συνθήκες θάβονται, ιδιαίτερα όταν είναι μαζικοί οι θάνατοι, όπως για παράδειγμα στη Βόρεια Ιταλία στην αρχή της πανδημίας ή αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ και αλλού; Προκαλεί φρίκη η είδηση που διαβάσαμε σήμερα στις εφημερίδες ότι σε νοσοκομεία του Ντιτρόιτ στις αρχές Απρίλη σακούλες με πτώματα ασθενών από κορονοϊό στοιβάζονταν σε άδεια δωμάτια η στο πάρκιν του νοσοκομείου, γιατί δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος χώρος. Στους συγγενείς δεν επιτρέπεται να τα παραλάβουν, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος της μετάδοσης. Κάποιοι μιλούν για κοινούς τάφους…

Πώς οικοδομείται ένα μαζικό κόμμα με δημοκρατική λειτουργία;

Πώς οικοδομείται ένα μαζικό κόμμα με δημοκρατική λειτουργία;

Θόδωρος Παρασκευόπουλος

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αρχηγικό κόμμα; Το ερώτημα τίθεται τόσο έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και εσωκομματικά– τίθεται μάλιστα άλλοτε αρνητικά και άλλοτε θετικά – χωρίς να συζητιέται ποτέ στα σοβαρά. Αρχικά, λοιπόν, πρέπει να διαχωριστεί η πολιτεία του προέδρου του κόμματος ως προέδρου από την πολιτεία του ως πρωθυπουργού τα 4,5 χρόνια της θητείας του. Ο διαχωρισμός χρειάζεται επειδή, ενώ ο πρόεδρος του κόμματος πολιτεύεται σύμφωνα με το καταστατικό, ο πρωθυπουργός πολιτεύεται σύμφωνα με το Σύνταγμα. Δηλαδή, ο πρωθυπουργός δεν έχει δικαίωμα, επικαλούμενος το καταστατικό του κόμματός του, να μην αναλάβει τις – θηριώδεις – αρμοδιότητες και εξουσίες που του δίνει το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα του επιβάλει να τις αναλάβει και τον καθιστά αποκλειστικά υπεύθυνο για τη διαχείριση αυτών των αρμοδιοτήτων και εξουσιών. Όσον αφορά, τώρα, τη θέση και την πολιτεία του Αλέξη Τσίπρα ως προέδρου του κόμματος, πράγματι, από τότε που εκλέχθηκε έως σήμερα, παρατηρείται αυξανόμενη συγκέντρωση εξουσίας στο «γραφείο προέδρου».

Γιατί τους ενοχλεί τόσο το άσυλο

Γιατί τους ενοχλεί τόσο το άσυλο

Π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ, Γ.ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ, Π. ΧΑΛΙΟΡΗ

Το άσυλο αποτελεί τροχοπέδη στην κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Οι αγώνες των φοιτητών/τριών ενάντια στην επιβολή των ταξικών φραγμών (δίδακτρα, εμπόδια σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) διασφαλίζονται από το άσυλο. Επομένως, η κατάργησή του είναι προϋπόθεση για την περαιτέρω επέκταση της ταξικότητας, κάτι το οποίο μπορεί να σημαίνει μέχρι και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας, καθώς θα καταστέλλεται άμεσα κάθε φοιτητικός αγώνας.

Το ζήτημα του ασύλου δεν αποτελεί νέο πεδίο αντιπαράθεσης στον δημόσιο διάλογο. Συζητήσεις επί συζητήσεων θέτουν στο επίκεντρο τόσο τη σημασία του όσο και τη χρησιμότητα ή μη για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, αλλά και για την ίδια την κοινωνία. Ο θεσμός του ασύλου κατοχυρώθηκε μεταπολιτευτικά και αποτελεί σύμβολο λαϊκών αγώνων και δημοκρατίας. Δεν πρόκειται ωστόσο για ένα ιστορικό απολίθωμα, καθώς η ίδια η ουσία του ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες του Πανεπιστημίου.

Η ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ

Του Κώστα Δουζίνα*

Η εκτίμηση των εκλογών γίνεται κυρίως στο μικροεπίπεδο: τι πήγε λάθος στην επικοινωνιακή πολιτική, γιατί οι οικονομικές ελαφρύνσεις δόθηκαν τόσο αργά, μήπως η αρνητική εκστρατεία δεν βοήθησε. Όλα αυτά και πολλά άλλα επηρέασαν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αλλά η ανάλυση που παραμένει στο εμπειρικό -και επιφανειακό- επίπεδο ενός φαινομένου γίνεται πολυπαραγοντική, οι αιτιακές σχέσεις πολλαπλασιάζονται, αιτίες και αποτελέσματα συγχέονται. Είναι χρήσιμη η συζήτηση αλλά για να βγάλουμε μακροπρόθεσμα συμπεράσματα πρέπει να εξετάσουμε τα βαθύτερα αίτια και τα δομικά χαρακτηριστικά της πολιτικής συγκυρίας.

ΜΙΑ ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

ΜΙΑ ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

Ισαβέλλα Μπερτράν

Μου πήρε καιρό να το αποδεχτώ, μα τελικά πρέπει να το ομολογήσω: Είμαι δειλή. Ακούω ας πούμε κάποιους πολύ, μα πάρα πολύ αριστερούς (?) να εύχονται «να συντριβεί ο προδότης Τσίπρας» κι εγώ σκιάζομαι. Δεν έχω την γενναιότητα και το επαναστατικό τους ανάστημα. Είμαι μια τιποτένια που ασχολείται με δευτερεύοντα ζητήματα. Σκέφτομαι για παράδειγμα τους ανασφάλιστους που τώρα έχουν δωρεάν πρόσβαση στη δημόσια υγεία τι θ’ απογίνουν με υπουργό τον Άδωνι και με λούζει κρύος ιδρώτας. Φαντάζομαι τον Βορίδη υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής και ανατριχιάζω σύγκορμη. Παρακολουθώ τα θολωμένα από την στέρηση της κουτάλας βλέμματα των «νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας», αντιλαλούν στ’ αυτιά μου οι κραυγές μίσους και οι ρεβανσιστικές απειλές τους και θέλω να το βάλω στα πόδια. Αντίθετα εκείνοι οι πολύ, μα πάρα πολύ αριστεροί (?) δεν τρομάζουν από τέτοια μικροπράγματα. “Τι Παπάγος τι Πλαστήρας” σου λένε. Ή αλλιώς «τι Μητσοτάκης τι Τσίπρας» Κάποιοι μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα και απαντάνε θαρρετά “καλύτερα Μητσοτάκης για να διαλυθούν οι αυταπάτες”. Εγώ δυστυχώς δεν διαθέτω το σθένος τους. Ανατριχιάζω στην ιδέα της επιστροφής της δεξιάς, και ειδικότερα ΑΥΤΗΣ της Δεξιάς. Τρέμω στη σκέψη να με κυβερνήσει ο Μαρινάκης. Το είπα εξ’ αρχής: είμαι δειλή.

Οι θρήσκοι και οι άθεοι

Οι θρήσκοι και οι άθεοι

«Οι θρησκευτικοί πόλεμοι είναι, όπως και ο καρκίνος, μια κατάρα για το ανθρώπινο είδος. Οι άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη σκοτώνουν ο ένας τον άλλο επειδή μισούν ο ένας τον θεό του άλλου». Μέρες που είναι, μεγαλοβδομαδιάτικες αλλά και ματωμένες από το θρησκόληπτο μίσος, διαβάζω το βιβλίο «Θρησκεία χωρίς θεό» (εκδ. Πατάκη, 2019, μετάφραση Στέλιος Βιρβιδάκης) του φιλοσόφου Ρόναλντ Ντουόρκιν, που δίδαξε πολλά χρόνια σε αγγλικά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Το βιβλίο θεμελιώνεται στις Διαλέξεις Αϊνστάιν που έδωσε ο Ντουόρκιν στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης το 2011. Και πράγματι, από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι ο κυριότερος συν-συγγραφέας του βιβλίου, ο κυριότερος συνομιλητής του φιλοσόφου Ντουόρκιν, είναι ο φυσικός Αϊνστάιν, που είχε σκεφτεί βαθιά το θρησκευτικό φαινόμενο.

Το μεγαλύτερο δώρο

Το μεγαλύτερο δώρο

AP Photo/Petros Giannakouris

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ήταν χθες, στη Βουλή, απολύτως ήρεμος και συγκροτημένος στον πολιτικό λόγο του. Μια «ήρεμη δύναμη», κατά τη γνωστή έκφραση του Φρανσουά Μιτεράν, που χαρακτηριζόταν από καθαρές και πειστικές πολιτικές θέσεις με συγκεκριμένα επιχειρήματα και όχι με κραυγές, κορόνες και κινήσεις εντυπωσιασμού, χωρίς περιεχόμενο. Τον βοήθησε υπερβολικά σε αυτό ο κύριος αντίπαλός του.

Ισως κανείς να μην περίμενε ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης θα έκανε μια τόσο κακή εμφάνιση χθες. Ο λόγος του χαρακτηρίστηκε από επαναλαμβανόμενες «ατάκες», εμμονές και κυρίως από μια προσπάθεια να «μαζέψει» τα ασυμμάζευτα και όσα απαράδεκτα είχε πει προχθές, από το ίδιο βήμα, ειδικά για τον νέο υπουργό Εθνικής Αμυνας.

Μία λύση που δεν αφήνει πληγές στο σώμα της Ελλάδας

Μία λύση που δεν αφήνει πληγές στο σώμα της Ελλάδας 

ΝΙΚΟΣ ΜΕΡΤΖΟΣ*

Η Βουλή των Σκοπίων επικύρωσε τη συμφωνία των Πρεσπών και ενσωμάτωσε τις καίριες διατάξεις της στο σύνταγμα της χώρας. Η αναθεώρηση του συντάγματος της ΠΓΔΜ βελτίωσε προς όφελος της Ελλάδος κρίσιμα σημεία που η συμφωνία είχε αφήσει ασαφή όπως ιδίως η ιθαγένεια, η εθνική ταυτότητα του γειτονικού λαού, το προοίμιο και το άρθρο 36 του συντάγματος. Επιπλέον, πρώτη φορά το σύνταγμα δέχεται έμμεσα ότι ο λεγόμενος «μακεδονικός» λαός είναι πολυεθνικός: Σλάβοι «Μακεδόνες», Αλβανοί, Βλάχοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρομά, Βόσνιοι και Τούρκοι.

Πώς πάνε και πώς φεύγουν από τις Πρέσπες;

Πώς πάνε και πώς φεύγουν από τις Πρέσπες;

Αντώνης Λιάκος *

EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στη Δημοκρατία της Μακεδονίας έχουν δύο αναγνώσεις. Στην πρώτη το «Ναι» νίκησε, και θα νικούσε κι αν ακόμη συναθροίζονταν οι ψήφοι του «Οχι», πράγμα που θα εξασφάλιζε στο δημοψήφισμα μαζική συμμετοχή και εγκυρότητα. Εδώ πρέπει κανείς να αναγνωρίσει το ευφυές τέχνασμα της αντιπολίτευσης να συναθροίσει το «Οχι» με την αποχή.

Η δεύτερη ανάγνωση είναι ότι για την αλλαγή του ονόματος της χώρας ενδιαφέρεται και συμφωνεί μόνο ο ένας στους τρεις. Τυπικά η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει αν βρει τους απαραίτητους βουλευτές που της λείπουν. Ωστόσο, αν δεις τα πράγματα λίγο απέξω, η λύση αυτή φαίνεται εκβιασμένη και ενδέχεται να δημιουργήσει εν δυνάμει συναισθήματα εθνικής ταπείνωσης που θα εκδηλωθούν ρεβανσιστικά, ενδυναμώνοντας το εθνικιστικό ρεύμα.

Χριστιανοί και μαρξιστές

Χριστιανοί και μαρξιστές

Του Νίκου Ξυδάκη

Ένα τολμηρό ζευγάρι σε διάλογο - Η κοινή πίστη χριστιανών και σοσιαλιστών σε έναν καλύτερο κόσμο - ας είναι και στα έσχατα. Το μοτίβο της αναγέννησης-ανάστασης, το μοτίβο του μεσσιανισμού . Μοτίβο κοινό με την παράδοση του εβραϊκού μυστικισμού και του Ευαγγελίου

Πολλές από τις φαινόμενες προστριβές Εκκλησίας και Πολιτείας είναι ιδιοτελείς και ψευδείς. Πρόκειται κυρίως για διαγκωνισμούς για το ποιος θα έχει την εξουσία, για διαγκωνισμούς για το ποιος νέμεται τον πλούτο. Στην πραγματικότητα, η πολιτική κοινωνία και οι πιστοί που αποτελούν το σώμα της Εκκλησίας δεν ενδιαφέρονται και τόσο για αυτή την κοκορομαχία. Αυτοί που ενδιαφέρονται είναι η οργανωμένη Εκκλησία, οι ιεράρχες -φυσικά όχι όλοι εξ αυτών- και οι πολιτικοί και πάλι όχι όλοι εξ αυτών. Κάποιες, δηλαδή, ελίτ είναι αυτές που κρατούν ζωντανή αυτή την ψευδοδιαμάχη, αυτή τη βατραχομυιομαχία.

Η αποκαλυπτική σύγκριση 2018 με 2014

Η αποκαλυπτική σύγκριση 2018 με 2014

Δημήτρης Κυριακόπουλος

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα της ΝΔ για να μειώσει την αξία της εξόδου από τα μνημόνια είναι ότι ο στόχος θα είχε επιτευχθεί από την κυβέρνηση ΝΔ & ΠΑΣΟΚ ήδη από τα μέσα του 2015, αν αυτή δεν έπεφτε εξαιτίας της αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Πρόκειται για μιά ρηχή, πλην όμως πονηρή άποψη, επειδή βασίζεται στη λήθη. Πρέπει λοιπόν, να απαντηθεί τεκμηριωμένα μέσα από μιά αντικειμενική σύγκριση των δύο περιόδων, 2014 και 2018.

Κατ' αρχάς, σε πολιτικό επίπεδο οι Σαμαροβενιζέλοι από τις αρχές του 2014 καλλιεργούσαν προπαγανδιστικά το success story της Ελλάδας. Γρήγορα αυτή η κολοσσιαία επικοινωνιακή καμπάνια σε εσωτερικό και εξωτερικό έπεσε στο κενό, καθώς αποδείχτηκε παντελώς αβάσιμη.

Η μεγάλη ευθύνη

Η μεγάλη ευθύνη

Χαράλαμπος Γεωργούλας

Τρεις λέξεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη: ανάληψη ευθύνης και παραίτηση. Η συχνότητα με την οποία ακούγονται και η ένταση με την οποία απαιτούνται, δείχνουν ότι πρόκειται για την έκφραση μιας ισχυρής βούλησης ή της βούλησης των ισχυρών.

Είναι η γραμμή που, μέχρι στιγμής, θέλουν να επιβάλουν συγκεκριμένα κέντρα, όχι απαραίτητα αμιγώς πολιτικά. Και αξίζει να επισημάνουμε ότι τόσο η πρώτη δήλωση του κ. Μητσοτάκη (που μιλούσε για διαχρονική αδυναμία του κράτους, αλλά και για την ανάγκη ενότητας και αλληλεγγύης και όχι για την απόδοση ευθυνών αυτή την ώρα), όσο και η κίνησή του να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον πρωθυπουργό σηματοδοτούν μια διαφορετική τακτική. Ίσως και εξαιτίας της πεποίθησης ότι θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Το Πολυτεχνείο και η δυσανεξία της Δεξιάς

Το Πολυτεχνείο και η δυσανεξία της Δεξιάς

Δημήτρης Ψαρράς

Η διαχρονική στάση της Ν.Δ. για την εξέγερση: από τη σιωπή του ιδρυτή της Κωνσταντίνου Καραμανλή, που δεν πλησίασε ποτέ το Πολυτεχνείο στις επετειακές γιορτές, μέχρι την κατασυκοφάντηση του αντιδικτατορικού κινήματος από τους ακροδεξιούς συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ξάφνιασε την περασμένη Δευτέρα η αγριότητα με την οποία αντιμετώπισε τους φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ η κυβέρνηση. Πολλοί αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο επέλεξαν οι Μητσοτάκης - Χρυσοχοΐδης να κάνουν μια παρόμοια επίδειξη πυγμής στον χώρο των Πανεπιστημίων και μάλιστα την επομένη μιας επιχείρησης, η οποία μεταφέρθηκε στην κοινή γνώμη ως πλήρης απόδειξη της ανάγκης κατάργησης του ασύλου, εφόσον υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκε και εξαρθρώθηκε «γιάφκα» στο εσωτερικό του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Κάποιοι άλλοι προβληματίστηκαν με την επιλογή της κυβέρνησης να επιτεθεί στο φοιτητικό κίνημα λίγες μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου.

ΔΕΞΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΔΕΞΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Της Κατέ Καζάντη

Είναι, περίπου, κοινός τόπος πως για να καταλάβει κανείς την εξουσία, και όχι μοναχά τη διακυβέρνηση, εκείνο που απαιτείται είναι, καταρχάς, να φέρει σε κατάσταση ιδεολογικής υποτέλειας τον πολιτικό –και ταξικό- του αντίπαλο. Να εξουδετερώσει, δηλαδή, τον αφηγηματικό λόγο του άλλου και να καταστήσει το δικό του ηγεμονικό. Να επιδοθεί σ’ έναν αγώνα εξωτερικό, με συνεχείς συγκρούσεις, αλλά και εσωτερικό, με διαρκείς αναστοχασμούς, επίπονο και δίχως τέλος.

Είναι, επίσης, περίπου, κοινός τόπος πως το πάνω χέρι σ’ αυτή τη διαπάλη είναι εκείνου που, κατά τη συγκρότηση του αστικού κράτους, διάλεξε τη μεριά της εκμεταλλεύτριας τάξης και των συμφερόντων της. Αντιλαμβάνεται, άρα, το κράτος όχι ως το πεδίο διαλεκτικών, ταξικών αντιπαραθέσεων αλλά ωσάν το τσιφλίκι του, μηχανή, τρόπον τινά, καταπίεσης και καταστολής. 

Πόσο σημαντικό είναι για κάθε παιδί να φοιτήσει δύο χρόνια στο Νηπιαγωγείο;

Πόσο σημαντικό είναι για κάθε παιδί να φοιτήσει δύο χρόνια στο Νηπιαγωγείο;

Μαρία Σαλαγιάννη*

Οσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δεν βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο Νηπιαγωγείο 

(Robert Fulghum, 2010)

Αγαπητοί γονείς,

Ο θεμέλιος λίθος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και ολόκληρης της εκπαιδευτικής πυραμίδας είναι το Νηπιαγωγείο.

Κάθε παιδί αποκτά την ταυτότητά του ως μαθητής σταδιακά, χτίζοντας χρόνο με τον χρόνο την προσωπική του σχολική και ακαδημαϊκή πορεία. Δύο χρόνια φοίτησης στο Νηπιαγωγείο εξασφαλίζουν γερά και ισχυρά θεμέλια για το οικοδόμημα αυτής της εκπαιδευτικής πορείας.