ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ MARFIN
Marizetaa Antonopoulou
Ήταν από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν οι παλαιότεροι. Στο Μουσείο δεν έπεφτε καρφίτσα, κυριολεκτικά, πυκνός κόσμος ο ένας πάνω στον άλλον. Η πρώτη μεγάλη απεργία του πρώτου μνημονίου. Η πρώτη έκρηξη της οργής, ακόμα δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Ο εφιάλτης που περιγράφαμε ήταν παιδική χαρά μπροστά στα μνημόνια που ακολούθησαν, μπροστά σε όσα ζήσαμε και αντέξαμε. Ο κόσμος στον δρόμο για τις ζωές μας, επίσης στην κυριολεξία, όσο και να το λέγαμε όμως, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ποσό κυριολεκτικές ήταν αυτές οι λέξεις, για τις ζωές μας.
Ναι, υπήρχαν λούμπεν ομάδες. Τους είδαμε, τους απομονώναμε καθ όλη την διάρκεια της πορείας. Από την αρχή στην Στουρνάρη μέχρι το τέλος μετά το Σύνταγμα όπου διαλυθήκαμε από τα χημικά. Ναι, φυσικά και τους είδαμε. Δεν είμαστε τυφλοί. Η αστυνομία πάντως σε εμάς επιτέθηκε, στα μαζικά εργατικά και νεολαιίστικα μπλοκ, όχι στα λούμπεν στοιχεία που έσπαγαν βιτρίνες υπό καθοδήγηση.