ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ MARFIN
Marizetaa Antonopoulou
Ήταν από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν οι παλαιότεροι. Στο Μουσείο δεν έπεφτε καρφίτσα, κυριολεκτικά, πυκνός κόσμος ο ένας πάνω στον άλλον. Η πρώτη μεγάλη απεργία του πρώτου μνημονίου. Η πρώτη έκρηξη της οργής, ακόμα δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Ο εφιάλτης που περιγράφαμε ήταν παιδική χαρά μπροστά στα μνημόνια που ακολούθησαν, μπροστά σε όσα ζήσαμε και αντέξαμε. Ο κόσμος στον δρόμο για τις ζωές μας, επίσης στην κυριολεξία, όσο και να το λέγαμε όμως, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ποσό κυριολεκτικές ήταν αυτές οι λέξεις, για τις ζωές μας.
Ναι, υπήρχαν λούμπεν ομάδες. Τους είδαμε, τους απομονώναμε καθ όλη την διάρκεια της πορείας. Από την αρχή στην Στουρνάρη μέχρι το τέλος μετά το Σύνταγμα όπου διαλυθήκαμε από τα χημικά. Ναι, φυσικά και τους είδαμε. Δεν είμαστε τυφλοί. Η αστυνομία πάντως σε εμάς επιτέθηκε, στα μαζικά εργατικά και νεολαιίστικα μπλοκ, όχι στα λούμπεν στοιχεία που έσπαγαν βιτρίνες υπό καθοδήγηση.
Ποιος αλήθεια το αρνήθηκε αυτό; Μην σας κοροϊδέψει κανείς, οι μαζικοί φορείς, οι μικρές και μεγάλες οργανώσεις της αριστεράς, τα μεγάλα αναρχικά μπλοκ, τα μπλοκ των αντιεξουσιαστών φυσικά και καταδίκασαν αυτά τα λίγα λούμπεν στοιχεία. Με τον τρόπο που το κίνημα, το ενεργό κίνημα ξέρει να καταδικάζει. Όχι με ασφαλίτικους τρόπους, όχι με καταστολή των γκλομπ και των δακρυγόνων. Με την απομόνωση που εκπορεύεται από τις θέσεις και τις αξίες μας, παλεύαμε για τις ζωές μας κυριολεκτικά, ο οποιοσδήποτε σιχαινόταν τη ζωή δεν μπορούσε να είναι μέρος αυτού του αγώνα.
Φτάσαμε στην Σταδίου, περάσαμε το μετρό, και η ελάχιστη αυτή μειοψηφία επιτέθηκε στον Ιανό. Φωνάξαμε με όλη μας την δύναμη, προχωρησαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε μακρυά τους, όσο κοιτάζαμε στον Ιανό, όσο προσπαθούσαμε να τους σταματήσουμε στον Ιανό, κάποιοι έφυγαν από την άλλη μεριά. Όταν περνούσαμε γρήγορα έξω από την Μαρφίν ακούσαμε κρότους, φωνές και πάλι. Αναγνώρισα μήνες μετά το πανό στο οποίο ήμουν πρώτη γραμμή, όχι δεν καταλάβαμε τουλάχιστον εμείς το κακό. Δεν θα φανταζόμασταν ποτέ ότι ο Βγενόπουλος είχε σφραγίσει τις πόρτες, απαγορεύοντας στους εργαζόμενους να βγουν από το κτήριο. Οι μαρτυρίες των επόμενων πανο συγκεκριμένες για τις εκκλήσεις βοήθειας, για την πυροσβεστική, για την βοήθεια των διαδηλωτών, για την κατάπτυστη παρουσία του Βγενοπούλου.
Φτάσαμε στο Σύνταγμα, λίγο μετά μας διέλυσαν τα χημικά τους. Εμάς διέλυσαν, όχι την ελάχιστη αυτή μειοψηφία. Το μαζικό πλήθος που διαδήλωνε. Με απόλυτη πειθαρχία πολλά μπλοκ φτάσαμε στο μετρο της Ακρόπολης. Κοίταξα το κινητό μου 5 κλήσεις από Γερμανία!!! Κάποιοι γύρω μιλούσαν για νεκρούς, νόμιζα ότι ήταν υπερβολές λόγω της καταστολής. Στην Γερμανία έτρεχε ήδη η είδηση για εγκλωβισμένους στην Σταδίου, το μετέφερα στον Θοδωρο, παλιό σύντροφο, ψύχραιμο και πάντα διαυγή. Φοβήθηκε το είδα. Μέχρι να φτάσουμε στην Ομόνοια είχαμε όλοι παγώσει, νομίζω δεν ένιωθα τα πόδια μου, νομίζω το αίμα δεν έτρεχε. Στα Εξάρχεια, τα δικά μας Εξαρχεια, όχι τα σημερινά αγνώριστα Εξαρχεια, είχαν παγώσει οι πάντες. Η πρωινή αισιοδοξία είχε μεταβληθεί σε πάγο, σε ένα βλέμμα αχανές που βρωμαγε φωτιά και θάνατο.
Ποσά ψέμματα τόσα χρόνια, πόση χρησιμοποίηση για να πλήξουν το λαό που σήκωσε κεφάλι. Πόση ενοχή και οργή ταυτόχρονα μπορεί να μοιραστεί σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που διαδήλωσαν για τις ζωές τους εκείνη την ημέρα;
Είπαν κάποιοι δεν πήγαμε να τιμήσουμε τους νεκρούς, ποσό ψέμα! Αυτοί δεν ήρθαν ποτέ. Όσοι σηκώνουν το δάκτυλο προς τους άλλους, όσοι σηκώνουν το δάκτυλο και χωρίζουν τους ανθρώπους σε άξιους μνήμης/ αλληλεγγύης/ σεβασμού είναι αυτοί που τους έχει καταπιεί η μισανθρωπιά και μόνο.
Φυσικά και πήγαμε την επόμενη μέρα το απόγευμα στις 6, δεν θα το ξεχάσω. Κάτι γραφικά ανθρωπάρια έβριζαν την αριστερά και τους χιλιάδες διαδηλωτές, τους χιλιάδες πολίτες και ζητούσαν μια χούντα να μας σώσει. Σε αυτούς σταθήκαμε απέναντι με τον Θόδωρο, τον Ερνεστο και δεν θυμάμαι ποιους άλλους. Αφήσαμε ένα γαρύφαλλο στην μνημη των νεκρών και μείναμε εκεί με υλικό. Μείναμε γιατί αυτοί οι νεκροί ήταν το ίδιο δικοί μας με τους νεκρούς από το Κ. Μαρούση. Νεκροί εργαζόμενοι, εγκλωβισμένοι από την εργοδοσία χωρίς διέξοδο διαφυγής.
Ναι κάποιοι λούμπεν πυροδότησαν την φωτιά, δεν το αρνήθηκε κανείς ποτέ αυτό, δεν θα μπω σε θεωρίες περι έμμισθων, αν και η ιστορία θα ήταν σύμφωνη. Η υποκρισία της ΝΔ και όχι μόνο, η λάσπη και η απόλυτη χρησιμοποίηση των νεκρών θα γυρίσει στην ίδια. Γιατί όσοι παλέψαμε τα επόμενα χρόνια, τα δίσεκτα χρόνια των μνημονίων, όσοι βρεθήκαμε στο Σύνταγμα των χημικών, στις απεργίες που μέχρι και την ΧΑ χρησιμοποίησαν για να τις διαλύσουν, όλοι αυτοί που παλέψαμε για τις ζωές μας, ξέρουμε ότι οι νεκροί της Μαρφίν ήταν σαν και εμάς, αυτές οι 3 ψυχές ήταν σάρκα από την σάρκα μας, και όσο και αν σπιλωθήκαν από τα φερέφωνα της δεξιάς και των αλητήριων της εξουσίας, τους πρέπει σεβασμός.
Μπράβο στον Αλέξη Τσίπρα λοιπόν για σήμερα, και όχι δεν άργησε όπως λένε. Είμασταν εκεί από την πρώτη στιγμή, αυτοί έλειπαν, αυτοί δεν είχαν στήσει ακόμα το αφήγημα και απουσίαζαν. Εμείς είμασταν εκεί να τιμήσουμε τα θύματα, κυριολεκτικά με τα σώματα μας, κυριολεκτικά για τις ζωές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου