Εντολή

Εντολή

Θωμάς Τσαλαπάτης

'Εχω μια πείνα που με τίποτα δεν περνά, έχω μια πείνα που με τίποτα δεν στερεύει. Είναι μια προστακτική του σώματος. Βγες έξω και άρπαξε, βγες έξω και φάε. Μια εντολή. Οχι ακριβώς. Το σώμα ως εντολή. Αυτό ναι. Και είναι πείνα. Και είναι εντολή. «Πήγαινε» μου λέει και εγώ πάω.

'Εχω μια πείνα που με τίποτα δεν στερεύει. Εχω δοκιμάσει το κάθε τι που θα μπορούσε να τη δαμάσει. Γεύματα χωρίς τέλος, χιλιάδες πιάτα να απλώνονται σε αχανή τραπέζια. Ζώα ολόκληρη από την κορυφή ώς την ουρά. Κοπάδια από αυτά απλωμένα μπροστά μου. Χωράφια και σοδειές, θρεπτικά στρέμματα, τη σάρκα των πραγμάτων. Προμήθειες ικανές να σώσουν μία πόλη από μια ετήσια πολιορκία. Συσσίτια ικανά να κατευνάσουν την ταξική ένταση, ανάμεσα στους φτωχούς και τους πολύ φτωχούς. Λευκό και κόκκινο κρέας, υδατάνθρακες και υδρογονάνθρακες, ζωντανά της θάλασσας του ουρανού και της στεριάς, ανθρώπους, πόλεις, βουνά. Τα πιάτα διαρκώς έρχονται. Δεν προλαβαίνω καν να τα δω. Δεν με ενδιαφέρουν. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η πείνα μου.

'Ο,τι και να γίνει εγώ πεινάω, ό,τι και να τρώω, ό,τι και να πίνω εγώ πεινάω. Είναι μια δύναμη τυφλή που με σπρώχνει. Δεν το σκέφτομαι, μόνο αρπάζω και καταπίνω. Μόνο βρίσκω και παίρνω. Λιγότερο σαν να γεύομαι. Πιο πολύ σαν να αποθέτω. Σαν να τοποθετώ τις προμήθειες σε μια αποθήκη. Σαν να σωρεύω ό,τι υπάρχει σε μια θρεπτική διαδικασία. Και ύστερα χάνονται. Η μάλλον σαν να πετώ, να ρίχνω κάτι κάπου που θα χαθεί. Ενα σκουπίδι σε μια αχανή χωματερή, έναν σπόρο σε ένα ήδη ανθισμένο χωράφι, ή μια ευχή σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Ολα κολυμπούν στο αχανές και εγώ πεινάω. Είναι που έχω μια πείνα που με τίποτα δεν περνά, μια πείνα που με τίποτα δεν στερεύει.

Και όταν δεν τρώω με τρώει. Είναι μια πείνα που με τίποτα δεν σταματά, μια εντολή, μια προσταγή. Το σώμα μου της ανήκει και έτσι της ανήκω και εγώ. Με καταναλώνει. Με τον ίδιο τρόπο που εγώ καταναλώνω τα τόσα γεύματα, τα τόσα πιάτα. Σαν να προσπαθεί να με ανταγωνιστεί, σαν να προσπαθεί να με ξεπεράσει. Είναι ένας αγώνας δρόμου. Και έχει πολύ μικρότερη απόσταση να διανύσει. Είναι που το βάρος μου είναι κατά πολύ μικρότερο από το βάρος του κόσμου.

Και στο τέλος θα μείνει ή εγώ ή κόσμος. Και αν θα χάσω είναι από την πείνα αυτή μέσα μου, από την κερκόπορτα αυτή που ανοίγει στο στομάχι μου και επιθυμεί να με καταναλώσει. Είναι η πείνα της πείνας μου για μένα εναντίον της δικής μου πείνας για τον κόσμο.

Μοιάζει μάταιο το ξέρω και ίσως μια μέρα να με περάσει. Αλλά σήμερα δεν είναι αυτή η μέρα. Σήμερα είμαι εγώ αυτός που θα φάει περισσότερο. Σήμερα θριαμβεύω. Δεν υπάρχει επιστροφή. Η μέρα αυτή είναι οριστική. Τώρα το ξέρω. Η πείνα αυτή θα τελειώσει μόλις όλα γύρω τελειώσουν. Μόλις όλο το έξω μπει μέσα. Και εγώ θα είμαι το μόνο σημείο ικανό να επιβεβαιώσει πως κάποτε στον κόσμο αυτό περπάτησαν άνθρωποι. Και πως ήτανε τόσο πολλοί. Και τόσο πολύ πεινασμένοι.

https://www.efsyn.gr