Εντολή
Θωμάς Τσαλαπάτης
'Εχω μια πείνα που με τίποτα δεν στερεύει. Εχω δοκιμάσει το κάθε τι που θα μπορούσε να τη δαμάσει. Γεύματα χωρίς τέλος, χιλιάδες πιάτα να απλώνονται σε αχανή τραπέζια. Ζώα ολόκληρη από την κορυφή ώς την ουρά. Κοπάδια από αυτά απλωμένα μπροστά μου. Χωράφια και σοδειές, θρεπτικά στρέμματα, τη σάρκα των πραγμάτων. Προμήθειες ικανές να σώσουν μία πόλη από μια ετήσια πολιορκία. Συσσίτια ικανά να κατευνάσουν την ταξική ένταση, ανάμεσα στους φτωχούς και τους πολύ φτωχούς. Λευκό και κόκκινο κρέας, υδατάνθρακες και υδρογονάνθρακες, ζωντανά της θάλασσας του ουρανού και της στεριάς, ανθρώπους, πόλεις, βουνά. Τα πιάτα διαρκώς έρχονται. Δεν προλαβαίνω καν να τα δω. Δεν με ενδιαφέρουν. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η πείνα μου.
