Η πραγματική ιστορία των Χριστουγέννων

Η πραγματική ιστορία των Χριστουγέννων

Μάρθα Κίσκιλα

Τα Χριστούγεννα αποτελούν σήμερα μια από τις σημαντικότερες θρησκευτικές εορτές, αλλά και ένα παγκόσμιο πολιτιστικό και εμπορικό φαινόμενο.

Γιορτάζονται σε όλο τον κόσμο ως η επέτειος της γέννησης του Ιησού από τη Ναζαρέτ, όμως τα Χριστούγεννα δεν εορτάζονταν πάντα, ούτε ήταν τόσο δημοφιλή. Η καθιέρωσή τους επετεύχθη μέσω μιας ακόμη μάχης των θρησκειών με στόχο την εξάπλωση και επικράτηση του Χριστιανισμού. 

Πώς ξεκίνησαν τα Χριστούγεννα;

Νίκος Μπελογιάννης 1915-1952: Τον φοβούνταν ακόμα και νεκρό...

Νίκος Μπελογιάννης 1915-1952:

Τον φοβούνταν ακόμα και νεκρό... 

Γιώργος Σαρρής

Η πορεία μέχρι το εκτελεστικό απόσπασμα - Η σύλληψη στη γιάφκα των Εξαρχείων και οι απανωτές δίκες του «ανθρώπου με το γαρίφαλο» - Η ευφάνταστη επικοινωνία με τη σύντροφό του Έλλη στο κελί, ο φίλος που αρνήθηκε να τον πυροβολήσει και το σκίτσο του Πάμπλο Πικάσο

Κάθε βράδυ οι θανατοποινίτες των φυλακών Καλλιθέας κοιµούνταν µε την αγωνία ότι αυτό θα είναι και το τελευταίο τους. Μονάχα τα Σαββατόβραδα κοιµούνταν ήρεµοι, γνωρίζοντας ότι τις Κυριακές απαγορεύονται οι εκτελέσεις. Ακόµη και οι Γερµανοί κατακτητές τηρούσαν αυτό τον άγραφο νόµο. Εκείνο το ξηµέρωµα της Κυριακής 30 Μαρτίου του 1952, όµως, έµελλε να είναι διαφορετικό για τον καταδικασθέντα Νίκο Μπελογιάννη, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης. Το ίδιο ίσχυε και για τρεις ακόµη έγκλειστους συντρόφους του.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

foteini_vaki.jpg

Φωτεινή Βάκη *

EUROKINISSI/
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

Οι Φρανκενστάιν του νεοφασισμού προετοιμάζονται στα εργαστήρια ενός ασύδοτου παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού που οξύνει τις ανισότητες και μαζί με τη λιτότητα στην οικονομία επιφέρει και τη λιτότητα στη δημοκρατία. Στον υπόνομο των νεοφασιστικών μορφωμάτων εξέβαλαν ο θυμός, οι άναρθρες κραυγές απελπισίας, αλλά και το ρατσιστικό μίσος για τον «άλλο», τον «ξένο», τον «μετανάστη».

Ο τελευταίος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο φορτώνονται τα δεινά που δημιουργούν τα ιερατεία της οικονομίας που επικρέμαται ως ειμαρμένη και δαμόκλειος σπάθη πάνω από την πολιτική και τον πολίτη. Ζωή στ’ αζήτητα αυτή του μετανάστη, ιός που μολύνει την καθαρότητα της φυλής και μπορεί να εξοντώνεται ατιμωρητί. «Ζωή που δεν αξίζει να βιωθεί» (κατά την επανάληψη των ναζιστικών νόμων της Νυρεμβέργης ως τραγωδίας), αυτή ενός αδύναμου ανθρώπου που γίνεται βορά του μαινόμενου όχλου των «κυρ Παντελήδων» και παρουσιάζεται ως επικίνδυνος ναρκομανής που οπλοφορεί. Απόβλητη και ανάξια να μορφωθεί ή να κρατήσει την ελληνική σημαία η ζωή παιδιών προσφύγων για τους «αγανακτισμένους» συλλόγους γονέων και κηδεμόνων. «Υπάνθρωποι» και κατώτερες φυλές οι «γυφτοσκοπιανοί», οι «αλβανοί» και οι «αντιφά», που τους αξίζει ένα μαχαίρι στην καρδιά, δικαιώνουν την αυτοδικία και περιβάλλουν με το φωτοστέφανο του ήρωα το Καλάσνικοφ που πυροβολεί διεκδικώντας «χαμένες πατρίδες».

(Σ.Φ.Ε.Α.)ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973: Η ΜΝΉΜΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

(Σ.Φ.Ε.Α.)ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973:

Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

    

Στις 17 Νοέμβρη 2018 συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ηρωική, αιματηρή εξέγερση της νεολαίας στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο, αλλά και από ανάλογες αντιδικτατορικές κινητοποιήσεις φοιτητών και σπουδαστών στη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, το Ηράκλειο, γεγονότα που εκφράζουν όχι μόνο τη διαχρονική αντίσταση των νέων απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης αλλά και τη διεκδίκηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

      Πιστεύουμε ότι αυτό το ατίθασο, εξεγερτικό πνεύμα που διακρίνει ιδιαίτερα τους κοινωνικούς αγώνες της νεολαίας, πρέπει να αναδειχθεί με αφορμή τις φετινές επετειακές εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, καθώς, παραφράζοντας τον ποιητή, “από τα πολλά μαλάματα - και τα στερεότυπα, θα προσθέταμε - κινδυνεύει το πρόσωπό του”.  Έτσι μόνον η μνήμη της εξέγερσης  μπορεί να φέρει την εξέγερση των συνειδήσεων απέναντι στη φασιστική απειλή και την κοινωνική αδικία.

Χριστιανοί και μαρξιστές

Χριστιανοί και μαρξιστές

Του Νίκου Ξυδάκη

Ένα τολμηρό ζευγάρι σε διάλογο - Η κοινή πίστη χριστιανών και σοσιαλιστών σε έναν καλύτερο κόσμο - ας είναι και στα έσχατα. Το μοτίβο της αναγέννησης-ανάστασης, το μοτίβο του μεσσιανισμού . Μοτίβο κοινό με την παράδοση του εβραϊκού μυστικισμού και του Ευαγγελίου

Πολλές από τις φαινόμενες προστριβές Εκκλησίας και Πολιτείας είναι ιδιοτελείς και ψευδείς. Πρόκειται κυρίως για διαγκωνισμούς για το ποιος θα έχει την εξουσία, για διαγκωνισμούς για το ποιος νέμεται τον πλούτο. Στην πραγματικότητα, η πολιτική κοινωνία και οι πιστοί που αποτελούν το σώμα της Εκκλησίας δεν ενδιαφέρονται και τόσο για αυτή την κοκορομαχία. Αυτοί που ενδιαφέρονται είναι η οργανωμένη Εκκλησία, οι ιεράρχες -φυσικά όχι όλοι εξ αυτών- και οι πολιτικοί και πάλι όχι όλοι εξ αυτών. Κάποιες, δηλαδή, ελίτ είναι αυτές που κρατούν ζωντανή αυτή την ψευδοδιαμάχη, αυτή τη βατραχομυιομαχία.

Πολιτική μωρία

Πολιτική μωρία

Ξάφνιασε η αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να κατανοήσει το γεγονός ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην επίθεση κατά του Γιάννη Μπουτάρη και στο ιστορικό προηγούμενο της δολοφονικής δράσης των παρακρατικών μηχανισμών στη Θεσσαλονίκη. Ομως ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επέμεινε και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «σήμερα, στην Ελλάδα του 2018, προσπαθούν να ανακαλύπτουν διαιρετικές τομές που μας πηγαίνουν 60 χρόνια πίσω».

Στο ίδιο μήκος κύματος και η εκπρόσωπος Τύπου του κόμματός του, Μαρία Σπυράκη, η οποία επανέλαβε ότι «η κυβέρνηση επιχειρεί να [επανα]φέρει διαχωριστικές γραμμές που η ίδια η κοινωνία έχει ξεπεράσει, στο 1963» και πρόσθεσε με νόημα: «Ξέρετε, ο κ. Μητσοτάκης γεννήθηκε το 1968». Αλλά ποιες είναι αυτές οι «διαιρετικές» ή «διαχωριστικές» γραμμές, τις οποίες έχει ξεπεράσει η Νέα Δημοκρατία; Εχουν αλήθεια ξεπεραστεί για τον κ. Μητσοτάκη οι «διαφορές» μεταξύ παρακρατικών και δημοκρατών;

"Το τρίκυκλο ήταν της χούντας!"

"Το τρίκυκλο ήταν της χούντας!"

Του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

Την Τετάρτη 22 Μαΐου 1963 θα διαδραματιζόταν στη Θεσσαλονίκη μια από τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης τραγωδίας, που θα σφράγιζε ανεξίτηλα την ιστορία της χώρας. Ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της Ιατρικής και βαλκανιονίκης, έπεφτε θανάσιμα τραυματισμένος, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου - Ερμού, από τους παρακρατικούς φονιάδες Σπύρο Γκοτζαμάνη και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη, που εφόρμησαν με «τρίκυκλο» εναντίον του. Κλινικά νεκρός, «ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης» θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 27/5/1963 στο ΑΧΕΠΑ.

Στερνή μου γνώμη...

Στερνή μου γνώμη...

Παντελής Μπουκάλας

Ακόμα κι αν ο Κώστας Βουτσάς πείστηκε από τους νομικούς συμβούλους του να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη από την ιστορικό και πρώην βουλευτή Μαρία Ρεπούση· ακόμα κι αν υπογράφει μιαν επίσημη ανακοίνωση που τη συνέταξαν δικηγόροι, για να τον προφυλάξουν, η κίνησή του έχει τη σημασία της: Ενας δημοφιλής ηθοποιός, για να αποφύγει έστω τις περιπλοκές με τη Δικαιοσύνη, υποχρεώνεται σε παραδοχές αποκαλυπτικές για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται συνήθως ο λεγόμενος δημόσιος διάλογος

ΗΜΕΡΙΔΑ : Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (1967-1974)

ΗΜΕΡΙΔΑ

Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (1967-1974)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (Σ.Φ.Ε.Α.) 1967-1974 οργανώνει, με τη συμμετοχή και την υποστήριξη δημόσιων και κοινωνικών φορέων, τριήμερες εκδηλώσεις στις 21-23 Απριλίου 2018 στη Θεσσαλονίκη , με τη συμπλήρωση 51 χρόνων από το χουντικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών. 

Οι φετινές εκδηλώσεις του Συνδέσμου στη Θεσσαλονίκη αφορούν στο καθεστώς της ασφυκτικής λογοκρισίας, προληπτικής και κατασταλτικής, που επέβαλε η δικτατορία του «γύψου» και του κιτς στον Τύπο, την Εκπαίδευση και σε κάθε εκδοχή πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής στη χώρα. Οι εκδηλώσεις του Σ.Φ.Ε.Α. στοχεύουν κατά κύριο λόγο στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και την πρόσληψή της από τη νέα γενιά. Απευθύνονται κυρίως στους μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες, που αποτελούν την πλειονότητα των επισκεπτών του Χώρου Μνήμης για την Αντιδικτατορική Αντίσταση, τον οποίο διαμόρφωσε ο Σ.Φ.Ε.Α 1967-1974, στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης - πρώην ανακριτικό κολαστήριο της χουντικής ΚΥΠ. 

66 χρόνια μετά τη... θυσία του Ν. Μπελογιάννη

66 χρόνια μετά τη... θυσία του Ν. Μπελογιάννη

Του Γιάννη Κουτσοκώστα

Περί θυσίας ο λόγος, σήμερα Μεγάλη Παρασκευή. Όχι γι' αυτή που τιμούν στις εκκλησίες οι ορθόδοξοι όπου γης, αλλά για τη «θυσία» ενός ανθρώπου, του Νίκου Μπελογιάννη, που έμεινε στην Ιστορία ως σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Που ωστόσο δεν «διαβάστηκε» όσο θα έπρεπε, ούτε αξιολογήθηκε όσο θα μπορούσε, ούτε φυσικά τιμήθηκε όσο θα του άξιζε. Ένα χωριό στα περίχωρα της Βουδαπέστης, ένα μουσείο στην Αμαλιάδα, χάρη στη Βουλή των Ελλήνων και κάποιοι δρόμοι, λίγοι στην ανατολική Ευρώπης και ελάχιστοι στην Ελλάδα, φέρνουν μέχρι τις μέρες μας το όνομα του Νίκου Μπελογιάννη.

Ο εβραϊκός λαός δεν ξεπλένει ρατσιστές και αντισημίτες, Μάκη Βορίδη*

Ο εβραϊκός λαός δεν ξεπλένει ρατσιστές και αντισημίτες, Μάκη Βορίδη*

Σάμπυ Μιωνής**

Ως Ισραηλινός και Εβραίος, η Ιερουσαλήμ έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, όπως και στην καρδιά όλων των Εβραίων του κόσμου. Για κάποιους για λόγους θρησκευτικούς και για άλλους για λόγους ιστορικούς. Για τον εβραϊκό λαό, η Ιερουσαλήμ ήταν, είναι και θα είναι η αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα του Ισραήλ.

Γι’ αυτό και μας προκαλεί φρίκη όταν ένας ακροδεξιός πολιτικός προσπαθεί να ξεπλύνει τον αντισημιτισμό του αρθρογραφώντας υπέρ της μεταφοράς της πρεσβείας των ΗΠΑ στην ιερή αυτή πόλη. Ακόμα και για τον πιο αγαθό, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει ότι εν μέσω όλων των δυσκολιών και των έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων που διατρέχουν την ελληνική πολιτική ζωή, ξαφνικά ο Μάκης Βορίδης, με το γνωστό ρατσιστικό βιογραφικό και τις νεοναζιστικές σχέσεις, έχει την ακατανίκητη επιθυμία αλλά και τον χρόνο να ασχοληθεί με το θέμα της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στο Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ!

Κάτοχοι της Ιστορίας

Κάτοχοι της Ιστορίας

Μαρία Ρεπούση *

ΕUROKINISSI / LATO KLODIAN

Οι πρόσφατες συζητήσεις για το Μακεδονικό, η αρθρογραφία και οι εμπρηστικές -λιγότερο ή περισσότερο- ομιλίες στα συλλαλητήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ανέδειξαν για άλλη μια φορά ένα πρόβλημα που τείνει να γίνει, αν δεν είναι ήδη, συστημικό για την ελληνική κουλτούρα και ταυτότητα. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τη χρήση της Ιστορίας και τη διαμόρφωση της κυρίαρχης ιστορικής κουλτούρας.

Για πολλούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος, οι Ελληνες θεωρούν ή πρέπει να θεωρούν, διδάσκονται για να θεωρούν, ότι είναι κάτοχοι της Ιστορίας. Δεν πρόκειται απλά για το δικαίωμα στην Ιστορία και στη μνήμη που είναι δικαίωμα όλων των λαών, αλλά για την κατοχή της Ιστορίας, για την ιδιοκτησία της.

Μακεδονία και εξωγήινοι - Ιστορίες τρόμου

Μακεδονία και εξωγήινοι - Ιστορίες τρόμου

Κώστας Δουζίνας 

EUROKINISSI/LATO KLODIAN

Το αμερικανικό δίκτυο CBS μετέδωσε το 1938 διασκευή του μυθιστορήματος «Ο Πόλεμος των Κόσμων» με τη μορφή δελτίου ειδήσεων σε παραγωγή του Ορσον Γουέλς. Ξεκινάει με συνέντευξη καθηγητή της Αστρονομίας που εξηγεί ότι είναι αδύνατον να υπάρχει ζωή στον Αρη. Ξαφνικά η συνέντευξη διακόπτεται και ανακοινώνεται ότι ένα τεράστιο ιπτάμενο αντικείμενο προσγειώθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ, γκρίζα φίδια βγαίνουν από μέσα του και σκοτώνουν τους πάντες γύρω τους.

Οι εξωγήινοι εισβάλλουν στη Νέα Υόρκη και σαρώνουν τις ένοπλες δυνάμεις. Στο τέλος ανακοινώνεται ότι τα ταπεινά γήινα βακτήρια εξόντωσαν τους εξωγήινους και έσωσαν την ανθρωπότητα. Αλλά πριν ακουστεί το αίσιο τέλος, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Αμερικάνοι βγήκαν πανικόβλητοι στους δρόμους και εκατοντάδες χιλιάδες γέμισαν με εφόδια τα αυτοκίνητά τους και τράβηξαν δυτικά. Κοντά στον τόπο «προσγείωσης» του διαστημόπλοιου χιλιάδες «είχαν παραισθήσεις, νόμιζαν ότι διέκριναν φλόγες ή αισθάνονταν τη ζέστη από τις πυρκαγιές που αφάνιζαν την πόλη». Πολλοί λιποθύμησαν, παιδιά και σκυλιά ούρλιαζαν.(1)

Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά. Πώς έγιναν… ελληνικές οι περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης

Πώς έγιναν… ελληνικές οι περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης

Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά. 

Του Hλία Χαρίτου*

Η μνήμη είναι στολίδι πολύ ενοχλητικό για όποιον τη φέρει. Mε την ευκαιρία της Ημέρας Μνήμης για τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας της Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι η υπόθεση των εκτοπίσεων των Ελληνοεβραίων της Θεσσαλονίκης, το 1943, αφορούσε το 1/4 του πληθυσμού της πόλης. Πενήντα χιλιάδες ψυχές. Είναι η εποχή που τα κοράκια εφορμούν και κατασπαράζουν τις περιουσίες των ανυπεράσπιστων πολιτών. Βλέπετε, τα θύματα των ναζιστικών κρεματορίων δεν θα επιστρέψουν ποτέ να διεκδικήσουν τις περιουσίες που μετατράπηκαν σε οκταώροφες πολυκατοικίες και κεντρικά καταστήματα προς ικανοποίηση των μεταπολεμικών «εθνικοφρόνων ιδιοκτητών», πιστών στα ιδανικά του έθνους.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Εθνική Εταιρεία…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Εθνική Εταιρεία…

Πέτρος Μανταίος

EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

Ο πιο περιεκτικός ορισμός που έχω δει έως τώρα για την Εθνική Εταιρεία (1895/96-1899) είναι του δημοσιογράφου, βιογράφου του Βενιζέλου και τελευταίου γραμματέα του, Στέφανου Στεφάνου (1904-1984) και δημοσιεύτηκε στο «Βήμα», 16/3/1927:

«Η Εθνική Εταιρεία υπήρξεν τεράστιος οργανισμός. Η σπουδαιοτέρα των ανευθύνων οργανώσεων από εποχής ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

»Επήγασεν εκ νοσηρού πατριωτισμού. Απέβη κολοσσιαία δύναμις. Κατέστησεν την κυβέρνησιν (Θ. Δηλιγιάννης) υποχείριον των σκοπών της και το Στέμμα (Γεώργιος Α') αιχμάλωτον των σχεδίων της…».

Το μακεδονικό ζήτημα πέραν της ονοματολογίας

Το μακεδονικό ζήτημα πέραν της ονοματολογίας

Αντώνης Λιάκος *

Αν η αντιπολίτευση έπαιζε σκάκι και όχι τάβλι, θα έσπευδε να συνδράμει στη λύση του νέου Μακεδονικού. Πρώτον, γιατί δεν θα το είχε μπροστά της όταν θα ερχόταν η σειρά της να κυβερνήσει και επίσης τις όποιες αντιδράσεις θα τις χρεωνόταν κυρίως η κυβέρνηση και δευτερευόντως η ίδια. Αλλά ένα πράγμα η στρατηγική, άλλο τα ζάρια.

Ως προς τη στρατηγική. Το αφετηριακό ερώτημα είναι: Ποιοι είναι οι στόχοι της Ελλάδας στα Βαλκάνια; Η αυτονόητη απάντηση είναι: Πρώτον, η πολιτική σταθεροποίηση της περιοχής και, δεύτερον, η είσοδός της σε έναν δρόμο ανάπτυξης που θα ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο ώστε να μη λειτουργεί ανταγωνιστικά προς τα κάτω, ως προς την Ελλάδα. Τι συμβαίνει στα κεντρικά Βαλκάνια; Μια ρευστοποίηση των συνόρων και δημιουργία λιλιπούτειων κρατών με προβληματική βιωσιμότητα και κυρίως προβληματική συμβίωση των πληθυσμιακών ομάδων που τα συναποτελούν.

Μυητικά τελετουργικά

Μυητικά τελετουργικά

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ 

«​Σείε! Να σου πω ένα καινούργιο τραγούδι;» Η ανιψούλα, που ξεσκόλισε πια από τον παιδικό σταθμό και καμαρώνει που πάει στο νηπιαγωγείο, ήταν σίγουρη όπως πάντα για την απάντησή μου. «Αμέ! Αμέσως» της λέω, και η Μυρσίνη πιάνει το ρεπερτόριο της Σοφίας Βέμπο: «Αχ Τσιάνο! Σα τρελασώ, Τσιάνο!» Και γέλια όμορφα την ώρα που περνάει στο «βρε τον φουκαρά! τον μακαρονά!». Αυτό το «μακαρονά», που της φέρνει στο μυαλουδάκι της οικείες εικόνες, το πιάτο με τη μακαρονάδα, είναι ο πιο γερός κρίκος που τη συνδέει με το τραγούδι. Τ’ άλλα δεν γράφονται βαθιά. Θα χρειαστεί η επανάληψη, τάξη την τάξη, για ν’ αφήσουν τη σφραγίδα τους.

Ο αιώνας της επανάστασης

Ο αιώνας της επανάστασης

USSR: Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Tο όνομα δεν αναφέρεται σε μια γεωγραφική περιοχή, αλλά σε μια ιδέα - την παγκόσμια επανάσταση. Τα σύνορά της θα είναι αυτά της εξέγερσης που έχει θριαμβεύσει στη Ρωσία, και θα επεκτείνονται στα όρια των εξεγέρσεων που θα θριαμβεύουν αλλού. Στην αριστερή γωνία μιας τεράστιας κόκκινης σημαίας, ένα σφυρί και ένα δρεπάνι συμβολίζουν το νέο κράτος, ο πρώτος εθνικός ύμνος του οποίου είναι «Η Διεθνής».

Οεμπνευστής της, ο Λένιν, δεν αμφισβητείται. Ο Λένιν ξοδεύει μεγάλο μέρος της ζωής του ως επαναστάτης στην εξορία στο Μόναχο, το Λονδίνο, τη Γενεύη, το Παρίσι, την Κρακοβία, τη Ζυρίχη, το Ελσίνκι ... Και συμμετέχει σε όλες σχεδόν τις μεγάλες συναντήσεις του εργατικού κινήματος. Τον Απρίλιο του 1917 επιστρέφει στη Ρωσία, όπου έχει ξεσπάσει η Επανάσταση και ο τσάρος έχει παραιτηθεί. Καθώς το τρένο του διασχίζει τη Γερμανία, ακούει την εμβληματική Μασσαλιώτιδα.

Εθνικισμός και μετανάστευση

Εθνικισμός και μετανάστευση

Σωτήρης Χατζηγάκης* 

Ο «μεταναστευτικός κίνδυνος» υπήρξε διαχρονικά ο εύκολος δρόμος για να «πειστούν» κυρίως οι πιο φτωχοποιημένες και αδύναμες κοινωνικές ομάδες ότι η αιτία για τη δραματική τους κατάσταση είναι οι «ξένοι» (πρόσφυγες και μετανάστες) που μας «παίρνουν τις δουλειές» και «τρώνε το ψωμί μας», που με την παρουσία τους αυξάνεται η εγκληματικότητα και απειλείται η έννομη τάξη και που έχουν υποβαθμίσει την ποιότητα της ζωής και έχουν διαβρώσει την «καθαρότητα» του κοινωνικού ιστού του έθνους.

Η μετανάστευση, ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο στην Ευρώπη και σήμερα είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς συστημικής κρίσης και των πολέμων που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέρη του κόσμου και τα τελευταία χρόνια στη γειτονιά μας.

Προς φασιστόμουτρα και λοιπούς συγγενείς ΙΙ

Προς φασιστόμουτρα και λοιπούς συγγενείς ΙΙ

Ο Όρκος του EΛΑΣ

"Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του".*

O όρκος του ταγματασφαλίτη