Η τραγική θυσία του Νίκου Πλουμπίδη και ο σταλινισμός του ΚΚΕ

Η τραγική θυσία του Νίκου Πλουμπίδη και ο σταλινισμός του ΚΚΕ

Νίκος Γιαννόπουλος

O Νίκος Πλουμπίδης ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
14 Αυγούστου του 1954.

Ο Νίκος Πλουμπίδης που εκτελέστηκε σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια από το μετεμφυλιακό κράτος είναι ίσως το πιο τραγικό πρόσωπο του ελληνικού κομμουνισμού.

Σήμερα συμπληρώνονται 70 χρόνια από την εκτέλεση του κομμουνιστή Νίκου Πλουμπίδη από το εκδικητικό μετεμφυλιακό κράτος. Οταν το εκτελεστικό απόσπασμα άκουγε το παράγγελμα του “πυρ”, το ημερολόγιο έγραφε 

Ο ανθρωπότυπος του Νίκου Πλουμπίδη σπανίζει στις μέρες μας. Ενας άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει τη σταδιοδρομία του δασκάλου η οποία τουλάχιστον θα του εξασφάλιζε τα απαραίτητα προς το ζην στην Ελλάδα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, προτίμησε να ριχθεί με αυταπάρνηση και πάθος στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση μέσω της ένταξής του στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Τι σημαίνει για έναν τόπο όπως η Γυάρος να αποκτήσει «νέα ζωή»;

Τι σημαίνει για έναν τόπο όπως η Γυάρος να αποκτήσει «νέα ζωή»;

Της Στελίνας Πορτέση *

Τις τελευταίες ημέρες για τον αρχιτεκτονικό και μη κόσμο έχει (ξανά)αποκτήσει ενδιαφέρον η περίπτωση της Γυάρου. Ναι της Γυάρου, εκείνου του μικρού νησιού ανάμεσα στην Τζιά και τη Σύρο στο συγκρότημα των γραφικών Κυκλάδων. Το Arxellence 3, ο νέος, διεθνής διεπιστημονικός διαγωνισμός αρχιτεκτονικών ιδεών στάθηκε η αφορμή να επανέλθει η Γυάρος στη δημόσια συζήτηση. Αλλά το ενδιαφέρον δε βρίσκεται μόνο σε αυτό καθ’ αυτό το διαγωνισμό.

H δική μου αριστερά

H δική μου αριστερά

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

“Ήταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο,

χειμώνας, κρύωνε. “τι περιμένεις;” του λέω.” τον άλλο αιώνα” μου λέει.

Και χιόνιζε ήσυχα, ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο”                                                                                              Τάσος Λειβαδίτης

Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.

Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.

Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.

Για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία

Για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία

Λίλιαν Τσιτσέρκια 

Δημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο της Λίλιαν Τσιτσέρκια, μεταδιδακτορικής ερευνήτριας φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου, που δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022 στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού Jacobin, με τίτλο “Why Socialists Need to Talk About Justice” [Γιατί οι σοσιαλιστές πρέπει να μιλούν για τη δικαιοσύνη] (jacobin.com/2022/12/capitalism-socialism-liberalism-justice-philosophy-marx). Μέσα στη γενική ιδεολογική αφασία της σύγχρονης ελληνικής κεντρικής πολιτικής σκηνής, όπου η λέξη «σοσιαλισμός» έχει περιπέσει σε αχρησία, το περιεχόμενο του κειμένου μπορεί να φαντάζει «απλοϊκό» και παλιακό. Στους παλιότερους θυμίζει τις αντιπαραθέσεις των δεκαετιών του 1970 και του 1980 μεταξύ της ανανεωτικής και της παραδοσιακής κομμουνιστικής Αριστεράς, στην οποία υπό μία έννοια θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και μεγάλο μέρος της άκρας Αριστεράς (παρά την σφοδρή της αντίθεση στη σοβιετική ορθοδοξία). Η προτροπή της Τσιτσέρκια στους σοσιαλιστές να μιλούν για τη δικαιοσύνη της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας είναι, κατά την γνώμη μου, αυτό που κάποτε εννοούσαμε κάποιοι/ες όταν υποστηρίζαμε την ανάγκη κατάκτησης της ηγεμονίας στην κοινωνία και οραματιζόμασταν τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» (Εξ ου και η «αυθαιρεσία» της αλλαγής του τίτλου του άρθρου). Το γεγονός ότι κυρίως στην Αμερική, όπου εδρεύει το Jacobin, αλλά και σε άλλες χώρες, η ριζοσπαστική νεολαία συζητά πάλι για την υπέρβαση του καπιταλισμού και για έναν μελλοντικό σοσιαλιστικό κόσμο, ας μην μας οδηγήσει σε μελαγχολικές σκέψεις επειδή γίνεται με «καθυστέρηση» μισού αιώνα. Ας το δούμε ως μια ευκαιρία να ξαναρχίσει και στη χώρα μας αυτή η συζήτηση, αντί της άχαρης αποϊδεολογικοποιημένης αντιπαράθεσης για τη νομή της εξουσίας.  Χ.Γο.

Φτάνει να φύγει ο Μητσοτάκης;

Φτάνει να φύγει ο Μητσοτάκης;

Μάριος Διονέλλης

«Καλή χρονιά, με υγεία και... να φύγει ο Μητσοτάκης». Πολλές φορές ειπώθηκε, άλλοτε μεταξύ σοβαρού και αστείου και άλλοτε με πραγματική ελπίδα και προσμονή. Το είπα, το ευχήθηκα κι εγώ αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού ήταν το ερώτημα: «Φτάνει;» Σε κάποιες περιπτώσεις το άνοιξα το θέμα, σε άλλες το απέφυγα. Χρονιάρες μέρες ήταν εξάλλου...

Μπροστά στις κάλπες, όμως, το ερώτημα επανέρχεται: «Φτάνει να φύγει ο Μητσοτάκης;». Και μετά τι θα έρθει; Ο,τι και να έρθει θα είναι πιο... «προοδευτικό»; Και τι σημαίνει «προοδευτικό»;

Αριστερή κομματική οργάνωση και η στρατηγική του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Αριστερή κομματική οργάνωση και η στρατηγική του κοινωνικού μετασχηματισμού

Κώστας Ελευθερίου 

Η οργάνωση των κομμάτων της Αριστεράς αποτελεί τη βάση για την πραγματοποίηση της στρατηγικής τους. Και αυτό γιατί διαμέσου της οργάνωσης τα μέλη των κομμάτων αυτών κατορθώνουν να διαμορφώνουν τους όρους και τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση της πολιτικής τους. Ουσιαστικά, η δράση των αριστερών κομμάτων συντελείται σε ένα περιβάλλον αλλότριο ή και εχθρικό αφού, ακόμη και σε δημοκρατικές συνθήκες των καπιταλιστικών κοινωνιών, επιδιώκουν την υπέρβαση και τον μετασχηματισμό των τελευταίων. Το κόμμα της Αριστεράς, πριν απ’ όλα, αναδύεται ως πολιτική έκφραση των συλλογικών συμφερόντων των υποκείμενων κοινωνικών τάξεων, οι οποίες συγκροτούνται στη βάση πολλαπλών ανισοτήτων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών) και βιώνουν αντίστοιχους αποκλεισμούς από το κοινωνικό σώμα. Στο πλαίσιο αυτό, η οργάνωση του κόμματος της Αριστεράς καθίσταται το βασικό πολιτικό εργαλείο για να μετάσχουν οι τάξεις αναφοράς σε έναν πολιτικό ανταγωνισμό, ο οποίος επί της ουσίας είναι προσημειωμένος από τις ανισότιμες ταξικές σχέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Με ποια αντιπολίτευση;

Με ποια αντιπολίτευση;

Του Νίκου Φίλη*

Η κρίση του κορωνοϊού πυροδοτεί ανατροπές παντού. Στη γεωπολιτική, υφέρπει νέος «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας, ενώ η Ευρώπη παρακολουθεί κατακερματισμένη την περαιτέρω υποβάθμιση του διεθνούς ρόλου της. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δέχεται πλήγματα. Στην πολιτική, η συντηρητική παράταξη που κυριαρχεί στα μεγάλα κράτη αναγκάζεται να ανασυνταχθεί προγραμματικά, ώστε να προκαταλάβει ένα νέο κύμα κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης. Στην οικονομία και την κοινωνική οργάνωση, ο ψηφιακός καπιταλισμός, με την εξ αποστάσεως εργασία, την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, την εξ αποστάσεως κλπ, καθιστά μονιμότερη μια ιδιάζουσα κοινωνική αποστασιοποίηση. Στο πεδίο των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, εκφράζονται φόβοι ότι τα «έκτακτα μέτρα» μπορεί να παραμείνουν μέσα σε ένα περιβάλλον παρατεταμένης βιοπολιτικής, όπου τεχνοκρατία και «ειδικοί» επικαθορίζουν τις πολιτικές αποφάσεις.

Ο Μητσοτάκης και το Ασφαλιστικό

Ο Μητσοτάκης και το Ασφαλιστικό

Παναγιώτης Γεωργουδής

Η διάλυση των οικουμενικών αξιών που επέφερε το διανοητικό ρεύμα του Μεταμοντέρνου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, χωρίς καμία αντίσταση από την Αριστερά και τα κινήματα, αποδιοργάνωσε πλήρως τις κοινωνικές συλλογικότητες.

Η σοσιαλδημοκρατία ενσωμάτωσε στον πυρήνα της τον χαμαιλέοντα του Μεταμοντέρνου και μεταμορφώθηκε σε νεοφιλελεύθερη Κεντροαριστερά. Ετσι επιβλήθηκε «αναίμακτα» ο νεοφιλελευθερισμός παντού. Ακόμα, η Αριστερά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα κάθε απόχρωσης -ΚΚΕ, Αριστεριστές, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.- δεν έχουν ορίσει ως πρωτεύοντα εχθρό το Μεταμοντέρνο. Τώρα, ανενόχλητος ο χαμαιλέοντας του Μεταμοντέρνου εκκρίνει τη συγκολλητική ουσία Ακροδεξιάς - νεοφιλελευθερισμού.

Ω! Τα Ωραία Μικρά Μαγαζιά του 3%

Ω! Τα Ωραία Μικρά Μαγαζιά του 3%

Από Andreas ANEMOS

Ω! Οι ωραίες μέρες!

Νοσταλγώ τις ένδοξες στιγμές μας στην Αριστερά του ’80 και του ’90 και του 2000 και του 2007…

Μικρά μαγαζιά, γωνία. Σπίτια του λαού. Ωραία κυλικεία με εξαιρετικούς καφέδες το πρωί.

Ωραίες μέρες…

Στα Ντα Κάπο και στα Φίλια, θέσεις τιμητικές μαζί με καλλιτέχνες και ωραία κορίτσια και αγόρια. Σεβασμός για την εργατική τραγιάσκα που είχαμε από καιρό πάψει να φοράμε αλλά είναι μείνει η γραμμή στο μέτωπο. Ηθική. Συνέπεια. Καθαρότητα. Αγαπητοί σε όλους. Ευχάριστοι.

Το σεξπιρικό δίλημμα της Αριστεράς

Το σεξπιρικό δίλημμα της Αριστεράς

Τάσος Παππάς

Τη δεκαετία του ’70 η ιδεολογική πάλη στο εσωτερικό της πληθυντικής Αριστεράς ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Ολα τα ρεύματα υποστήριζαν ότι υπηρετούσαν με συνέπεια τη μαρξιστική παράδοση, διάβαζαν «σωστά» τα ιερά κείμενα των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού, προσαρμόζοντάς τα με δημιουργικό τρόπο στις σύγχρονες συνθήκες, και το ένα κατηγορούσε το άλλο για διολίσθηση στον ρεφορμισμό και τον ρεβιζιονισμό, ακόμη και για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό.

Ο,τι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα, με τη διαφορά ότι η συγκεκριμένη διαμάχη διεξάγεται ερήμην της κοινωνίας, η οποία είναι παγερά αδιάφορη απέναντι στους «ναρκισσισμούς της επαναστατικής λεπτομέρειας».

Γιαλαντζί αριστεροί; Ω, μον ντιέ

Γιαλαντζί αριστεροί; Ω, μον ντιέ

Καρτερός Θανάσης

Να βγαίνουν ξεφωνημένοι δεξιοί, μουχλιασμένοι πασόκοι και ούλτρα αριστεροί του Μαρινάκη για να διαπράξουν έλεγχο κοινωνικών φρονημάτων στους συριζαίους έχει από μια μεριά και την πλάκα του. Μόνο που -δώστε βάση παρακαλώ- έχουν μια ειδοποιό διαφορά με τους πολιτικούς προγόνους τους οι οποίοι είχαν αναλάβει το φακέλωμα και το κυνήγι των αριστερών. Εκείνοι έβγαζαν αριστερούς τους μισούς Έλληνες ακόμα και μια καλημέρα αν έλεγαν στον φακελωμένο γείτονά τους. Οι τωρινοί, οι μπαγάσηδες, έχουν βαλθεί να κάνουν το αντίθετο. Να δείξουν και να επιδείξουν ότι εμείς είμαστε γιαλαντζί αριστεροί. Καθόλου αριστεροί. Δεν έχουμε ουδεμία σχέση με την Αριστερά. Ω, μον ντιέ.

Λίο Πάνιτς«Τραπεζίτες και κεφαλαιοκράτες ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις»

«Τραπεζίτες και κεφαλαιοκράτες ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις»

lio_panits.jpg

Νόρα Ράλλη

 FOTO| ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

«Θεέ μου! Υποψιάζομαι πως είστε αριστερός διανοούμενος” έλεγε ένα από τα συνθήματα του Μάη του ‘68. Εσείς είστε ακριβώς αυτό. Και μάλιστα όχι μόνο αριστερός, αλλά και μαρξιστής...», λέμε στον Λίο Πάνιτς στην αρχή της κουβέντας μας. Γελώντας, μας απαντά: «Είμαι ακριβώς αυτό! Ενας μαρξιστής διανοούμενος, που οι συνάδελφοί μου δεν θεωρούν μαρξιστή και εγώ είμαι υπερήφανος και για τα δύο».

Αφού, λοιπόν, διευκρινίσαμε τα «βασικά», η μετέπειτα συζήτηση με τον Λίο Πάνιτς, έναν από τους σημαντικότερους μαρξιστές διανοητές της εποχής μας, πέρασε σε πιο βαθιά ζητήματα.

Μια φορά ήταν ένας μόνος του…

Μια φορά ήταν ένας μόνος του…

Της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Με την πυκνότητα του πολιτικού χρόνου να καλύπτει τα πραγματικά χρονικά μεγέθη, το 2012 φαντάζει προϊστορική εποχή και υπό μία έννοια είναι, αν αναλογιστεί κανείς τη μεγάλη πολιτική τομή που άρχισε να συντελείται όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Κι όταν στα τέλη του 2013 η Ευρωπαϊκή Αριστερά πρότεινε τον Αλέξη Τσίπρα για επικεφαλής της Κομισιόν στις ευρωεκλογές του 2014, ελάχιστοι στην Ελλάδα του άγριου μνημονίου αντιλήφθηκαν τον ισχυρό συμβολισμό μιας κίνησης που έδειχνε μικρομέγαλη, αν όχι και γραφική για τα μέτρα και τα σταθμά ενός ολόκληρου συστήματος…

Σημειώσεις περιθωρίου για το «μετά»

Σημειώσεις περιθωρίου για το «μετά»

Δημήτρης Γιατζόγλου

1. Η «Μετά τα Μνημόνια» εποχή βρίσκεται ήδη στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης και θα αποτελέσει τον πυρήνα της ατζέντας των εκλογών. Η αντιπαράθεση διεξάγεται χειραγωγημένη από επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Είναι αμήχανη –οι συμπτώσεις των αντιπάλων, ακόμα και ως προς την πολιτική γλώσσα, δεν είναι εύκολο να αποσιωπηθούν. Και δεν πρόκειται να παράξει ισχυρά πολιτικά διλήμματα στο εκλογικό σώμα.

Το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης πρέπει μάλλον να αποσύρει το σύνθημα «Πετύχαμε εκεί που οι άλλοι απέτυχαν» -είναι σύνθημα ήττας. Ενα αριστερό success story θα έχει την τύχη των αντίστοιχων των Σαμαρά και Βενιζέλου. Εκτός και εάν το σύνθημα εγγράφεται στην προοπτική μιας μετάθεσης ως προς τις κοινωνικές αναφορές του κόμματος, στοχεύει σ’ ένα διαφορετικό ακροατήριο και εμμέσως θέτει και το ζήτημα της μετεξέλιξής του σε κάτι «άλλο».

"Το τρίκυκλο ήταν της χούντας!"

"Το τρίκυκλο ήταν της χούντας!"

Του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

Την Τετάρτη 22 Μαΐου 1963 θα διαδραματιζόταν στη Θεσσαλονίκη μια από τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης τραγωδίας, που θα σφράγιζε ανεξίτηλα την ιστορία της χώρας. Ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της Ιατρικής και βαλκανιονίκης, έπεφτε θανάσιμα τραυματισμένος, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου - Ερμού, από τους παρακρατικούς φονιάδες Σπύρο Γκοτζαμάνη και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη, που εφόρμησαν με «τρίκυκλο» εναντίον του. Κλινικά νεκρός, «ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης» θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 27/5/1963 στο ΑΧΕΠΑ.

ΔΕΞΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΔΕΞΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Της Κατέ Καζάντη

Είναι, περίπου, κοινός τόπος πως για να καταλάβει κανείς την εξουσία, και όχι μοναχά τη διακυβέρνηση, εκείνο που απαιτείται είναι, καταρχάς, να φέρει σε κατάσταση ιδεολογικής υποτέλειας τον πολιτικό –και ταξικό- του αντίπαλο. Να εξουδετερώσει, δηλαδή, τον αφηγηματικό λόγο του άλλου και να καταστήσει το δικό του ηγεμονικό. Να επιδοθεί σ’ έναν αγώνα εξωτερικό, με συνεχείς συγκρούσεις, αλλά και εσωτερικό, με διαρκείς αναστοχασμούς, επίπονο και δίχως τέλος.

Είναι, επίσης, περίπου, κοινός τόπος πως το πάνω χέρι σ’ αυτή τη διαπάλη είναι εκείνου που, κατά τη συγκρότηση του αστικού κράτους, διάλεξε τη μεριά της εκμεταλλεύτριας τάξης και των συμφερόντων της. Αντιλαμβάνεται, άρα, το κράτος όχι ως το πεδίο διαλεκτικών, ταξικών αντιπαραθέσεων αλλά ωσάν το τσιφλίκι του, μηχανή, τρόπον τινά, καταπίεσης και καταστολής. 

Η Δεξιά αντεπιτίθεται. Θα διατυπώσει ο Τσίπρας το νέο προοδευτικό όραμα για τη χώρα;

Η Δεξιά αντεπιτίθεται.

 Θα διατυπώσει ο Τσίπρας το νέο προοδευτικό όραμα για τη χώρα; 

Του Γ. Λακόπουλου

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη διεκδικεί την διακυβέρνηση. Διεκδικεί όμως και τον τίτλο της χειρότερης αξιωματικής αντιπολίτευσης που είχε ποτέ η χώρα. Δεν κάνει πολιτική. Υπηρετεί με επικοινωνιακά μέσα την επιδίωξη ενός γόνου να πάρει την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα. Δεν πρωτοτυπεί: προηγήθηκε ο Γ. Παπανδρέου.

Το αποτέλεσμα προκύπτει για γυμνού οφθαλμού. Στη θέση του κόμματος με το οποίο κυβέρνησαν οι δυο Καραμανλήδες, δημιουργείται σήμερα ένας προσωπικός μηχανισμός με μόνο «ιδανικό» την κυριαρχία του επικεφαλής του. Όλα για τον Κυριάκο.

ΗΜΕΡΙΔΑ : Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (1967-1974)

ΗΜΕΡΙΔΑ

Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (1967-1974)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (Σ.Φ.Ε.Α.) 1967-1974 οργανώνει, με τη συμμετοχή και την υποστήριξη δημόσιων και κοινωνικών φορέων, τριήμερες εκδηλώσεις στις 21-23 Απριλίου 2018 στη Θεσσαλονίκη , με τη συμπλήρωση 51 χρόνων από το χουντικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών. 

Οι φετινές εκδηλώσεις του Συνδέσμου στη Θεσσαλονίκη αφορούν στο καθεστώς της ασφυκτικής λογοκρισίας, προληπτικής και κατασταλτικής, που επέβαλε η δικτατορία του «γύψου» και του κιτς στον Τύπο, την Εκπαίδευση και σε κάθε εκδοχή πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής στη χώρα. Οι εκδηλώσεις του Σ.Φ.Ε.Α. στοχεύουν κατά κύριο λόγο στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και την πρόσληψή της από τη νέα γενιά. Απευθύνονται κυρίως στους μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες, που αποτελούν την πλειονότητα των επισκεπτών του Χώρου Μνήμης για την Αντιδικτατορική Αντίσταση, τον οποίο διαμόρφωσε ο Σ.Φ.Ε.Α 1967-1974, στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης - πρώην ανακριτικό κολαστήριο της χουντικής ΚΥΠ. 

66 χρόνια μετά τη... θυσία του Ν. Μπελογιάννη

66 χρόνια μετά τη... θυσία του Ν. Μπελογιάννη

Του Γιάννη Κουτσοκώστα

Περί θυσίας ο λόγος, σήμερα Μεγάλη Παρασκευή. Όχι γι' αυτή που τιμούν στις εκκλησίες οι ορθόδοξοι όπου γης, αλλά για τη «θυσία» ενός ανθρώπου, του Νίκου Μπελογιάννη, που έμεινε στην Ιστορία ως σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Που ωστόσο δεν «διαβάστηκε» όσο θα έπρεπε, ούτε αξιολογήθηκε όσο θα μπορούσε, ούτε φυσικά τιμήθηκε όσο θα του άξιζε. Ένα χωριό στα περίχωρα της Βουδαπέστης, ένα μουσείο στην Αμαλιάδα, χάρη στη Βουλή των Ελλήνων και κάποιοι δρόμοι, λίγοι στην ανατολική Ευρώπης και ελάχιστοι στην Ελλάδα, φέρνουν μέχρι τις μέρες μας το όνομα του Νίκου Μπελογιάννη.

Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι

Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι

Θανάσης Καρτερός

Δείτε το κι έτσι, και ίσως καταλάβετε γιατί καταλήγω στην κατανόηση, και δι’ αυτής στη συμπόνια. Στην Αριστερά είμαστε ανέκαθεν επαγγελματίες, κατά κάποιο τρόπο, κατηγορούμενοι. Χιλιάδες και χιλιάδες έχουμε κάτσει στο σκαμνί. Άλλες φορές για ήσσονα αδικήματα, όπως η διατάραξη της τάξεως, η αντίσταση κατά της αρχής, η εξύβριση οργάνων της τάξεως, η εν γένει πεζοδρομιακή δραστηριότητα. Και άλλες φορές με κατηγορίες που οδηγούσαν σε βαριές ποινές, σε ισόβια, ή και στον τοίχο. Αφήστε που πλήθη ανθρώπων βρέθηκαν στα σύρματα χωρίς καμιά δίκη. Έφτανε η απόφαση μιας Επιτροπής Ασφαλείας, στην οποία συμμετείχαν ο κύριος νομάρχης, ο κύριος αστυνόμος, και ο κύριος εισαγγελέας, και άντε να καθαρίσει ο κατηγορούμενος με τη Γυάρο, τον Άι Στράτη, ή τη Μακρόνησο.