Τourists go home: μια, ακόμη, ενδοταξική διαμάχη[
Κατέ Καζάντη
Αν τα ταξίδια και οι διακοπές κάνουν τον άνθρωπο ευτυχέστερο, είναι διότι τον απαλλάσσουν, προσωρινά έστω, από την καταδυνάστευση της μισθωτής κι εξαρτημένης εργασίας. Η ευδαιμονία, που κατακτιέται μοναχά όταν παύει ο αγώνας για την επιβίωση και διευρύνεται ο ορίζοντας του έξω κόσμου, είναι από τα αναντικατάστατα στις ζωές των προλετάριων, δικαίωμα, θεωρητικά, αναφαίρετο.
Σε, ίσως όχι πολύ παλαιότερες εποχές, το προνόμιο του ταξιδεύειν, για λόγους αναψυχής, κατείχαν κατ’ αποκλειστικότητα οι ανώτατες τάξεις των ευγενών, ή των εμπόρων. Οι ελάχιστοι περιηγητές, οι οποίοι και κατέγραφαν, με μπόλικες δόσεις οριενταλισμού, τις εμπειρίες τους, ανήκαν επίσης στον εσμό των αριστοκρατών που έβλεπαν αφ’ υψηλού τον υπόλοιπο κόσμο. Για τους εργάτες, το ταξίδι υπήρχε μόνο ως συνώνυμο του ξεριζωμού: έφευγαν, αν έφευγαν, για να συνεχίζουν να παραδίδουν την υπεραξία τους, απλώς σε άλλους τόπους.