Θεσσαλονίκη: δύο κόσμοι... χωριστά
Απόστολος Λυκεσάς
 |
MotionTeam/ΤΡΥΨΑΝΗ ΦΑΝΗ |
Τι ήταν η -δολοφονική- επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη; Ηταν αυτό που φαίνεται και είδαν όλοι.
Αυτό που δέχθηκε το δικαστήριο μετά την ακροαματική διαδικασία. Αυτό που είχαμε καταλάβει ως θεατές των αποτροπιαστικών πλάνων.
Αυτό που έλεγε το παρ’ ολίγον θύμα: «Ενα οργανωμένο σχέδιο». Μάλλον από αχρείαστη συστολή ο δήμαρχος, και για να ξορκίσουμε, κυρίως, τον φόβο οι υπόλοιποι, δεν λεγόταν η φράση ολόκληρη «ένα οργανωμένο (δολοφονικό) σχέδιο».
Είναι υπερβολή το συμπέρασμα αυτό; Πέρα από την καταδικαστική απόφαση, ας ακούσουμε την περιγραφή όπως την κάνει ο ίδιος για πρώτη φορά στο δικαστήριο: «Είδα τον 20χρονο ο οποίος προσπάθησε να με κλοτσήσει, δέχτηκα μια κλοτσιά. Πόνεσα, αυτή ήταν δυνατή, είναι αθλητής πολεμικών τεχνών. Αυτή η κλοτσιά είναι μελετημένη, εάν σε έπιανε καλά -μου είπε φίλος που ξέρει πολεμικές τέχνες- θα σου έκανε την κοιλιά κομμάτια».
Κι ακόμη, «όταν έπεσα κάτω αισθάνθηκα να με κλοτσάνε, να με πατάνε», «έρχονταν και έφευγαν».
Μια πλήρης περιγραφή επίθεσης από αγέλη σαρκοβόρων.
Κι ύστερα ήρθαν τα σχόλια. Χαιρέκακα. Μνησίκακα. Βρομερά και ελεεινά, χειρότερα από όσα είχαν εκστομισθεί στον Λευκό Πύργο. Λες για να συμπληρώσουν το ρεπερτόριο.
Σαν λυσσασμένα θρασύδειλα αγρίμια που κραυγάζουν και χαίρονται επειδή δεν είχαν τολμήσει να πάρουν μέρος στο κυνήγι του τροπαίου.
Αναμένοντας περισσότερα στοιχεία από την ανάκριση που συνεχίζεται, ας κρατήσουμε ότι και οι περισσότεροι κομματικοί σχηματισμοί ονομάτισαν την ενέργεια ως φασιστική και καταδίκασαν την επίθεση χωρίς κανένα αστεράκι.
Δηλαδή, εννόησαν το Διακύβευμα. Την Ουσία που μένει, πέρα και από την επικράτεια του εφήμερου. Οτι σήμερα δεν συζητάμε φιλοσοφικά για τη Βία, τον καπιταλισμό και τον φασισμό, αλλά για ένα Γεγονός, το οποίο παραλίγο να γίνει αμετάκλητο.
Οσοι έβαλαν αστεράκια άνοιξαν μαύρες διαστημικές τρύπες στις σημαίες τους.
Χρησιμοποιήθηκε, τέλος, η μέθοδος της… απάλυνσης. Η υπεράσπιση, δήθεν, της Θεσσαλονίκης από τις «κακολογίες».
Προβληματική υπεράσπιση. Προϋποθέτει γερή δόση αμνησίας. Των δολοφονιών, της εθνικοφροσύνης, των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, των ανελέητων κυνηγητών από παρακρατικούς τραμπούκους, του πλιάτσικου στο δημόσιο ταμείο (το ξεχάσαμε;).
Αλλά δεν μπορούν να σβήσουν τον αντίλαλο από τις δηλώσεις του έκπτωτου περιφερειάρχη πριν και μετά την επίθεση; Ε, αυτή η Θεσσαλονίκη χρειάζεται την καταισχύνη που της αξίζει.
Στο σημείο αυτό αξίζει να τεθεί και το μοναδικό «ναι μεν αλλά». Αλλά, λοιπόν, υπάρχει και η άλλη Θεσσαλονίκη.
Δημιουργική και αγαπησιάρα. Σκεβρωμένη από την υγρασία και χρωματιστά εκρηκτική. Αγωνιά να προστατέψει ομορφιές και να βρει καινούργιες.
Είναι πληγωμένη δεκαετίες τώρα από ακροδεξιά και νεοναζιστικά «κοπάδια» και «αγέλες», αλλά επιμένει να καλλιεργεί τους κήπους της με στωικότητα που εκπλήσσει, παρά τα διαρκή κορφολογήματα από την πρωτεύουσα. Εχει την αργκό και τις συνήθειές της, τις γεύσεις και τη μουσική της, τη λογοτεχνία της και τη ζωγραφική, μπουζούκια και ηλεκτρικές κιθάρες, κώδικες, τύμπανα συναγερμού. [Θαρρώ ότι έχει επιζήσει γιατί παίζει τον (αυτο)σαρκασμό στα δάχτυλα. Είναι ο μόνος οπλισμός της.]
Η Θεσσαλονίκη της εθνικοφροσύνης, των τραμπούκων και του τυφλού δολοφονικού εθνικισμού δεν έχει καμιά διαφορά από όλες τις άλλες πόλεις του κόσμου που διαθέτουν τους αντίστοιχους δολοφόνους τους.
Εχουν βέβαια τον δικό τους προπαγανδιστικό στρατό, καλογυαλισμένο και καλοταϊσμένο, αλλά γι’ αυτό ακριβώς πνευματικά νωθρό.
Ουρλιάζει στα αθλητικά ραδιόφωνα δήθεν τις ποδοσφαιρικές λαβωματιές της πόλης κι από κοντά κονδυλοφόροι και ιεροκήρυκες διδάσκουν ρατσισμό και τυφλό μίσος.
Αυτή η πλευρά της πόλης δεν περηφανεύεται καν για τις πρόσκαιρες «νίκες» της. Ζουν πνιγμένοι στην αιθάλη της αμνημοσύνης που γεννιέται από την ντροπή.
Η άλλη Θεσσαλονίκη, πάλι, είναι περήφανη ακόμη και για τις ήττες της. Αυτή η άλλη Θεσσαλονίκη είναι σαν την άλλη Αθήνα ή την άλλη Νέα Υόρκη, δεν έχει πολλές επιτυχίες να διηγηθεί αλλά τα θύματα και οι κοινωνικοί αγώνες έχουν σκαλίσει το πρόσωπό της και την έχουν κάνει μοναδικά όμορφη.
Το Σικάγο έχει τους νεκρούς του, εμείς στην Εγνατία κουβαλάμε πάνω στην πόρτα τον Τούσση.
Η άλλη Θεσσαλονίκη είναι η δημιουργός και της Ιστορίας και της Μυθολογίας της πόλης. Κι απαρτίζεται από την εικόνα που έχουν και δημιουργούν για τον εαυτό τους και την πόλη οι άνθρωποι αυτής της πλευράς και όλες οι ομάδες τους, ανομοιογενείς μεταξύ τους, με διαφορετικές και διακριτές ιδεολογικές και αισθητικές διαφορές αλλά με έναν κοινό τόπο, το φράγμα, το όριο, εκεί που όλοι ενώνονται. Ζούμε διηγούμενοι την ιστορία.
Η επίθεση στον δήμαρχο αποπειράθηκε να καταργήσει τις γραμμές. Δοκίμασε τις αντοχές μας. Λεφούσι έπεσαν οι «ναιμεναλλάδες».
Τούτο όμως έκανε περισσότερο ευδιάκριτο το σύνορο (και κατέδειξε πόσο διαμπερή είναι τα όρια από την ακροδεξιά μεριά).
Δεν είμαστε δύο πόλεις, είμαστε δύο κόσμοι, όπως σε όλες τις πόλεις της χώρας, σε όλες τις πόλεις του κόσμου. Γι’ αυτό σταθήκαμε ευθύς ο ένας δίπλα στον άλλο.
Διότι τούτο είναι η προϋπόθεση της πολυχρωμίας και πολυφωνίας, της διαφορετικότητας του καθενός και καθεμιάς.
Μπροστά σ’ αυτό το μέτωπο οι συμμορίες είναι αδύναμες. Γιατί είμαστε μυριάδες στα Τείχη, από την πλευρά που ορίζει και το αποτυπωμένο από αιώνες επίγραμμά τους:«τείχεσιν αρρήκτοις Ορμίσδας εξετέλεσε τήν δε πόλιν... χείρας έχων καθαράς» (από αίμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου