Είναι πράγματι κρίσιμο το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία;
Χάρης Γολέμης
Ορισμένοι περίεργοι έχουμε μια απορία γι’ αυτό το συνέδριο: πρόκειται για το 3o συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ή για το 1ο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία; Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου, θα πουν κάποιοι, έχει τεράστια σημασία, υποστήριζαν μέχρι πρόσφατα ορισμένα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή της Ομπρέλας, που ήταν με το 3ο. Εν πάση περιπτώσει, το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για το 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, όπως ανακοινώνει όλος ο γραπτός και ηλεκτρονικός Τύπος, μαζί και η Αυγή (Δεν ξέρω αν το ίδιο θα γράφουν και αφίσες μέσα στη συνεδριακή αίθουσα). Κι αυτό γιατί, αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, στο πρώτο άρθρο του προτεινόμενου νέου καταστατικού αναφέρεται ότι το συγκεκριμένο κόμμα ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020 …βάσει διακήρυξης.
Μήπως είναι άνευ ουσιαστικής σημασίας αυτή η, προφανώς σαρκαστική, παρατήρησή μου; Δεν θα το έλεγα, αν λάβει κανείς υπόψη ότι η Ομπρέλα θεωρεί ότι η αποδοχή της πρότασης Τσίπρα θα έχει ως αποτέλεσμα την απόλυτη κυριαρχία του στο κόμμα. Αντίθετα, η δική μου γνώμη είναι ότι αυτή η κυριαρχία υπάρχει ήδη και ότι γι’ αυτό το λόγο το συνέδριο δεν είναι κρίσιμο, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι. Η σταδιακή εμπέδωση της κυριαρχίας Τσίπρα άρχισε με την ομιλία του στο Ζάππειο, το βράδυ των εκλογών του 2019, όταν ανακοίνωσε την προσωπική του απόφαση για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεχίστηκε δε, με την δημιουργία της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης (ΚΕΑ), αυτού του παρδαλού οργάνου με τα 1000+ διορισμένα μέλη και του Πολιτικού Συμβουλίου, που παραμέρισε την Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Και ολοκληρώθηκε με την αυθαίρετη αλλαγή του ονόματος του κόμματος.
Σε όλες αυτές τις ενέργειες του προέδρου, η Ομπρέλα συναίνεσε σιωπηρά ή ρητά, με εξαίρεση την διαφωνία ορισμένων λίγων στελεχών της ομάδας των 53+, όχι των πλέον «διακεκριμένων», η οποία όμως παρέμεινε εντός των τειχών. Η σημερινή αντίδραση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης έρχεται πολύ καθυστερημένα, όταν η ίδια βρίσκεται σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση, αφού το ποσοστό της στο σώμα των συνέδρων δεν ξεπερνά το 25%, σύμφωνα με τις πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις. Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα θα ψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία και η Ομπρέλα θα αποδεχτεί μοιρολατρικά τη νέα κατάσταση, όπως και όλες τις προηγούμενες. Ίσως, μάλιστα, τώρα πια να μην μπορεί να κάνει αλλιώς. Ενώ η αναμενόμενη πανηγυρική έγκριση της πρότασης δεν θα είναι παρά η συμβολική επιβεβαίωση ενός τετελεσμένου γεγονότος, θα σημάνει ουσιαστικά την ταπείνωση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, και κυρίως εκείνων των επώνυμων στελεχών της που έχουν εκφράσει δημόσια την αντίθεσή τους σ’ αυτήν. Ο τελικός θρίαμβος του Τσίπρα ως παντοδύναμου προέδρου θα οριστικοποιηθεί με την εκλογή του, η οποία θα γίνει ένα μήνα μετά το συνέδριο. Η έκταση αυτού του θριάμβου θα εξαρτηθεί από τον αριθμό όσων θα συμμετάσχουν σ’ αυτό το εγχείρημα άμεσης δημοκρατίας (!), με τη δυνατότητα όσων πολιτών το επιθυμούν να γράφονται ως μέλη του κόμματος μέχρι την στιγμή της ψηφοφορίας, ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
Νομίζω ότι δεν θα βρεθούν πολλοί που θα υποστηρίξουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία είναι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και ειδικότερα της αριστερής ευρωκομμουνιστικής τάσης της, που, σύμφωνα με την παρακαταθήκη του Νίκου Πουλαντζά (το όνομα του οποίου εξακολουθεί να φέρει το κομματικό ινστιτούτο), έχει ως στρατηγική για τη μετάβαση στον σοσιαλισμό τον δημοκρατικό δρόμο με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και ρήξεις. Και αυτό, με το οποίο είναι βέβαιο ότι συμφωνεί και ο Τσίπρας, δεν συνδέεται με την αλλαγή στον τρόπο εκλογής του προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής. Έχουμε να κάνουμε με ένα «κανονικό» ευρωπαϊκό συστημικό κόμμα, όπως ήθελε να μετατρέψει, από τους πρώτους μήνες του 2015, τον ΣΥΡΙΖΑ ο φίλος μας, τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ο πρόεδρός του είναι ο εκλεκτός της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως φαίνεται από τη συμμετοχή του σε όλες τις συνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος από το 2016 μέχρι σήμερα.
Όσα αναφέρονται στην παραπάνω παράγραφο δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ταυτίζεται με την ΝΔ, η κυβέρνηση της οποίας συνδυάζει μια ακραία ταξική και αυταρχική πολιτική στο εσωτερικό με μια εξωτερική πολιτική, εθνικιστική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο κυπριακό, και ταυτόχρονα εντελώς εξαρτημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποτέλεσμα η χώρα να είναι η αιχμή του δόρατος του ΝΑΤΟ και της Δύσης στις προσπάθειες απομόνωσης της Ρωσίας, αρκετά πριν από την απαράδεκτη εισβολή της τελευταίας στην Ουκρανία. Γι’ αυτό, αλλά και γιατί μέσα στον πρώην ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να υπάρχουν κάποια ριζοσπαστικά στοιχεία, ορισμένοι θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον και συμπάθεια και την προσπάθεια της Ομπρέλας να κάνει θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ορισμένα σημαντικά (σοσιαλδημοκρατικά ή ριζοσπαστικά, ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται) αιτήματα, όπως π.χ. την εθνικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένης, φαντάζομαι, αυτής που εκμεταλλεύεται την Αττική Οδό, υποθέτω την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή για την μερική προστασία του λαϊκού εισοδήματος, ελπίζω την απαγόρευση των εξορύξεων κ.λπ. Δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι από τις θετικές παρεμβάσεις της Ομπρέλας θα απουσιάσουν κάποια καυτά θέματα, όπως ο χωρισμός εκκλησίας-κράτους και η αλλαγή της ατλαντικής εξωτερικής πολιτικής του κόμματος, προκειμένου να μην διαταραχθεί η ενότητά του εν όψει των εκλογών, αλλά και η δική της, δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετοί δικοί της σύνεδροι που είναι αντίθετοι σε παρόμοιες ακραίες προτάσεις.
Είναι αλήθεια ότι κάποιους θα μας ενοχλήσει η, δυστυχώς βέβαιη, συντριπτική επικράτηση του τσιπρισμού στο συνέδριο και η ταπείνωση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης (υπάρχουν αρκετοί φίλοι και σύντροφοί μας εκεί). Στο σημείο αυτό θα συμπέσουμε, από άλλη σκοπιά βέβαια, με την ηγεσία της ΝΔ η οποία, με τους όρους που διεξάγεται το πολιτικό παιχνίδι, θα ανησυχήσει από την και τυπική επιβεβαίωση ότι, όπως θα γράψουν και τα μίντια, από εδώ και στο εξής θα έχει να κάνει με έναν παντοδύναμο αρχηγό, και μάλιστα σε συνθήκες ενότητας του κόμματός του. Αντίθετα, η συγκεκριμένη εξέλιξη θα ευχαριστήσει τόσο τον επιχειρηματικό κόσμο, όσο και τον λεγόμενο «ξένο παράγοντα». Γιατί αυτοί βλέπουν μακρύτερα από την συγκυρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου