Γιατί τους ενοχλεί τόσο το άσυλο
Π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ, Γ.ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ, Π. ΧΑΛΙΟΡΗ
Το άσυλο αποτελεί τροχοπέδη στην κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Οι αγώνες των φοιτητών/τριών ενάντια στην επιβολή των ταξικών φραγμών (δίδακτρα, εμπόδια σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) διασφαλίζονται από το άσυλο. Επομένως, η κατάργησή του είναι προϋπόθεση για την περαιτέρω επέκταση της ταξικότητας, κάτι το οποίο μπορεί να σημαίνει μέχρι και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας, καθώς θα καταστέλλεται άμεσα κάθε φοιτητικός αγώνας.
Το ζήτημα του ασύλου δεν αποτελεί νέο πεδίο αντιπαράθεσης στον δημόσιο διάλογο. Συζητήσεις επί συζητήσεων θέτουν στο επίκεντρο τόσο τη σημασία του όσο και τη χρησιμότητα ή μη για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, αλλά και για την ίδια την κοινωνία. Ο θεσμός του ασύλου κατοχυρώθηκε μεταπολιτευτικά και αποτελεί σύμβολο λαϊκών αγώνων και δημοκρατίας. Δεν πρόκειται ωστόσο για ένα ιστορικό απολίθωμα, καθώς η ίδια η ουσία του ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες του Πανεπιστημίου.
Η πρόσφατη κατάργησή του από την κυβέρνηση της Ν.Δ. και οι εξαγγελίες για σεκιούριτι και face control στηρίχθηκαν στο αφήγημα της «βίας και ανομίας» στα Πανεπιστήμια, το οποίο αναπτύχθηκε έντονα το προηγούμενο διάστημα από μια σειρά συστημικών ΜΜΕ, με σημαντική θα έλεγε κανείς ανταπόκριση από ένα ευρύ φάσμα κόσμου. Είναι όμως αυτός ο λόγος της κατάργησής του;
Η εγκληματικότητα, ειδικά σε περιόδους κρίσης, αποτελεί ένα συνολικό κοινωνικό φαινόμενο το οποίο εμφανίζεται συχνά σε δημόσιους και κοινωνικούς χώρους και μάλιστα ακόμη και σε πολύ καλά φρουρούμενους. Είναι ενδεικτικό ότι το 2017 καταγράφηκαν 53 περιστατικά βίας σε σύνολο 200.000 μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας με βάση τα στοιχεία της αστυνομίας, την ώρα που η ΕΛΣΤΑΤ καταγράφει 2.054 αδικήματα ανά 100.000 κατοίκους στην επικράτεια. Μια απλή διαίρεση φανερώνει ότι ο χώρος του Πανεπιστημίου κάθε άλλο παρά εστία εγκληματικότητας αποτελεί. Το αφήγημα της κυβέρνησης για την εγκληματικότητα βασίζεται κυρίως στο εμπόριο ναρκωτικών.
Αφενός, για τα μεμονωμένα φαινόμενα του εμπορίου ναρκωτικών δεν ευθύνεται το άσυλο. Η μεταφορά της πιάτσας έξω από τις σχολές αποτέλεσε μια πολιτική επιλογή του κράτους προκειμένου να στοχοποιηθεί το άσυλο ως υπαίτιο για την εγκληματικότητα στα μάτια της κοινωνίας. Αφετέρου, η λύση του προβλήματος δεν έγκειται στην καταστολή των χρηστών αλλά των μεγαλεμπόρων, καθώς οι τοξικοεξαρτημένοι αποτελούν θύματα της κατάστασης. Γι’ αυτό απαιτούνται δομές απεξάρτησης και επανένταξης.
Η νεοφιλελεύθερη αφήγηση της δήθεν εγκληματικότητας που χτίζεται αποτελεί δούρειο ίππο για την καταστολή των φοιτητικών διεκδικήσεων. Απροκάλυπτο παράδειγμα ωμής βίας κατά των φοιτητών/τριών αποτέλεσε η επέμβαση των ΜΑΤ το 2014 στη Νομική Αθήνας προκειμένου να μη διεξαχθεί η προγραμματισμένη Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου. Με αυτόν τον τρόπο έχτισε πολιτική καριέρα ο τότε πρύτανης του ΕΚΠΑ Θ. Φορτσάκης -στις πλάτες των αιμόφυρτων φοιτητών- τον οποίο επιβράβευσε η Ν.Δ. με τη θέση του επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Επομένως, ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της κατάργησης του ασύλου;
Η επίθεση στο Πανεπιστήμιο πραγματοποιείται τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε υλικό επίπεδο. Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος, το Πανεπιστήμιο αποτελεί εστία άνθησης των πιο ριζοσπαστικών ιδεών, αμφισβητείται η κυρίαρχη πολιτική, ενώ ταυτόχρονα, μέσω του ασύλου, προστατεύονταν τα φοιτητικά δικαιώματα και κεκτημένα, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και προάγονταν η πολιτικοποίηση των φοιτητών/τριών, η δράση πολιτικών συλλογικοτήτων και η λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων, οι οποίοι εναντιώνονται σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική.
Το δεύτερο σκέλος της επίθεσης αφορά τη σύνδεση του Πανεπιστημίου με τις επιχειρήσεις. Γιατί όμως η είσοδος των επιχειρήσεων στις σχολές δεν είναι «πρόοδος» ή «καινοτομία», όπως παρουσιάζεται; Το περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών, η γνώση και η έρευνα δεν πρέπει να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες της αγοράς (υπερεξειδίκευση, ελαστικές σχέσεις εργασίας, οικονομική ανταποδοτικότητα), αλλά της κοινωνίας. Πρόκειται για δύο κατηγορίες αναγκών οι οποίες δεν είναι ταυτόσημες όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Αλλωστε η ανάγκη βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου της κοινωνικής πλειονότητας κάθε άλλο παρά συμπλέει με τον σχεδιασμό των επιχειρήσεων, που στόχο έχουν μόνο το κέρδος. Εξάλλου, ό,τι κι αν λέγεται για την εγκληματικότητα, ο πραγματικός λόγος κατάργησης του ασύλου αποτυπώνεται στη δήλωση του βουλευτή της Ν.Δ., Στράτου Σιμόπουλου, ο οποίος παραδέχτηκε ότι το άσυλο αποτελεί εμπόδιο στη σύνδεση Πανεπιστημίου-επιχειρήσεων.
Σε συνέχεια των παραπάνω, το άσυλο αποτελεί τροχοπέδη στην κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Οι αγώνες των φοιτητών/τριών ενάντια στην επιβολή των ταξικών φραγμών (δίδακτρα, εμπόδια σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) διασφαλίζονται από το άσυλο. Επομένως, η κατάργησή του είναι προϋπόθεση για τη διατήρηση της ταξικότητας και την περαιτέρω επέκτασή της, κάτι το οποίο μπορεί να σημαίνει μέχρι και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας, καθώς θα καταστέλλεται άμεσα κάθε φοιτητικός αγώνας.
Εμείς δεν οραματιζόμαστε αστυνομοκρατούμενα Πανεπιστήμια αλλά εστίες προβληματισμού, διεκδίκησης και δημιουργίας κόντρα στη συντηρητική λογική «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Θέλουμε δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, ανοιχτό όχι μόνο στους φοιτητές αλλά σε όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, όπως είναι οι εργαζόμενοι/ες, οι μετανάστες/τριες και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας δεν αποτελεί ακαδημαϊκή γυάλα αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας και οφείλει να αλληλεπιδρά και να αγωνίζεται με αυτήν.
*φοιτητής Νομικής Αθήνας
**φοιτητής ΟΠΑ
***φοιτήτρια ΑΣΚΤ
(Μέλη της ΑΡΕΝ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου