Ανοιχτή επιστολή στον Γιώργο Καμίνη

 

 

Δήμητρα Γρηζιώτη

Κύριε Καμίνη,

το γράμμα μου αυτό, έρχεται από το Γκέτο κι είναι γεμάτο κούραση.

Φαντάζομαι πως θα έχετε λάβει πολλές τέτοιες επιστολές.
Κι η δική μου είναι «μία από τα ίδια».
Δεν έχω να πω κάτι πρωτότυπο, ή κάτι καινούριο για να σας συγκινήσω.
Εδώ, στον Άγιο Παντελεήμονα, η ζωή είναι αφόρητη πια.
Πριν λίγες εβδομάδες και ΠΑΛΙ το σκηνικό ήταν πολεμικό: Ξεκινάει πάντα με ουρλιαχτά και ποδοβολητά.
Κι ύστερα εκατοντάδες άνθρωποι -ντόπιοι και μη ντόπιοι-, χτυπιούνται μεταξύ τους.
Πιο κει είναι τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ… Κι εγώ… Στο μπαλκόνι μου, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι, κοιτάω…
Μετά από λίγα λεπτά, κάποιοι άνθρωποι βάζουν φωτιά στους κάδους των σκουπιδιών, ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου.
Η φωτιά δυνάμωνε κι έφτανε άνετα στις τέντες των πρώτων ορόφων.
Έσκυψα και ούρλιαξα στον Ματατζή να φωνάξει την Πυροσβεστική…
Εγώ την κάλεσα. Ήρθε σε επτά λεπτά.
Κι έσβησε τις φωτιές.
Όλη τη νύχτα σχεδόν, την έβγαλα στο μπαλκόνι για να προστατέψω το σπίτι μου.

Το ίδιο σκηνικό και με την περιβόητη συναυλία στο Ναό του Αγίου Παντελεήμονα.
Πολύ όμορφη κίνηση, γεμάτη ευαισθησία, τέχνη και τρυφερότητα.
Σε μια άλλη χρονική στιγμή, όμως…
Κοιτάξτε κύριε Καμίνη, εμείς εδώ στο Γκέτο, δεν θέλουμε τραγούδια. Θέλουμε βοήθεια.

Εδώ στο Γκέτο, πρωταγωνιστεί η εξαθλίωση, η κατάθλιψη και ο φόβος.
Αδιέξοδο. Αρνούμαι, λοιπόν, να μπω στον κύκλο του μίσους, που κάποιοι σκόπιμα κατασκεύασαν.
Εδώ, μίσος και φόβος μπερδεύονται τραγικά. Στη γειτονιά μου.
Ζω στον Άγιο Παντελεήμονα από παιδί. Εδώ είναι το Σπίτι μου. Οι μυρωδιές των παιδικών μου χρόνων, τα παιχνίδια μου.
Τα μάτια της μάνας μου.
Λίγο πιο πάνω, στην Πλατεία Βικτωρίας, είναι το Ωδείο και η Δραματική
Σχολή που σπούδασα. Είναι οι κοπάνες μου, είναι οι έρωτες μου, είναι τα όνειρα μου.
Εδώ όλοι οι άνθρωποι φοβούνται. Οι ντόπιοι, οι «ξένοι», όλοι.
Κανείς δεν μας ακούει από δω που φωνάζουμε.
Αν δεν μπορείτε να μας βοηθήσετε, αφήστε μας ήσυχους. Όλοι σας.
Μην ξαναζητήσετε τίποτα από εμάς, ούτε την κατανόηση μας, ούτε την
εμπιστοσύνη μας, ούτε την ψήφο μας.

Όταν τα δελτία αναφέρονται στην περιοχή μου, μιλάνε για «μικρής έντασης επεισόδια».
Ψέματα. Είναι μεγάλης έντασης τα επεισόδια και γιγαντώνονται κάθε μέρα.
Και δεν ξέρω πώς θα ξεσπάσει και κυρίως πού, όλη αυτή η κατάσταση.
Η ασχήμια δεν μπορεί άλλο να κρυφτεί.
Γιατί μας καταδικάσατε στο φόβο, στη βρωμιά και στο μίσος;

Κύριε Καμίνη, θα θέλατε το παιδί σας να πηγαίνει εδώ σχολείο;
Θα θέλατε από το παράθυρο σας να βλέπετε οίκους ανοχής, νταραβέρια, ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, που κοιμούνται σε χαρτόκουτα;
Θα θέλατε να είστε ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους;

Μια μέρα, περπατούσα στο δρόμο και κάπνιζα.

Κάποια στιγμή πέταξα το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο.
Αμέσως αισθάνθηκα κάτι δίπλα μου, γύρισα… μια γυναίκα έσκυψε, πήρε το τσιγάρο μου και το κάπνισε… Ντράπηκα φριχτά.
Οι κάτοικοι λοιπόν εδώ «σκοτώνουν» όσο-όσο τα σπίτια τους κι εξαφανίζονται.
Μήπως θα μπορούσατε να σταματήσετε αυτή την «υποβοηθούμενη υποβάθμιση»; Όπου εξαφανίζεται ένας κάτοικος της περιοχής, ένα Real Estate γεννιέται…

Εγώ κύριε Καμίνη δεν θέλω να φύγω κι ας με αναγκάζετε. Δεν θέλω κανένας να με κάνει να σκοτώνω ότι αγαπώ. Δεν θέλω να φύγω, γιατί μου αρέσει να θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί να παίζει στο πεζοδρόμιο, μου αρέσει να θυμάμαι τον πατέρα μου από το μπαλκόνι να μου πετάει πέντε δραχμές για να πάρω παγωτό.
Είμαι πολύ μελοδραματική σήμερα -το ξέρω, αν και δεν είναι στον χαρακτήρα μου.
Γι’ αυτό θα σταματήσω εδώ.
Το μόνο που θα ήθελα ακόμα να πω, είναι πως τα τελευταία χρόνια, έχω την αίσθηση ότι μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων, ρίχνουν ψήφο διαμαρτυρίας στις εκλογές.
Επιλέγουν να τιμωρήσουν τον προηγούμενο κι όχι να εμπιστευτούν τον επόμενο.
Κύριε Καμίνη κι αν δεν καταφέρετε να πραγματοποιήσετε όλα όσα είπατε, τουλάχιστον να σας θυμόμαστε σαν ένα καλό άνθρωπο.

 http://www.aixmi.gr/index.php/anoixti-epistoli-giorgo-kamini/