Δολοφονος!

Δολοφονος!

 του Λευτέρη Παπαθανάση

Θυμάμαι πολύ καλά την αντίδραση των ΜΜΕ, των ακροδεξιών μαϊντανών τους και των μετανοημένων αριστερών ηλιθίων τους, τη μέρα που παραδόθηκε στην αστυνομία ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ανέλαβε την Πολιτική Ευθύνη για τη δράση της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Γελούσαν και χλεύαζαν όλοι (με τον αέρα του νικητή τότε) και μας έλεγαν «ποια πολιτική ευθύνη? Ο άνθρωπος διέπραξε δολοφονίες!». Όσοι παρακολουθήσαμε την εξέλιξη της δίκης στη συνέχεια, διαπιστώσαμε ότι το δικαστήριο δεν μπορούσε, παρά μόνο έμμεσα, να στηρίξει τον ισχυρισμό αυτό για συγκεκριμένες περιπτώσεις, όμως τα ΜΜΕ επέμεναν: «Αυτός ήταν ο αρχηγός και αφού ανέλαβε την ευθύνη, σημαίνει ότι είναι σαν να πάτησε τη σκανδάλη». Ό,τι ήταν να γράψω για την υπόθεση «ΕΟ17Ν» το έγραψα εκείνο το καλοκαίρι της ντροπής του 2002, όταν –σαν παιδί που βλέπει τα τραίνα να περνούν- έβλεπα έναν-έναν τους αριστερούς μας να αποδέχονται τη λογική των «έκτακτων μέτρων», βάζοντας το λιθαράκι τους για την –μόνιμη πλέον- κατάσταση που ζούμε σήμερα. Σήμερα θα σου μιλήσω για την έννοια της Ευθύνης, «πολιτικής» ή όχι.

Πάμε μερικά χρόνια πιο εδώ. Ο τέως πρωθυπουργός της χώρας Κ.Καραμανλής, δήλωσε το 2008, στην καθιερωμένη ομιλία στη ΔΕΘ, ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τα σκάνδαλα, που –μαζί με την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και την Παιδεία- αποτέλεσαν ένα αγαπημένο σπορ της «σεμνής και ταπεινής» κυβέρνησής του. Το ίδιο κάνει και ο σημερινός πρωθυπουργός, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, όταν με κάθε ευκαιρία βγαίνει και λέει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη γι’αυτό που τραβάμε (αν τον άφηναν οι bodyguard θα διαδήλωνε κι’αυτός), αλλά μια μέρα θα τον ευχαριστούμε. Κάνω μια σύγκριση μεταξύ των δύο περιπτώσεων (Κουφοντίνα/εθνοπατέρων). Στη μια, ο κυρίαρχος λόγος απορρίπτει ολοκληρωτικά τη θέση περί Πολιτικής Ευθύνης ενώ στην άλλη την τροφοδοτεί και την αναπαράγει με ανακούφιση, περιορίζοντας οποιαδήποτε έννοια ευθύνης στο επίπεδο του πολιτικού. 

 

 Τα σκάνδαλα όμως που ζήσαμε δεν προέκυψαν σαν ατυχείς «πολιτικές» επιλογές, αλλά ήταν καθαρά ζήτημα παράνομων συναλλαγών με σκοπό τον εταιρικό και προσωπικό πλουτισμό. 

Η «δοκιμαστική πτήση» της ένταξης της Ελλάδας στο μηχανισμό «στήριξης», αποδείχθηκε ότι είχε αποφασιστεί καιρό πριν και κάποιοι το έκρυβαν, όπως αποδείχθηκε ότι τουλάχιστον δύο από την τριάδα τέως και νυν πρωθυπουργών και διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, έλεγαν συνειδητά ψέματα για το ύψος του ελλείμματος. Όπως αποδείχθηκε ότι ακόμη και λίγους μήνες πριν αναλάβει η Τρόικα, η χώρα –μέσα από τις «πολιτικές(?)» κινήσεις της κυβέρνησης- κλώτσησε την ευκαιρία να δανειστεί με «ανθρώπινα» επιτόκια. Λέω μόνο αυτά που είναι καραμπινάτα και πρόσφατα, γιατί κανείς φυσικά θα μπορούσε να μιλήσει για το ξεπούλημα του ΟΤΕ και των Λιμανιών, το ξεχαρβάλωμα και χάρισμα της Ολυμπιακής, τη συντονισμένη προσπάθεια να απαξιωθεί ο ΟΣΕ προκειμένου να πωληθεί αντί πινακίου φακής, τη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής της χώρας στο 4% του ΑΕΠ(!!!), και άπειρα άλλα τέτοια παραδείγματα.

 

Η συνέχεια εδώ:  

http://lefterisp.wordpress.com/2011/02/28/35/