Τα ψέματα, οι ανακρίβειες και η αλήθεια για τον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα

 Τα ψέματα, οι ανακρίβειες και η αλήθεια για τον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα

Του ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΠΟΛΑ

Άθλια προπαγάνδα με πλήρη διαστρέβλωση της αλήθειας έχει εξαπολύσει το οικονομικό- πολιτικό-κοινωνικό κατεστημένο για το μέγεθος και τις δαπάνες του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα.

Στόχος είναι η εξάλειψη της παρουσίας του δημόσιου τομέα σε οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα, καθώς και η εκποίηση του δημόσιου πλούτου.

Με κεντρικά συνθήματα: «λιγότερο κράτος», «υπερτροφικό κράτος», «το αναποτελεσματικό κράτος», «το δυσβάσταχτο κόστος του δημόσιου τομέα», «ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων», ο νεοφιλελευθερισμός, ως επίσημη και κυρίαρχη ιδεολογία της άρχουσας τάξης επιδιώκει να μειώσει στο ελάχιστο το Δημόσιο από οποιοδήποτε οικονομικό τομέα, ακόμα και από αυτούς που είναι εθνικής και στρατηγικής σημασίας, (παιδεία, υγεία, αξιοποίηση φυσικών πόρων, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κ.λπ.) και να λειτουργεί έτσι ελεύθερα και ανεξέλεγκτα η αγορά και οι νόμοι της.

 

Δηλαδή να είναι ελεύθερη και ανεξέλεγκτη, η εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων.

Στην Ελλάδα σήμερα και σε αυτόν τον αγώνα -προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους- έχουν στρατευθεί διάφορες οικονομικές, πολιτικές και επιστημονικές δυνάμεις με τη συνδρομή του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού ζύμωσης και κατασκευής συναίνεσης που είναι τα ΜΜΕ, με σκοπό να προετοιμασθεί το έδαφος και να παρθούν σκληρά μέτρα, όχι για μια πραγματική εξυγίανση και αναβάθμιση του δημοσίου τομέα, αλλά για την συρρίκνωση, τον ακρωτηριασμό του και το ξεπούλημα των κερδοφόρων κομματιών του στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.

Όλα αυτά επιχειρούνται με μια καλοσχεδιασμένη παραπλάνηση (με διαστρέβλωση της αλήθειας) και ζύμωση της κοινής γνώμης έτσι ώστε να περάσει πιο «εύπεπτα» στην κοινή γνώμη η διάλυση και το ξεπούλημα του Δημόσιου Τομέα (Δ.Τ.).

Οι φορείς και ενορχηστρωτές της προπαγάνδας

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος (δήλωσε ότι χρειάζεται το αναγκαίο πολιτικό σθένος για να καταργήσουμε θέσεις, οργανισμούς και φορείς του δημοσίου από το πελατειακό και υπερτροφικό κράτος, ώστε να μην πτωχεύσουμε συλλογικά και ατομικά), η Μιράντα Ξαφά, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ και πρώην σύμβουλος του Κ. Μητσοτάκη (χαρακτήρισε υπερτροφικό και αναποτελεσματικό τον δημόσιο τομέα, τονίζοντας ότι θα πρέπει να συρρικνωθεί το κράτος και να γίνουν απολύσεις), η Ντόρα Μπακογιάννη πρώην υπουργός της Ν.Δ. και νυν αρχηγός του κόμματος «Δημοκρατική Συμμαχία» (πρότεινε να απολυθεί το 1/3 των Δ.Υ.), ο Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός της Ν.Δ. και «μόνιμος παρουσιαστής» στα ΜΜΕ (πρότεινε να απολυθούν 350.000-400.000 δημόσιοι υπάλληλοι), ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ (θεωρεί το 30% του σημερινού κράτους περιττό και πρότεινε μεταξύ άλλων την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ και τον περιορισμό του διδακτικού προσωπικού), ο Φίλιππος Σαχινίδης, νυν υφυπουργός Οικονομικών (δήλωσε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το Δ.Τ και επιπλέον ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός, μίζερος, δεν εξυπηρετεί τον πολίτη και το κυριότερο δεν υπάρχουν χρήματα πλέον να τον συντηρούμε). Και βέβαια οι τελευταίες προκλητικές και άθλιες δηλώσεις του υπουργού της κυβέρνησης Ανδρέα Λοβέρδου, ότι δέκα εκατ. Έλληνες πληρώνουν ένα εκατ. εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα.

Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε από τις παραπάνω δηλώσεις ότι όταν μίλησε ο εκπρόσωπος της εργοδοτικού κατεστημένου (Δασκαλόπουλος), αμέσως συντάχθηκαν ξοπίσω του αρκετοί επιστημονικοί και πολιτικοί υπηρέτες του κοινωνικού-οικονομικού κατεστημένου.

Στενός συμπαραστάτης και όχημα για αυτήν την προσπάθεια παραπλάνησης της κοινής γνώμης τα ΜΜΕ, τα οποία διέδιδαν τα αποτελέσματα έκθεσης του κέντρου μελετών και ερευνών του ΕΒΕΑ (Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο), την οποία έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρός του (περιφερόμενος αναλυτής σε όλα τα κανάλια και σχεδόν σε όλα τα δελτία ειδήσεων) κ. Μίχαλος, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνούσε το 1.100.000, ενώ διάφορες εκτιμήσεις έκαναν λόγο για 1.5000.000 άτομα ή και περισσότερα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα «κίτρινων» και αμφιλεγόμενων δημοσιευμάτων την ίδια εποχή είναι:

Εφημερίδα «Ημερησία»: «έφτασαν το 1,1 εκατ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γέμισε το δημόσιο με υπαλλήλους», ενώ σε άλλο σημείο η εφημερίδα αναφέρει «ο αριθμός του συνολικού αριθμού των απασχολουμένων στο Δημόσιο προκαλεί ίλιγγο και δικαιολογεί τη δεινή θέση που έχει περιέλθει η οικονομία της χώρας».

Εφημερίδα «Έθνος»: «ένας στους δέκα Έλληνες έχει εργασιακή σχέση με το δημόσιο, είτε ως μόνιμος υπάλληλος, είτε ως εποχικός, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε το Κέντρο Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ. Το υπεράριθμο των δημοσίων υπαλλήλων χαρακτηρίζεται από το ΕΒΕΑ ως βασική αιτία της δεινής οικονομικής κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα λόγω της υψηλής μισθοδοσίας των κρατικών υπαλλήλων...».

Την ίδια περίοδο και ενώ στον προϋπολογισμό του κράτους υπολογιζόταν ότι πρέπει να πληρωθούν περίπου 760.000 υπάλληλοι, διαδιδόταν παντού, ακόμα και από την κυβέρνηση, ότι είναι άγνωστος ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ότι δεν ξέρουμε τι να πούμε στην τρόικα και ότι χρειαζόταν γι’ αυτό απογραφή.

Με βάση τις παραπάνω δηλώσεις, εκτιμήσεις, αναλύσεις και δημοσιεύματα, ήταν πολύ εύκολο -μιας και ο στόχος είχε προεπιλεγεί- να κατασκευασθεί ο μεγάλος ένοχος και να παρθούν άμεσα και σκληρά μέτρα, για να σωθεί η πατρίδα: «Το υπερτροφικό κράτος με τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες, που όμοιό του δεν υπάρχει στην Ε.Ε., και οι υπεράριθμοι και πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ο ένοχος για τα ελλείμματα και το χρέος».

Βρήκαν με αυτή τη συνεχή, ψεύτικη και χυδαία προπαγάνδα μια κατασκευασμένη «βολική αλήθεια», για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν την «αναγκαιότητα» εφαρμογής αυτών των επαίσχυντων μέτρων (μειώσεις μισθών, απολύσεις) σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων, προφανώς να δημιουργήσουν ενοχές στους ίδιους και τις οικογένειές τους, αλλά και να στρέψουν τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα εναντίον τους. Παράλληλα, να ζυμώσουν το κοινωνικό σύνολο ότι τα μέτρα που προτείνονται και θα πάρουν σε βάρος της ανάπτυξης της χώρας, με το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας, είναι σωστά και θα σώσουν την πατρίδα.

Δύο εβδομάδες μετά την έκθεση του ΕΒΕΑ υπογραφόταν από την ελληνική κυβέρνηση το Μνημόνιο που ως γνωστόν περιελάμβανε βίαια μέτρα σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων (οριζόντιες περικοπές μισθών, περικοπή δώρων, συντάξεις να περιστέλλονται και τις θέσεις εργασίας τους να απειλούνται άμεσα).

Ο στόχος αυτής της προπαγανδιστικής εκστρατείας αποδείχτηκε στην αρχή εφικτός και επιτυχημένος. Όμως πολύ σύντομα αποδείχτηκε ότι τα κεντρικά σημεία αυτής της προπαγάνδας στηρίχθηκαν σε άθλιες διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας και τα ιδεολογήματά τους βασίστηκαν σε μια σειρά μύθους, ανακρίβειες και λαθεμένες αντιλήψεις.

Οι μύθοι και οι ανακρίβειες και πώς αυτές καταπέφτουν υπό το φως των πραγματικών στοιχείων!

Συγκεκριμένα: Η ζητούμενη απογραφή έγινε και έδειξε ότι το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε στις 768.009 (αυτό που ήταν ήδη γνωστό από τον προϋπολογισμό του κράτους), περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπαλλήλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς, τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου και ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους έργου, τους αιρετούς και άλλες κατηγορίες.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ανακοίνωση της απογραφής έγινε από τους κ.κ. Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου, σε πολύ χαμηλούς τόνους (τόσο που να μην ακούγονται), οι περισσότερες εφημερίδες την πέρασαν στα ψιλά γράμματα, οι περισσότεροι από τους λαλίστατους πολιτικούς και επιστήμονες εξαφανίστηκαν από τις τηλεοράσεις, ο κ. Μίχαλος «ψέλλιζε δικαιολογίες» προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ενώ το ΕΒΕΑ δεν είχε την έκθεση αναρτημένη στον πλούσιο και ενημερωμένο συνήθως ιστότοπό του και ενημέρωνε τελικά ότι δεν ήταν ακριβώς μελέτη, αλλά συλλογή στοιχείων βασιζόμενη σε εκτιμήσεις! Κανονικά θα έπρεπε να βγουν και να ζητούν συγγνώμη, αλλά από ποιον και γιατί, αφού τελικά πέτυχαν αυτό που επεδίωκαν. Έστρεψαν με την προπαγάνδα τους το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων και των δημοσίων υπηρεσιών. Αντίθετα, αισθάνονται και ικανοποιημένοι, γιατί θεωρούν ότι έφεραν σε πέρας τη «διατεταγμένη υπηρεσία»που τους είχαν αναθέσει.

Μόλις 14η η Ελλάδα σε αριθμό δημοσίων υπαλλήλων ανάμεσα σε 17 ευρωπαϊκά κράτη!

Όμως ένα επιπλέον ζήτημα είναι εάν οι δημόσιες δαπάνες είναι υπέρογκες και ο αριθμός των εργαζομένων στο Δημόσιο, αν και είναι ο μισός από αυτόν που διέδιδαν σκοπίμως τα διάφορα παπαγαλάκια, τελικά είναι μικρός ή μεγάλος συγκρινόμενος με τους αντίστοιχους των άλλων χώρες της Ε.Ε.

Προς μεγάλη απογοήτευση των υπερασπιστών του Μνημονίου, που διέδιδαν ότι ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας είναι ο μεγαλύτερος (σε δαπάνες και αριθμό υπαλλήλων) στην Ε.Ε, η σύγκριση αυτή αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός περί υπέρογκων δημοσίων δαπανών και υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων αποδεικνύονται αναληθείς. Αυτό το επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μια επιστημονική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» και υπογράφεται από τέσσερις ερευνητές του Αυστριακού Ινστιτούτου Ερευνών και των Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»).

Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής εμφανίζουν την Ελλάδα σε μια σχετικά χαμηλή θέση ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που διατηρεί σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εξίσου χαμηλή είναι η επίδοση της χώρας μας στο ποσοστό των εργαζομένων στο δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων. Όπως αναφέρει μάλιστα, αυτά τα στοιχεία ισχύουν για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Στον πίνακα που καταγράφει το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών, με ποσοστό 11,4%. Βρίσκεται δηλαδή πολύ κάτω από την πρώτη στην κατάταξη Σουηδία (30%), την Δανία (29%), τις χώρες που αποτελούσαν το προεκλογικό πρότυπο του σημερινού πρωθυπουργού. Η Ελλάδα υπολείπεται πολύ από τη Γαλλία (21,2%) και τη Μ. Βρετανία (17,8%), ενώ η χώρα μας ξεπερνά, λίγο, μόνο την Ιρλανδία (11,0%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Η μελέτη επισημαίνει επίσης ότι η κατάταξη αυτή παραμένει τις τελευταίες δεκαετίες σταθερή.

Ανάλογα ευρήματα δείχνει η έρευνα και όταν συγκρίνει τις δημόσιες δαπάνες στη Ευρώπη ως ποσοστό στο ΑΕΠ κάθε χώρας. Και εδώ διαπιστώνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά σε χαμηλότερη θέση από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα με βάση τα στοιχεία της έκθεσης είναι ότι η Ελλάδα κατά την περίοδο 1998-2007 διέθετε μόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για δράσεις κοινωνικής προστασίας, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα έχει μια από τις πλέον άνισες αναδιανομές εισοδήματος και σχετικά υψηλό επίπεδο φτώχειας.

Απ' όλα τα παραπάνω το συμπέρασμα είναι:

Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι μεγάλος. Αντίθετα είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη. Οι δημόσιες δαπάνες είναι από τις χαμηλότερες στην Ε.Ε. και είναι οι μισές σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο για την κοινωνική προστασία, ενώ καλύπτονται στη συντριπτική πλειονότητά τους από έμμεσους και έμμεσους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και όχι από φόρους των επιχειρηματικών κερδών.

Είναι πια ολοφάνερο ότι ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές του που εκπορεύονται μέσα από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και την κυβερνήσεις δεν διστάζει προκειμένου να πετύχει τους στόχους του, που είναι η απελευθέρωση της αγοράς από κάθε κρατική παρέμβαση και η πλήρης κυριαρχία των νόμων της αγοράς και του κεφαλαίου, να διαστρεβλώσει την αλήθεια και να κάνει χυδαία προπαγάνδα χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και φορείς που έχει στη διάθεσή του.

Η χώρα όμως έχει ανάγκη από δημόσιο τομέα, με παράλληλη προσπάθεια για την αναβάθμισή του μέσα από την εξυγίανση και ανάπτυξή του σε μια διαφορετική κατεύθυνσή και στον αντίποδα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχουν αναπτυχθεί μέχρι τώρα. Σε μια κατεύθυνση που θα αναδεικνύεται ο κοινωνικός, αναπτυξιακός και περιβαλλοντικός του ρόλος. Δηλαδή να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και να συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας.

Η υπεράσπιση ενός τέτοιου δημόσιου τομέα είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας και όχι μόνον των δημοσίων υπαλλήλων.

Είναι απολύτως απαραίτητο και αναγκαίο, για τη διάσωση και ανάπτυξη της χώρας και για να μην διαλυθεί τελείως ο κοινωνικός ιστός της, οι εργαζόμενοι του Δημοσίου, συμμαχώντας με τους άλλους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους επαγγελματίες και τα άλλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, να αποκρούσουν τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα που έχουν εξαπολύσει η κυβέρνηση και το οικονομικό κατεστημένο εναντίον των Δ.Ε. και να αποτρέψουν την εκποίησή του. Να σχηματίσουν ένα αγωνιστικό, ενωτικό και ταξικό μέτωπο, που θα ανατρέψει τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, πολιτικές και πρακτικές που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν η κυβέρνηση, η τρόικα και το κοινωνικό-οικονομικό κατεστημένο της χώρας και της Ε.Ε, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα πορεία της χώρας, στον αντίποδα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=639377