Συνέλευση αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση – Κάλεσμα για την Απεργία στις 19 – 20 Οκτώβρη

Συνέλευση αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

Κάλεσμα σε Συγκέντρωση – Πορεία για την Απεργία στις 19 – 20 Οκτώβρη

Τέρμα στην υπομονή και την απάθεια, μόνος δρόμος η κοινωνική επανάσταση

Αν νομίζουμε ότι το κόψιμο των συντάξεων, των επιδομάτων, των μισθών, οι απολύσεις χωρίς αποζημί­ωση, οι κεφαλικοί φόροι και τα διάφορα χαράτσια είναι μια ακόμα μπόρα και θα περάσει είμαστε βαθιά γελασμένοι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά και πολύ περισσότερα δεν είναι παρά απότοκο του συνολικού κοινωνικού προβλήματος που είναι η οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος και τον καπιταλισμό. Για αυτό δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να περιμένουμε από το κράτος, τα αφεντικά και τις υπερεθνικές ελίτ πέρα από φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση, μιζέρια, καταπίεση και θάνατο. Για αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να υπομένουμε όσα μας επιβάλλουν.

 

Τα τελευταία δύο χρόνια βιώνουμε όλοι μας την ένταση της λεηλασίας. Γίνεται κατανοητό με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η «κρίση» δεν είναι κάτι αφηρημένο, δεν είναι μια εικόνα στις ειδήσεις, αλλά είναι η ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η συνθήκη μέσα στην οποία θα κριθεί αν θα πτωχεύσουμε εμείς ή το κράτος και τα αφεντικά, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν από τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους. Έτσι μας επιβάλλουν μια σειρά μέτρα τα οποία αναδιαρθρώνουν τις εργασιακές συνθήκες μετατρέποντας αυτές σε ένα ιδιότυπο καθεστώς δουλείας (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση ή κατάργηση κατώτατου μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, αύξηση χρόνου εργασίας κ.α.). Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να αρπάξουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από το ήδη πενιχρό εισόδημά μας μέσω της επι­βολής χαρατσιών (κεφαλικός φόρος, φόρος στα σπίτια, αύξηση ΦΠΑ κ.α.) τα οποία μας οδηγούν στην εξαθλίωση.

Αυτή η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία έχει πάψει προ πολλού να βα­σίζεται σε κάποιου είδους συναίνεση. Έχει έρθει ο καιρός που όλα αυτά τα ιδεολογήματα για το «καλό του έθνους», «τη σωτηρία της πατρίδας», «το εθνικό συμφέρον», έχουν χρεοκοπήσει στις συνειδήσεις και ο μοναδικός τρόπος επιβολής των νέων μέτρων είναι η καταστολή με κάθε μέσο. Τα στρατιωτικού τύπου σώματα ασφαλείας, οι συνεχώς αυξανόμενες αστυνομικές δυνάμεις (η μοναδική κρατική υπηρεσία η οποία συνεχίζει να κάνει προσλήψεις), οι αύρες και τα σιδερένια τείχη, οι τόνοι χημικών, η κάλυψη, η ασυλία και οι εντολές οι οποίες δίνονται στους μπάτσους -να βαράνε στο ψαχνό ότι «κινείται»-και οι οποίες έχουν οδηγήσει σε βαρύτατους τραυματισμούς εκατοντάδων διαδηλωτών, τα έκτακτα στρατοδι­κεία και οι αθρόες προφυλακίσεις αγωνιστών, οι νέοι διευρυμένοι τρομονόμοι αποδεικνύουν ότι το κρά­τος δεν λογαριάζει τίποτα άλλο πέρα από την προάσπιση των προνομιών του και των συμφερόντων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, την οποία ορίζουν το σοκ από την καθημερινή εξαγγελία νέων μέτρων, ο διάχυτος φόβος και η κρατική τρομοκρατία που επισκιάζει και προσπαθεί να ορίσει κάθε κοινωνική πτυχή, ξεσπούν συνεχώς αγώνες από διαφορετικά κάθε φορά υποκείμενα τα οποία προσπα­θούν να αναχαιτίσουν την επίθεση που δέχονται. Φοιτητές, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, φορτηγατζήδες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, εργαζόμενοι στα ΜΜΜ προσπαθούν να κρατήσουν τα εργατικά τους κεκτημένα, να εμποδίσουν τη βίαιη αναδιάρθρωση της ζωής τους και να σταματήσουν τη λεηλασία που τους επιβάλλουν. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες χαρακτηρίζονται από απο­σπασματικότητα, συντεχνιακή λογική, υποταγή στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, απουσία κάθε προσπάθειας σύνδεσης με άλλα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται και έλλειψη προο­πτικής. Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε συντεχνιακή, ούτε ατομική λύση και ο καθένας μόνος του σύντομα θα καταλήξει στη μιζέρια και την ήττα. Το «διαίρει και βασίλευε» και ο κοινωνικός αυτοματισμός (η εναντίωση του ενός κοινωνικού κομματιού σε ένα άλλο επειδή θεωρεί ότι «θίγεται» από τις κινητοποιήσεις του) αποτελούν βασική κρατική πολιτική και οδηγούν σε αντιπαράθεση τους «από τα κάτω», ώστε να διαιωνίζεται η κυριαρχία των «από τα πάνω» και να προωθείται η υλοποί­ηση των αντικοινωνικών τους σχεδιασμών. Απέναντι σε αυτό οφείλουμε να αντιτάξουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας. Η ολοκληρωτική επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να απαντηθεί μερικά.

Το κράτος και το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν το παραμικρό ψίχουλο. Αν μπορεί να γίνει κάτι το οποίο να βάλει φρένο στις ορέξεις τους είναι η συνολική αντιπαράθεση μαζί τους στην κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής του καπιταλισμού.

Μόνο αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο μακριά από ψεύτικους διαχωρισμούς και μετατρέψουμε μέσω της αλληλεγγύης το φόβο που μας επιβάλλουν σε συλλογικότητα, αγωνιστική διάθεση και δύναμη, μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση των «από τα πάνω». Αν καταλάβουμε ότι ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται στον διπλανό μας, στον πιο εξαθλιωμένο, στον εργάτη από άλλη χώρα, στον απεργό, στο δημόσιο υπάλληλο, αλλά βρίσκεται στις τράπεζες που μας ληστεύουν, στα υπουργεία όπου οργανώνεται η εκμετάλλευση μας, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που τρομοκρατούν την κοινωνία και προστα­τεύουν το καθεστώς, στις παρακρατικές ακροδεξιές συμμορίες που λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της καταστολής και σπέρνουν το ρατσιστικό μίσος, στα δελτία των ειδήσεων που παραπληροφορούν, απο­προσανατολίζουν και μετατρέπουν το ψέμα σε πραγματικό, στα αφεντικά που μας θέλουν δούλους και εξαθλιωμένους.

Όλοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι μαζί δυναμικά χωρίς να μας ενδιαφέρει τι λένε και τι ορίζουν οι νόμοι των κυρίαρχων να επιτεθούμε σε ότι μας κλέβει τη ζωή, μας επιβάλλει τη φτώχια και την ανέχεια και μας οδηγεί στην εξαθλίωση, να διεκδικήσουμε τα πάντα, τη ζωή μας την ίδια. Είναι η στιγμή που πρέπει να αντεπιτεθούμε, να πάρουμε την κατάσταση και την πρωτοβουλία του αγώνα στα χέρια μας μακριά από τους εργατοπατέρες και τους κομματάρχες, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζό­μενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες. Δε δεχόμαστε ως όρο ζωής τη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν το κράτος, το κεφάλαιο, τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα καθεστωτικά συνδικάτα, δεν συναινούμεαυτοδιεύθυνση.

Ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας
Αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων

για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Συνολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο για την κοινωνική απελευθέρωση

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση sinelefsianarchikon@gmail.com

http://parallhlografos.wordpress.com