Βάρκιζα έλος.

Βάρκιζα έλος.

“Κατεβείτε επιτέλους Σύνταγμα. Είναι ντροπή σας!”

Το tweet της Μυρσίνης με έβαλε σε aggressive mode (δε θέλω και πολύ).

Δε νιώθω ντροπή που δεν κατέβηκα απόψε Σύνταγμα. Και δεν θα επικαλεστώ και δικαιολογία: Δεν το ένιωθα, δεν ήθελα, τόσο απλό. Ταυτόχρονα νιώθω απεριόριστο θαυμασμό για τους φίλους που εξακολουθούν να κατεβαίνουν. Δε μας χωρίζουν αποθέματα οργής ή όρεξης ή απελπισίας: 365 μέρες το χρόνο τα συζητάμε συμπίπτωντας και βάζοντας πλάτη ο ένας στον άλλο.

Παρακολουθούσα τη “μάχη” απ’ το tweeter, σαν τον Αρταξέρξη. Το σκηνικό ξεδιπλώθηκε γνώριμο, οι κινήσεις των παικτών χωρίς εκπλήξεις, η αγριότητα πλέον αναμενόμενη, το ξεπέρασμα των κόκκινων γραμμών μέρος επίσημο πλέον των κανόνων εμπλοκής.

 

Τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια, με τον Ιούνη, με το Μάη, με τον προηγούμενο Μάη. “Χτυπάνε χωρίς αφορμή”, “χημικά στο Μετρό τώρα!” “χούντα”, “απωθούν τον κόσμο προς την Ερμού”, “σαπίσανε έναν νεαρό μπροστά στις κάμερες”,”χούντα”, “χτυπήσανε φωτορεπόρτερ”, “χούντα”.

Το “ντροπή σας” της Μυρσίνης γεννά προβληματισμό και παρεξηγήσεις. Συμπυκνώνει την εύλογη πίκρα αυτού που αγωνίζεται, προς όφελος (και) αυτών που δεν κουνάνε το δαχτυλάκι τους. Αλλά είναι και λίγο άδικο κατά τη γνώμη μου.

Άδικο γιατί πρώτα εμείς πρέπει να σκεφτούμε τι φταίει και δεν κατεβαίνει ο κόσμος πιό μαζικά. Πρώτοι εμείς πρέπει να προβληματιστούμε γιατί το σκηνικό επαναλαμβάνεται χωρίς αλλαγές, και κυρίως, χωρίς αποτέλεσμα.

Δύο πνευμόνια έχω όλα κι όλα, πόσες φορές θα τα βάλει ο όχι-ακριβώς-σούπερμαν πολίτης να δοκιμάσουν ό,τι ληγμένα σκατά έχουν στις αποθήκες τους;

Απάντηση: όσες φορές χρειαστεί. Αρκεί να έχει νόημα. Αρκεί να βγαίνει κάτι.

Το καλοκαίρι ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Κατέβηκε στο Σύνταγμα, το έκανε δικό του, το κράτησε, και πολλάκις απέδειξε ότι δεν ήταν τα κλόμπς που θα τον διώχνανε.

Κι όμως, ο κόσμος έφυγε. Και μετά ήρθαν τα κλόμπς, στη ντάλα του Αυγούστου. Και μετά ο κόσμος δεν ξαναήρθε.

Ως πότε θα κάνουμε πως δεν το βλέπουμε αυτό; Πότε θα ομολογήσουμε την απάντηση γιατί έγινε αυτό; Πότε θα το λύσουμε ως γόρδιο δεσμό, να πάμε τη φάση λίγο παραπέρα; Ως πότε θα σερνόμαστε πίσω από το πότε θα της καυλώσει της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να καλέσει σε συγκέντρωση, συνήθως πολύ αργά, συνήθως διασπασμένα, συνήθως “έτσι, χωρίς πρόγραμμα”;

Μια περίοδος γενναίου αγώνα έκλεισε. Μάθαμε κάτι; Μπορούμε να σπρώξουμε τη βελόνα να ξεκολήσει ο δίσκος; Μπορούμε να γίνουμε αποτελεσματικοί; Ξέρουμε, συνειδητοποιούμε τι σημαίνει αυτό; ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;

Αν η απάντηση είναι “ναι”, ας το εκφράσουμε, κι ας το προτείνουμε, κι ας το οργανώσουμε και ας πάμε πρώτοι εμείς να ξεδιπλώσουμε την εφαρμογή του.

Και μόνο τότε θα πρέπει να αισθανθούν ντροπή οι απόντες.

Πηγή : derveniotis