Για μας ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο μπάλα

Για μας ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο μπάλα   

 

Όχι άλλο κάρβουνο με τον Άκη Σακίσλογλου 

 Κυριακή βράδυ, λίγο πριν τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό του Βλάση Τσάκα. Ψάχνω για πάρκινγκ  χαμηλά στη Λαμπράκη.  Σκέφτομαι πως αυτές οι κουφάλες οι εργολάβοι που γέμισαν τσιμέντο την Τούμπα μεταξύ ’60 και ’80 είναι όλοι τους για κρέμασμα. Μαζί με τους πολεοδόμους που ανέχτηκαν αυτό το σχέδιο (τσιμεντού) πόλης. Δεν έχω καλή διάθεση. Για την ακρίβεια δεν έχω καλή αίσθηση για τον αγώνα. Είμαι κάτι παραπάνω από πεπεισμένος  ότι  θα χάσουμε. Σκέφτομαι τους παίκτες του Παναθηναϊκού: Είναι σαφώς ποιοτικότεροι από τους δικούς μας κι έχουν κάποιες μονάδες σε δαιμονιώδη φόρμα. Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Τους φαντάζομαι να κάνουν προπόνηση στην Παιανία και το απόγευμα να πίνουν τον καφέ τους στη Γλυφάδα πλάι σε ξανθά κοριτσάκια που φορούν ροζ φόρμες και είναι βαμμένα στην εντέλεια. Άλλος ο αέρας της πρωτεύουσας. Άλλη η ψυχολογία του χορτασμένου. Αν το πιστέψεις ότι έρχεται ο ζάμπλουτος πρίγκιπας να σε σώσει «γεννάνε και τα κοκόρια σου». Βρίσκω μια θέση ανάμεσα σε δύο ξεχειλισμένους από σκουπίδια κάδους. Πατάω με τις πίσω ρόδες κάτι μαύρες σακούλες. Κάνω μπροστά και σπρώχνω τον έναν κάδο. Βγαίνω σχεδόν από το παράθυρο...

 

Η ανηφόρα για το γήπεδο είναι δύσκολη. Παντού κλειστά καταστήματα. Από περίπτερα μέχρι sports café. Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο: «Sports Café έξω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ βάρεσε κανόνι». Κι όμως δεν είναι. Η Τούμπα των χιλιάδων οπαδών κλείνει τα  μαγαζιά της. Τα «μιλιούνια» των Παοκτζήδων (που λέει και ο Λαγογιάννης) είναι στα όριά τους. Δεν τους περισσεύει φράγκο, ούτε ελεύθερος  χρόνος, ούτε «αέρας». Οσο πλησιάζω στο γήπεδο, τόσο δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. «Εγιναν φασαρίες», λέει μια γιαγιά σ’ ένα μπαλκόνι. Ακούμε κάποια σπασίματα. Γυρνάμε πίσω για να πάρουμε ανάσα. Επιστρέφουμε κάνα μισάωρο μετά και ακόμη μυρίζει χημικά παρ’ ότι δεν βλέπεις πουθενά αστυνομικούς ή φιλάθλους. Μπαίνουμε στο γήπεδο λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας. Αυτός ο κωλοαγώνας που τελείωσε όπως όλοι ξέρετε ότι τελείωσε…

Δεν ξέρω πως θα σας φανεί αλλά το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό το χάσαμε γιατί… η Τούμπα ήταν γεμάτη σκουπίδια! Χάσαμε γιατί πρέπει να ψάξεις μία ώρα για να βρεις πάρκινγκ και να πας με αντιασφυξιογόνα μάσκα για να μην πνιγείς από τα χημικά που θα ρίξει ο κάθε ανεκπαίδευτος αστυνομικός. Χάσαμε γιατί είμαστε αναγκασμένοι να διαχειριζόμαστε την μιζέρια μας που είναι η ίδια μιζέρια η οποία μαστίζει όλη την Μακεδονία.  Το ξέρω πως δεν είναι ποδοσφαιρική η ανάλυσή μου. Λίγες μέρες μετά κερδίσαμε στο Δουβλίνο. Ναι, αλλά εκεί δεν είχε ξεχειλισμένους από σκουπίδια κάδους. Εκεί ήταν ένα άλλο σκηνικό που αξίζει περισσότερο και στους παίκτες και στους φιλάθλους μας.

Ισως αναρωτιέστε γιατί τα γράφω όλα αυτά σχεδόν έναν μήνα μετά το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Δεν είμαι σίγουρος γιατί. Μάλλον γιατί στο μεσοδιάστημα η ομάδα κέρδισε τον Παναιτωλικό και κάποια φαντάσματα μπήκαν στο ντουλάπι. Ακολουθεί ένα σχετικά βατό πρόγραμμα που θα δώσει στον προπονητή και τους παίκτες τη δυνατότητα να δουλέψουν καλύτερα και σε βάθος. Να δουλέψουν για τον ΠΑΟΚ της  επόμενης σεζόν, όχι για την επόμενη αγωνιστική. 

Στο ματς με τον Παναθηναϊκό, όμως, υπήρχε και κάτι ακόμα συγκλονιστικό, χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας μας και της οπαδικής μας ταυτότητας. Αναφέρομαι στο πανό που σηκώθηκε στη Θύρα 4 με την φράση «Για μας ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνον μπάλα». Συμφωνώ. Γι αυτό ξεκίνησα κι εγώ από τα σκουπίδια, το πάρκινγκ, τα κλειστά μαγαζιά και τα χημικά. Γιατί όλα αυτά δεν είναι μπάλα αλλά είναι ΠΑΟΚ.  Δεν συμβαίνουν στο χόρτο αλλά μας επηρεάζουν όλους. Κι επειδή όλος ο λαός του ΠΑΟΚ βιώνει την ίδια σκληρή  καθημερινότητα, την ανεργία, την ανισονομία και την έλλειψη προοπτικής, η διέξοδος του  γηπέδου αποκτά πλέον καινούριο νόημα και επιτάσσει ωριμότερη από όλους μας αντιμετώπιση. Και πρώτα απ’ όλα απέναντι στους παίκτες της ομάδας μας. Δε νοείται να κάνουμε πλάκα ζητώντας να εκτελέσει το πέναλτι ο Σαλπιγγίδης. Δε νοείται να απομυθοποιούμε προσωπικότητες όπως ο Κοντρέρας. Είναι αδιανόητο να απαξιώνουμε την προσφορά του Βλάνταν Ιβιτς ή του Κώστα Χαλκιά.  

Οποιος φόρεσε και φοράει τα ασπρόμαυρα είναι «οικογένειά μας» και οι οικογένειες στα δύσκολα φαίνονται. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και με τα παιδιά στη διοίκηση. Τα «δικά μας» παιδιά που θα μπορούσαν να είναι υπουργοί ή αργόμισθοι στην εθνική ή μάνατζερ και τεχνικοί διευθυντές με παχυλές αμοιβές. Κι όμως, σε πείσμα της εποχής που επιτάσσει το «αμύνεσθαι για την πάρτη σας» αυτά τα παιδιά είναι μαζί μας. Μοιράζονται την ίδια με μας αγάπη για τα τέσσερα ιερά γράμματα. Δουλεύουν και προσπαθούν να μας κάνουν να χαρούμε με μικρές και μεγάλες επιτυχίες του συλλόγου. Ωριμότητα όμως , εκτός από το να μην αδικείς τους ανθρώπους της οικογένειάς σου, είναι και το να μην κάνεις κακό στην ομάδα σου. Να «πονηρεύεσαι» όταν βλέπεις ότι πάνε να σε στριμώξουν και να σε τιμωρήσουν. Να μη δίνεις αφορμή να σε στήσουν στα πέντε μέτρα. Να μη χάνεις το δίκιο σου με κάποιες ενέργειες της κερκίδας. Ωριμότητα τέλος είναι και να αποφασίζεις σωστά τι θα ψηφίσεις στις εκλογές. Να διακρίνεις την κοροϊδία που σου πουλάνε ΟΛΟΙ οι πολιτικοί. Να τους τιμωρείς όταν πρέπει, δηλαδή στις εκλογές. 


Αλήθεια ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνον «μπάλα». Ο ΠΑΟΚ είναι ένα κίνημα λαϊκών στρωμάτων εναντίον του κατεστημένου. ΠΑΟΚ χωρίς αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπάρξει.  Αλληλεγγύη και υποστήριξη σε καθετί ειλικρινές, ακόμη κι αν δεν είναι «δικό μας» και την ίδια στιγμή αμφισβήτηση κάθε κατεστημένου και κάθε εξουσίας. Και δυστυχώς εξουσία στις μέρες μας έχει γίνει το ΔΝΤ, η Τρόικα και οι τράπεζες. Αυτοί ευθύνονται για τα κλειστά μαγαζιά, αυτοί για το σκουπιδαριό, αυτοί ακόμη και για τα χημικά που ρίχνουν οι αστυνομικοί των 700 ευρώ έξω από την Τούμπα. Οι μέρες περνούν γρήγορα και σε λίγο παίζουμε με την Κέρκυρα. Σκέφτομαι τον  Σταφυλίδη που πήρε φανέλα βασικού αλλά και τον Αποστολόπουλο που περιμένει στη σειρά. Σκέφτομαι τους επτά έλληνες της ενδεκάδας μας, τους έντεκα της 18άδας, τα παιδιά της δεύτερης ομάδας που ψάχνουν τη δική τους ευκαιρία. 

Σκέφτομαι τον αγώνα που γίνεται να διακανονιστεί το θέμα των χρεών, το προπονητικό κέντρο της Μεσήμβριας, την κατάταξή μας στην Ευρώπη, τους διεθνείς μας σε όλες τις χώρες και τις ηλικίες. Και τρελαίνομαι που ακόμη μιζεριάζουμε στην πρώτη στραβή. Θυμώνω με τον εαυτό μου που κοιτάμε τόσο πολύ το «σήμερα» και την «μπάλα». Για μας ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνον αυτό. Για μας ο ΠΑΟΚ είναι «στοιχείο ταυτότητας» και θα πρέπει να μας διακρίνει τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Και κοίτα να δεις ειρωνεία της τύχης: Αμέσως μετά την Κέρκυρα ταξιδεύουμε για Λονδίνο για να αντιμετωπίσουμε την μεγάλη Τότεναμ. Ναι, ο Παοκτζής που  τον έβαλαν στην πρέσα και του συνθλίβουν τις ιδέες, την συνείδηση, το κουράγιο, θα πουλήσει και πάλι την τρέλα του και θα πάει για καφέ στο Μπιγκ Μπεν. Για την κερκίδα, για τον «χαβά», για το ταξίδι. Όχι (μόνον) για την «μπάλα».

 http://www.sportouvorra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22413&catid=212