Business as usual

Business as usual

 

Tου Παντελη Mπουκαλα

Αν, αμέσως μόλις τελείωσε ο πρωθυπουργός τη μακρά ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του γινόταν ένα δημοψήφισμα, ή τέλος πάντως μια δημοσκόπηση, με το ερώτημα «Τι είπε ο κ. Παπανδρέου, ότι θα γίνει δημοψήφισμα ή ότι δεν θα γίνει;», είναι πολύ πιθανό να προέκυπταν τα εξής ποσοστά: «Είπε ότι θα γίνει: 30%», «Είπε ότι δεν θα γίνει: 30%», «Δεν κατάλαβα, δεν απαντώ: 40%». Μικρό ομολογώ το δείγμα μου, καμιά δεκαριά τηλεφωνήματα με φίλους μετά το πρωθυπουργικό κλείσιμο, αλλά τη σημασία του την έχει. Σπάζοντας κάθε ρεκόρ ασάφειας και διγλωσσίας (δηλαδή κάθε ρεκόρ πασοκισμού και ειδικότερα παπανδρεϊσμού), ο κ. Παπανδρέου άφηνε τα λεγόμενά του ανοιχτά σε τρεις ή τέσσερις ερμηνείες, εξίσου θεμιτές όλες τους, έστω και αλληλοαναιρούμενες.

 

Ας προστεθεί εδώ ότι οι μισοί από τους τηλεφωνικούς συνομιλητές μου μού είπαν ότι αναζητούν διανυκτερεύον φαρμακείο να βρουν βαριά αναλγητικά για τον αιφνίδιο πονοκέφαλό τους κι ακόμα πιο βαριά αγχολυτικά και ηρεμιστικά. Οι υπόλοιποι ομολόγησαν ότι με θλίψη τους μόλις τώρα συνειδητοποιούσαν πως η οξύνοιά τους ήταν πολύ μικρότερη απ’ ό, τι πίστευαν. Ας παρηγορηθούν όμως: οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ή τέλος πάντων πολλοί από αυτούς, βγήκαν από την αίθουσα εντόνως διαμαρτυρόμενοι (εξαγριωμένους τους χαρακτήρισε κάποιο κανάλι) επειδή ο αρχηγός τους σπατάλησε τόσα λεπτά και τόσες λέξεις όχι για να τους διαφωτίσει, αλλά για να τους μπερδέψει, να τους παραπλανήσει με ψέματα, αμφισημίες και αποκρύψεις, για να τους παγιδέψει ώστε να του προσφέρουν την ψήφο τους και την παραμονή του στην εξουσία, έστω για λίγες μέρες ακόμα.

Η κ. Βάσω Παπανδρέου υποδέχτηκε την ομιλία του συντρόφου της πρωθυπουργού με τη φράση «business as usual». Ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που είναι και ως πρώην υπουργός, γνωρίζει βέβαια πολύ περισσότερα από τους ταπεινούς θνητούς. Γνωρίζει δηλαδή πόσο ακριβολογεί όταν μιλάει, εν μέσω Βουλής, για μπίζνες, για επιχειρήσεις, δοσοληψίες κτλ. Εμείς, λοιπόν, οι ταπεινοί θνητοί μπορούμε να μιλήσουμε για πασοκικό τακτικισμό ως συνήθως, για παπανδρεϊκή εξουσιολαγνεία ως συνήθως, για καιροσκοπισμό ως συνήθως, για συστηματική ψευδολογία, για απειλές και εκβιαστικά διλήμματα.

Εφτά δημοψηφίσματα έχουν γίνει μέχρι τώρα στην Ελλάδα, αν συνυπολογίσουμε τα δύο της δικτατορίας. Στα έξι από αυτά το διακύβευμα ήταν το πολιτειακό, αν δηλαδή θέλουμε ή όχι βασιλιά, κληρονομικό άρχοντα ελέω Θεού και υπεράνω ελέγχου. Να σκέφτηκε άραγε το δημοψήφισμα ο κ. Γ. Παπανδρέου επειδή, σαν ένδοξος επίγονος ενδοξοτάτου επιγόνου που είναι, νιώθει ολίγον κληρονομικός και ελέω Θεού άρχοντας, οπότε θέλησε να επικυρώσει και δημοψηφισματικά την ηγεμονία του; Φοβάμαι ότι αυτή η ερμηνεία είναι η μοναδική απ’ όσες κυκλοφορούν στην αγορά που κάπως σώζει τα προσχήματα.