Τα τρία τσογλάνια
Τι θέλουν τώρα; Να ξύσουν το καζάνι και να αρπάξουν ό,τι έχει
απομείνει στον πάτο του. Να κόψουν επικουρικές συντάξεις και κοινωνικά
επιδόματα, να καταργήσουν τη συλλογική σύμβαση που έχουν υπογράψει η
ΓΣΕΕ και οι εργοδοτικές οργανώσεις πέρυσι και που προβλέπει μια ασήμαντη
αύξηση (1,6%) του κατώτερου μισθού από τον Ιούλιο του 2012, να
περικόψουν όσο μπορούν τον δέκατο τρίτο και το δέκατο τέταρτο μισθό
στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Και ταυτόχρονα να απαλλάξουν
τους εργοδότες από ασφαλιστικές εισφορές, να κάνουν ακόμα πιο ευέλικτες
τις εργασιακές σχέσεις, να πριμοδοτήσουν τις απολύσεις.
Πείτε μου τώρα, σας παρακαλώ, ποιος Δασκαλόπουλος τους δασκαλεύει; Ποια σοφή και βάρβαρη κεφαλή σκέφτηκε και τους το σφύριξε να απαιτήσουν κατάργηση αυτού του 1,6%; Τι θα πάθει δηλαδή μια βιομηχανία, μια επιχείρηση, αν ο μισθός του εργαζόμενου από 700 γίνει 710 ευρώ τον μήνα; Θα πληγεί η παραγωγικότητα, θα μειωθούν τα κέρδη, θα αρχίσει να πετάει πάνω από τον ΣΕΒ το φάντασμα του κομμουνισμού; Τίποτε απ’ όλα αυτά φυσικά, κι όμως επιμένουν και θα επιμείνουν κι αυτοί και οι σύμβουλοί τους των παρασκηνίων. Και μια είναι η λογική εξήγηση: Δεν τους ενδιαφέρουν τα δέκα ευρώ τον μήνα. Τους ενδιαφέρει να κλείσουν στεγανά και ασφυκτικά τους εργαζόμενους στην απόγνωση. Να τους δώσουν να καταλάβουν ότι πρέπει να αφήσουν κάθε ελπίδα έξω από το καθαρτήριο της πολιτικής τους. Και να τους μετατρέψουν έτσι σε πρόβατα πρόθυμα να δεχτούν την κουρά για να γλιτώσουν το μαχαίρι.
Γιατί δεν τους διαολοστέλνουμε; Γιατί τους αφήνουμε να αλωνίζουν;
Γιατί επιτρέπουμε να σχεδιάζουν την καταστροφή μας; Αργά ή γρήγορα θα
πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτό κοιτάζοντας στα μάτια τα παιδιά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου