Χάγη: το «κρατίδιο» μας νίκησε!
Η ελληνική εξωτερική πολιτική υπέστη την περασμένη βδομάδα μια
ταπεινωτική συντριβή. Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης
αποτέλεσε ένα τριπλό ράπισμα για την Αθήνα, καθώς: α) απέρριψε την
ένστασή της περί αναρμοδιότητας του δικαστηρίου – το δικαστήριο έκρινε
ότι είναι απολύτως αρμόδιο να επιληφθεί του θέματος, β) απέρριψε τους
ελληνικούς ισχυρισμούς ότι ήταν η πλευρά της ΠΓΔΜ αυτή που είχε πρώτη
παραβιάσει την Ενδιάμεση Συμφωνία, κρίνοντας άτοπες τις μαρτυρίες που
προσκόμισε η Αθήνα και πάντως άσχετες με τον κανόνα που ορίζει η αρχή
της αναλογικότητας και γ) δεν δέχθηκε μεν (όπως ζητούσε η ΠΓΔΜ) να
υποδείξει στην Ελλάδα να αποφύγει παρόμοια συμπεριφορά στο μέλλον, για
λόγο όμως αντίστροφο απ΄αυτόν που υπαινισσόταν η Αθήνα: επειδή, μια
τέτοια υπόδειξη αντιτίθεται στην έννοια της «καλής πίστης», καθώς μια
χώρα που που έχει κατηγορηθεί για ανάρμοστη συμπεριφορά είναι αυτονόητο
πως δεν θα την επαναλάβει...Η αυλαία στην προσφυγή της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας έπεσε - με τη διαπίστωση, πως η χώρα μας το 2008 (όταν είχε αντιταχθεί στο Βουκουρέστι στο αίτημα ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ) είχε παραβιάσει την Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία όριζε ρητά, πως η Ελλάδα δεν θα παρεμποδίσει την ένταξη της ΠΓΔΜ σε διεθνείς οργανισμούς.
Η δόξα λοιπόν, με την οποία είχε πασπαλίσει η κυβέρνηση Καραμανλή την
ελληνική εξωτερική πολιτική, έσκασε σαν φούσκα, ενώ σε αμηχανία βρέθηκε
όλο το πολιτικό κατεστημένο, καθώς εκείνης της συνόδου είχε προϋπάρξει
«διακομματική συναίνεση». Ο Γ.Παπανδρέου είχε σπεύσει να ζητήσει «βέτο»
(στην περίπτωση που δεν υπάρξει λύση στο θέμα του ονόματος με τις
συγκεκριμένες «εθνικές» προδιαγραφές), ενώ μετά ταύτα, ο Πρόεδρος
Κ.Παπούλιας είχε συγχαρεί τον Κ.Καραμανλή για την «επιτυχία του
Βουκουρεστίου»...
Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, η “επιτυχία του Βουκουρεστίου” είχε δυστυχώς
πήλινα πόδια, που έσπασαν πριν προλάβουν να κάνουν ένα βήμα – ούτε τη
λύση στο όνομα μας προσέφεραν, ούτε το βάρος της “επιτυχίας” μπόρεσαν να
σηκώσουν... Η σωρεία των επιχειρημάτων μας, πως η εκείθεν πλευρά άσκησε
επανειλημμένως εχθρική προπαγάνδα και άρα παραβίασε πρώτη τη δέσμευση
για τήρηση καλών γειτονικών σχέσεων, κατέπεσε άνευ ετέρου – αν εξάλλου
υπήρχε τόσο συστηματική παραβατική συμπεριφορά, γιατί είμασταν ανεκτικοί
και δεν προσφεύγαμε εμείς στη Χάγη; Αν άλλωστε είναι “εχθρική
προπαγάνδα” η τοποθέτηση αρχαιοελληνικών αγαλμάτων στα προαύλια των
κυβερνητικών κτιρίων και η τιμητική φιλοξενία φύλαρχου από το Πακιστάν
(ως απευθείας απογόνου του Μεγαλεξάνδρου), γιατί δεν είναι επίσης
“εχθρική προπαγάνδα” οι απειλές για τα επεισόδια στο πανηγύρι της
Μελίτης, οι ιαχές των καταδρομέων στην εθνική παρέλαση “στους μακεδόνες
ρέει αίμα ελληνικό”, οι δηλώσεις του Άνθιμου περί προσάρτησης του
Μοναστηρίου, ή (ακόμη χειρότερα) οι δηλώσεις Φαήλου Κρανιδιώτη που
ανενδοίαστα είχε υποστηρίξει πως “το συμφέρον της Ελλάδας είναι η
διάλυση των Σκοπίων”;
Η ηγεσία της ΠΓΔΜ αναμφίβολα διαπνέεται από εθνικιστικά αισθήματα,
επιδίδεται σε λαϊκιστικές δημαγωγίες, ενώ συμπεριφέρεται εξαιρετικά
αυταρχικά στο εσωτερικό σκηνικό. Είναι χαρακτηριστικές επ΄αυτού οι
δηλώσεις του κ. Λιούπτσο Γκεοργκιέφκι, (ιδρυτή του κυβερνώντος κόμματος
VMRO και μέντορα του Ν.Γκρουέφσκυ), ο οποίος κατηγόρησε τον πρωθυπουργό
της ΠΓΔΜ επειδή προωθεί “ως κρατική πολιτική την αρχαιοποίηση της
χώρας". Πρόκειται για μια καρικατούρα της ιστορίας. "Ο λαός μας
βομβαρδίζεται καθημερινά με ψέμματα και με παραπληροφόρηση” τόνισε τις
προάλλες. Η ηγεσία της Ελλάδας όμως δεν είναι αμέτοχη αυτής της εξέλιξης
– η δική της πολιτική συνέβαλε στη μετατροπή μιας κοινωνίας με γνήσια
φιλελληνικά αισθήματα (που προσέβλεπε στην Ελλάδα ως “γέφυρα” στην
προσέγγισή της στην ευρω-ατλαντική κοινότητα) να επηρεάζεται και να
επιβραβεύει τον εθνικισμό Γκρουέφσκυ, αφού μάλιστα η Αθήνα έχει αποφύγει
να επικυρώσει πλείστες όσες συμφωνίες διμερούς συνεργασίας. Εξίσου
αμέτοχη αυτής της εξέλιξης δεν είναι η μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών
ΜΜΕ, που υιοθετούν άκριτα μια “πολεμική ορολογία” , όπου όλες οι
δηλώσεις αξιωματούχων της ΠΓΔΜ χαρακτηρίζονται “προκλητικές”, η χώρα
χαρακτηρίζεται “Σκόπια” και οι πολίτες της “Σκοπιανοί”, ενώ οι δηλώσεις
των ελλήνων αξιωματούχων προλογίζονται ως “αυστηρά μηνύματα”.
Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης δεν γεννά πρακτικά
αποτελέσματα, πολιτικό είναι το βάρος της – με άλλα λόγια, σηματοδότησε
αφενός την ήττα της πολιτικής του εμπάργκο και του βέτο προς την ΠΓΔΜ
και υποδήλωσε αφετέρου την ανάγκη μιας επείγουσας χάραξης μιας άλλης
στρατηγικής. Σε τούτη τη συγκυρία όμως, η απόφαση της Χάγης είχε μια
πρόσθετη επίπτωση: επιβάρυνε ένα βαρύ ψυχολογικό κλίμα – και τα επίχειρα
της “επιτυχίας του Βουκουρεστίου” που άφησε πίσω της η κυβέρνηση
Καραμανλή, είναι πως σε τούτη την ιδιαίτερα βεβαρυμένη περίοδο η Ελλάδα
εμφανίστηκε διεθνώς ως καθ΄έξιν “καρπαζοεισπράκτορας”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου