«Πάρε τα... πόγια σου και έλα…»

Της Πόπης Συμεωνίδου

Φεύγω. Κουράστηκα. Βαρέθηκα να φοβάμαι. Τι με κοιτάς; Το εννοώ. Αυτή η χώρα είναι πολύ χαμηλοτάβανη για εμάς. Η ψυχούλα μου το ξέρει τι τράβηξα. Παλιά ήταν μια μονοκατοικία ευάερη και ευήλια. Τώρα, το έρεβος! Τι είναι έρεβος;;;;; Αυτό που μας τυλίγει. Παντού. Σε όλα. Και η χώρα συνεχίζει να αρμενίζει.

Θα πάω στα ξένα σου λέω. Τουλάχιστον εκεί δεν θα καταλαβαίνω τη γλώσσα. Εδώ που την καταλαβαίνω έχω πρόβλημα. Από πού να πιαστώ και πώς να αντιδράσω. Υποσχέσεις, χωρίς ελπίδα. Κούφια λόγια. Όπως και αυτοί που μας κυβερνούν. Κούφιοι. Τουλάχιστον εκεί θα έχει έναν μονάρχη. Εδώ, έχω μόνο το –αρχι.

 

Και αν μια μέρα θέλω να γυρίσω;;; Δεν ξέρω. Εγώ θα φύγω. Και αυτή είναι η τελευταία μου κουβέντα. Ή μήπως να μείνω; Να κάνω τι; Κουράστηκα με όλα αυτά τα διλήμματα. Είμαστε και είμαι σε παράκρουση! Γιατί; Ποιος φταίει; Κάποιος. Άσχημο πράγμα το ψυχοπλάκωμα. Θα φύγω. Κι ας φοβάμαι τα αεροπλάνα. Μήπως έχω χρήματα για αεροπορικό εισιτήριο;. Θα πάρω το ΚΤΕΛ. Θα μεταναστεύσω. Αφού και στη χώρα μου μετανάστης είμαι. Τουλάχιστον, εκεί θα είμαι και επίσημα δηλωμένος. Εδώ…. αδήλωτος. Και αυτά που θα ακολουθήσουν θα είναι τα ημερολόγια της μετανάστευσής μου. Ο Τσε μοτοσικλέτα, εγώ …ΚΤΕΛ. 

Αυτό ας μείνει μεταξύ μας.

 http://topontiki.gr/article/26573