ΠΑΟΚ είσαι
Όταν ο Κλάους έβαλε το δεύτερο γκολ, άνοιξα μία μπύρα και είπα ότι τώρα
το δράμα θα γίνει μεγαλύτερο -έχω τουλάχιστον πέντε μάρτυρες να το
βεβαιώσουν. Λίγο αργότερα ήρθε η απάτη του πέναλτι, η αποβολή του
Σταφυλίδη και το γκολ της Τότεναμ. Η λογική λέει πως εκείνη τη στιγμή
τρέχεις στην άλλη άκρη του δωματίου, μαζεύεις την ουρά σου και τη βάζεις
κάτω από τα σκέλια. Όχι αν είσαι ΠΑΟΚ. Διότι η εμπειρία και η ιστορία
σου έχουν διδάξει πως τα δράματα αυτής της ομάδας φτιάχνονται με δάκρυα
και σαδισμό.
Παίζοντας με δέκα παίκτες απέναντι στην Τότεναμ είναι απολύτως
φυσιολογικό να δεχτείς τρία, τέσσερα, πέντε γκολ και η ευρωπαϊκή σου
εικόνα να ταιριάξει σαν αυτοκόλλητο επάνω στην ελληνική. Σας το ξαναλέω,
όχι αν είσαι ΠΑΟΚ. Όταν μείωσε η Τότεναμ, το σενάριο που έφτιαξα στο
μυαλό μου, ήθελε το 2-2 στο '89, το 3-2 στις καθυστερήσεις και την
τελευταία πράξη του δράματος να παίζεται στην Τούμπα απέναντι στη
Ρουμπίν Καζάν. Και επειδή πάντα θα με στοιχειώνει ο αποκλεισμός από τη
Μπάγιερν Μονάχου, επιλέγω την πιο δραματική εκδοχή, με την πρόκριση να
χάνεται όπως ένα πέναλτι του Σαλπιγγίδη στο '90. Τελικά έγινε αλλιώς. Με
την ομάδα να οχυρώνεται πίσω, την Τότεναμ να πιέζει και εκατοντάδες
χιλιάδες ανθρώπους να το παρακολουθούν όρθιοι, μετρώντας λεπτά,
δευτερόλεπτα, ανάσες και μπαλιές. Θα ήθελα να σας περιγράψω συναισθήματα
και αντιδράσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δεν μπορώ, πιστέψτε με. Αν
όμως ήταν να διαλέξω μία λέξη για να τα συμπεριλάβει όλα, θα έπαιρνα το
«τέντωμα». Όχι μόνο των νεύρων, αλλά και των μυών, της φωνής που βγήκε
λυτρωτική στη λήξη, όταν η παρέα έγινε ένα κουβάρι. Και στο τέλος πίκρα,
πόνος. Γιατί δεν ήμουν εκεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου