Yannis Kotsifos

Στα τέλη του '70 θυμάμαι τον πατέρα μου να ξεβιδώνει ένα πιστολάκι μαλλιών και να παραχώνει στη λαβή του χαρτονομίσματα, γερμανικά μάρκα τις πιο πολλές φορές, μα και ιταλικές λιρέτες, όποτε ο θείος μου ταξίδευε "στο εξωτερικό για δουλειές".

Στα τέλη του '80 ξεκίνησα για το Βερολίνο με την επιταγή του Erasmus κρυμμένη στη βαλίτσα μου και με γερμανικά χαρτονομίσματα μοιρασμένα στις τσέπες μου: έξι μήνες ήταν πολλοί και το επιτρεπόμενο όριο συναλλάγματος μικρό.

Στον καιρό του ευρώ, ανταλλακτήριο συναλλάγματος χρησιμοποίησα μια φορά στο αεροδρόμιο της Πράγας, καθ' οδόν προς τη Στοκχόλμη -- με τη Χ. ξοδέψαμε στην επιστροφή κάτι κέρματα που μας είχαν απομείνει αγοράζοντας καραμέλες. Δεν έφταναν. Συμπληρώσαμε το υπόλοιπο με πιστωτική κάρτα.

Αναρωτιέμαι αν οι ψιθυριστές και οι τελάληδες της επιστροφής στη δραχμή είναι αταξίδευτοι. Αν δεν συναισθάνθηκαν ποτέ το θαύμα που σημαίνει κάθε κοινή, τιποτένια συναλλαγή, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου με ένα κέρμα που πήρες την τελευταία στιγμή στην τσέπη σου, μαζί με τα κλειδιά, από το έπιπλο πλάι στην εξώπορτα. Αν έλαμψε για μια στιγμή στα μάτια τους η προσδοκία να βάλουν αύριο στο χέρι του παιδιού τους, αποχαιρετώντας το, ένα χαρτονόμισμα που δε θα χρειαστεί να το κρύψει σε καμιά αποσκευή. Εκτός αν στην εφιαλτικά ρετρό ρητορική τους χωράνε μόνο παιδιά αταξίδευτα.

http://yanniskotsifos.posterous.com/93558788