ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ;

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ;

kartesios
 

Η πρώτη ερώτηση βρίσκεται στον τίτλο. Η δεύτερη είναι: «Ποιον βολεύει ένα σάπιο Δημόσιο;». Τα ερωτήματα αυτά μου δημιουργήθηκαν παρακολουθώντας το 2ο Συνέδριο της «Δράσης», ιδιοκτησία του πετυχημένου επιχειρηματία και πολιτικού, Στέφανου Μάνου. Είχαν μαζευτεί στο πάνελ διάφοροι αγνοί και καθώς πρέπει άνθρωποι κι έστησαν ένα βωμό όπου θυσίαζαν δημόσιους υπαλλήλους.
Κάποιος από τους αγνούς ομιλητές έθεσε και το πανέξυπνο ερώτημα: «Η Ελλάδα, ας πούμε, χρωστάει 100 ευρώ. Έχει τρεις λύσεις: Να δανειστεί, να αυξήσει τους φόρους ή να απολύσει δημόσιους υπαλλήλους. Δε μας δανείζει κανείς. Οπότε, η λιγότερο υφεσιακή λύση είναι να απολύσεις τους δημόσιους υπαλλήλους». Ήταν τόσο έξυπνη η προσέγγισή του, που το κοινό τον καταχειροκρότησε.
Μην ξεχάσω να σας πω, ότι στο πάνελ αυτό, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο οποίος ως γνωστόν υμνεί την ελεύθερη αγορά μέσω των… καρτέλ. Γελοίο; Υποκριτικό; Μπα! Επιχειρηματική επιλογή όπως θα έλεγε και ο ίδιος.

 

Ας δούμε, όμως, ποιος θα έπρεπε να είναι ένας από τους κυρίαρχους ρόλους του Δημοσίου σε μία κανονική χώρα.
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν έλεγχο στην αγορά, ώστε να μη δημιουργούνται φαινόμενα κερδοσκοπίας στα σημεία πώλησης. Μια τέτοια υπηρεσία που θα λειτουργούσε κανονικά και με έντιμους υπαλλήλους θα προστάτευε τους καταναλωτές – πολίτες. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουν την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας οι καταναλωτές;
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν έλεγχο από την παραγωγή των προϊόντων έως τα σημεία πώλησης ώστε να μην υπάρχει αισχροκέρδεια από τους μεσάζοντες, κάτι που ανεβάζει τις τιμές και ρημάζει τους καταναλωτές. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουν την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας οι καταναλωτές;
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν έλεγχο στην ποιότητα των προϊόντων, ώστε να μην είναι επικίνδυνα για τους καταναλωτές. Επίσης, στον τομέα των τροφίμων θα έπρεπε εκτός από την ποιότητά τους, να ελέγχεται και η χώρα παραγωγής τους ώστε, για παράδειγμα, να μην πληρώνει και τρώει ο Έλληνας καταναλωτής ανεξέλεγκτο βουλγάρικο προβατάκι. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουν την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας οι καταναλωτές;
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν έλεγχο στις εργοδοσίες για να βεβαιωθούν ότι οι εργαζόμενοι πληρώνονται στην ώρα τους αυτά που δικαιούνται, δεν εργάζονται απλήρωτες υπερωρίες, δεν εκβιάζονται, δε δουλεύουν χωρίς μέτρα προστασίας εκεί όπου είναι απαραίτητα. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουν την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας οι εργαζόμενοι;
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν έλεγχο στις εγκαταστάσεις των βιομηχανιών και βιοτεχνιών σχετικά με τα μέτρα προφύλαξης που απαιτούνται για το περιβάλλον, υπέργειο και υπόγειο, διότι ως γνωστόν τα μέτρα αυτά κοστίζουν και πολλοί τα παραβλέπουν χάριν του κέρδους. Επίσης, θα πρέπει να ελέγχουν αν διαθέτουν ΝΟΜΙΜΗ άδεια περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Αυτό είναι ευνόητο για ποιο λόγο γίνεται και αφορά τη ζωή όλων μας. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουμε όλοι μας την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας;
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν έλεγχο σε όλη τη λειτουργία της αγοράς ώστε να αποφεύγονται οι δημιουργίες καρτέλ, τα οποία και τους παραγωγούς εκβιάζουν και τους καταναλωτές εκμεταλλεύονται. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουν την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας οι παραγωγοί και οι καταναλωτές;
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν φορολογικό έλεγχο τακτικά και ουσιαστικά, ώστε να συλλαμβάνονται όσοι φοροδιαφεύγουν και ο εντοπισμός τους να γίνεται νωρίς ώστε να μη φτάνει το ποσό της φοροδιαφυγής σε τέτοια μεγέθη που οι απατεώνες δε μπορούν πλέον να πληρώσουν. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουν την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας οι πολίτες;
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου θα έπρεπε να ασκούν έλεγχο στις προσλήψεις υπαλλήλων στο Δημόσιο, στις αναθέσεις δημοσίων έργων, στις προμήθειες, στις τυχόν παράνομες συναλλαγές μεταξύ πολιτικών, βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών με επιχειρηματίες. Αυτοί οι έλεγχοι θα στήριζαν τη δημόσια οικονομία, την υγιή λειτουργία του Κράτους, την ίδια τη Δημοκρατία και θα μας προστάτευαν όλους. Άρα, ποιος ο λόγος να μη θέλουν την ύπαρξη μιας τέτοιας δημόσιας υπηρεσίας η Δημοκρατία και όλοι οι πολίτες;
 

Πάμε τώρα να δούμε ποιοι φοβούνται ένα υγιές Δημόσιο που λειτουργεί κανονικά, με έντιμους υπαλλήλους. 

Οι βιομήχανοι που θα γλιτώσουν περιβαλλοντικούς ελέγχους και δε θα βάλουν φίλτρα στα βρωμοφουγάρα τους, καθώς και τα λαμόγια βιοτέχνες που μολύνουν υδροφόρους ορίζοντες, λίμνες και ποτάμια. Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν στήσει παραμάγαζα και εκβιάζουν, οι τεμπέληδες και οι κομματικοί συνδικαλιστές.
Οι μεσάζοντας λαχαναγορών και κρεαταγορών. Οι κερδοσκόποι γενικώς. Οι καταστηματάρχες που κλέβουν ΦΠΑ μην κόβοντας αποδείξεις. Όσοι ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν μικρότερα εισοδήματα από τα αληθινά. Οι δημιουργοί καρτέλ. Τα super markets που πουλάνε ό,τι γουστάρουν και όσο γουστάρουν. Όσοι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, βρώμικοι, πλουτίζουν παράνομα, εκμεταλλεύονται τα αξιώματά τους, διαπλέκονται και μαραζώνουν τη Δημοκρατία.

Οι παραπάνω κατηγορίες, παρά τα όσα υποκριτικά λένε, βολεύονται με ένα σάπιο δημόσιο που αποτελείται από ανέντιμους υπαλλήλους, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ενώ υπάρχει το άλλοθι της ύπαρξης ελεγκτικών μηχανισμών ουσιαστικά δεν υπάρχει και δεύτερον, επειδή ακόμη κι αν πιαστούν να παρανομούν, μπορούν να δώσουν ένα μικρό μέρος των βρώμικων κερδών τους στον επίορκο δημόσιο υπάλληλο και να ξεμπερδεύουν.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι οι έντιμοι επιχειρηματίες, οι συνταξιούχοι, οι απλοί εργαζόμενοι, οι πολίτες όχι μόνο δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από ένα κανονικό Δημόσιο, αλλά το έχουν ανάγκη και θα έπρεπε να είναι ένα από τα πρώτα και κύρια αιτήματά τους.
Είναι, επίσης, φανερό ποιοι φοβούνται το κανονικό Δημόσιο και ζητούν την πλήρη κατάργησή του. Ξέρουμε ποιοι είναι. Κάνουν συνέδρια και στήνουν βωμούς για τη θυσία των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι όλων των δημοσίων υπαλλήλων, όμως. Μόνο των έντιμων και παραγωγικών. Τους λαδιάρηδες τους θέλουν κι ας μην το διευκρινίζουν.
Βλέπετε, τα καρτέλ δεν έχουν να φοβηθούν κάτι άλλο εκτός από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κανονικού Δημοσίου και στη συνέχεια μια ανεξάρτητη κανονική Δικαιοσύνη. Είναι το τελευταίο τους εμπόδιο πριν το ολοκληρωτικό ξεκοκάλισμα των εργαζομένων τους, των καταναλωτών, του περιβάλλοντος.
Καλοί και χρήσιμοι οι αφορισμοί και οι λαϊκισμοί εναντίον του Δημοσίου από τους βιομήχανους και το σάπιο κομματικό Κράτος, αλλά και λίγο μυαλό να καταλαβαίνουμε τα αυτονόητα δε βλάπτει.
Αν παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία της κοινωνίας επιμένει να μη θέλει ένα κανονικό Δημόσιο, τότε συγγνώμη αλλά μάλλον θα έχει τους λόγους της…

 http://kartesios.com/?cat=28