Η Εκκλησία συμπαραστέκεται στο δράμα μας (από μακριά για να μην κολλήσει)
Αρχιεπισκοπικά δάκρυα
ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ
Η αδυναμία διαχωρισμού της
εκκλησίας από το κράτος, μια πραγματικότητα που προσβάλλει βάναυσα την
οντότητα κάθε ελεύθερου πολίτη που πιστεύει στον συνταγματικώς κατοχυρωμένο αυτοπροσδιορισμό του, είναι ένα από τα συμπτώματα της
νοσηρής δεσποτικής πάθησης που διατρέχει τη χώρα, κρατώντας την δέσμια
αραχνιασμένων φρονημάτων που πέρα από τον πνευματικά αναχρονιστικό χαρακτήρα
τους συνιστούν ένα έξοχο καμουφλάζ μιας
πανάρχαιης λανθάνουσας εξουσίας με πολλά πρόσωπα.
Δεν υπάρχει λόγος να γελιόμαστε, η Εκκλησία ήταν ανέκαθεν ένας πανούργος μεταπράτης της ανθρώπινης πίστης, που χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν την αξιωματική ισχύ της θρησκείας οργάνωσε ένα άρτιο επιχειρηματικό πλάνο για τον έλεγχο της μάζας και τον πορισμό ωφελειών χρηματικής και θεσμικής φύσης. Το μόνο ψεγάδι στο κατά τα λοιπά ορθά δομημένο σχέδιο αποκρυστάλλωσης αυτού του καθεστώτος είναι η αναπόφευκτη αντίφαση, που προκύπτει με τον πιο εκκωφαντικό για τους αισθητήρες της ανθρώπινης αντίληψης τρόπο, μεταξύ των δυο βασικών πόλων της εκκλησίας. Της χριστιανικής επίφασης αφενός και του απροκάλυπτα κερδοσκοπικού (λογιστικά) και συντηρητικού (ηθικά) χαρακτήρα αφετέρου.
Οι διακηρύξεις περί ανιδιοτελούς αγάπης ποτέ δεν επαληθεύτηκαν πρακτικά, αντιθέτως, προσέκρουαν πάντοτε στη σκληρή πραγματικότητα της εχθρότητας και του αφορισμού ενάντια σε όποιον διεκδικούσε την αυτοτέλεια της σκέψης και την αυθυπαρξία της βούλησής του. Ό,τι διαφοροποιείται από τον ολοκληρωτισμό της αυθαίρετης και πρωτόγονης συστηματοποίησης της πνευματικότητας έπρεπε πάντα είτε να καταργηθεί είτε να παραγκωνιστεί ως ασύμβατη μειοψηφία με μειωμένα δικαιώματα.
Σήμερα, εν μέσω τρομακτικής οικονομικής κρίσης, η Εκκλησία έχει την ανεκτίμητη ευκαιρία να υπερασπιστεί την ενότητά της με το κράτος συμβάλλοντας με την αμύθητη περιουσία της στη διατήρηση της βιωσιμότητάς του. Κάτι τέτοιο δεν θα ερχόταν απλά ως επιβεβαίωση των επιχειρημάτων της ενάντια στον διαχωρισμό αλλά και ως εκπλήρωση του τυπικού προορισμού της, που αν θυμάμαι καλά είναι η συνδρομή των αναξιοπαθούντων. Εντούτοις, ο πλούτος της Εκκλησίας παραμένει ανέπαφος και αναξιοποίητος, σαν πολυτελής τραπεζαρία τσιγκούνας, άκληρης και ξεχασμένης θειάς, ενώ ο ανθρωπιστικός ρόλος της εκφράζεται με πολυδιαφημισμένα συσσίτια τα οποία φυσικά χρηματοδοτούν ευαισθητοποιημένοι λαϊκοί μέσω εράνων.
Επιστολές διαμαρτυρίας σαν αυτή που έστειλε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στον πρωθυπουργό φαντάζουν τόσο περιττές κι αχρείαστες για την κοινή γνώμη και αντίληψη, όσο τα χρυσοποίκιλτα άμφια για τους εκπροσώπους του θεού. Ο αρχιεπίσκοπος αποδοκίμασε την οικονομική πολιτική της χώρας επισημαίνοντας το απρόσφορο της στρατηγικής της και εκτόξευσε εκ του ασφαλούς μερικές δακρύβρεχτες ατάκες εν είδει μανιφέστου κοινωνικής ευαισθητοποίησης παύλα κατακραυγής:
«Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και των πεινασμένων - φαινόμενο κατοχικών εποχών - παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις»
Σε περίπτωση που ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στο κέντρο της πρωτεύουσας, ο αρχιεπίσκοπος είναι εδώ για να τον ενημερώσει. Δεν είναι εδώ για να βοηθήσει ωστόσο, η ακίνητη περιουσία της εκκλησίας είναι καλύτερο να μένει ακίνητη παρά να χαραμίζεται για ευτελή ζητήματα όπως είναι η στέγαση απόρων μάλλον.
«Οι άνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και τα λουκέτα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης. Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιο φτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους»
Άλλη μια κομβική διαπίστωση που κλονίζει τα στεγανά της σκέψης με πρωτόγνωρο και εντελώς αδόκητο τρόπο. Ο αρχιεπίσκοπος κόπτεται για την οικονομική κατάρρευση των κοινωνικών τάξεων αλλά δεν φαίνεται να θυμάται πως πριν λίγο καιρό βρήκε δίκαιη την άρνηση του Ευάγγελου Βενιζέλου (για λόγους ηθικής, όπως χαρακτηριστικά είχε πει) να μειώσει τους μισθούς των κληρικών. Η ηθική προφανώς αποκτά εξωφρενικά υποκειμενική χροιά όταν αγγίζει της χορδές της ιδιοτέλειάς μας.
«Ενόψει της δεινής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, η Εκκλησία της Ελλάδος αξιοποιεί κάθε δυνατότητα αλληλεγγύης και επαφίεται στην ευαισθησία, στο φιλότιμο και στον αγνό πατριωτισμό των Ελλήνων.»
Πολύ βολική στάση. Η Εκκλησία μας πιστεύει πως ενωμένοι θα νικήσουμε την κρίση και επί τούτου επικαλείται τα πατριωτικά μας ιδεώδη συμμετέχοντας στον αγώνα νοερά. Θεωρεί, με λίγα λόγια, πως μπορεί να στηριχθεί πάνω μας. Καλοσύνη της.
«Στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές των απελπισμένων, οι φωνές των Ελλήνων, αγνοούνται προκλητικά. Δυστυχώς, σήμερα οι Έλληνες δεν βρίσκουμε απάντηση ούτε στα όσα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, ούτε στα όσα ζητούνται από τους ξένους. Είναι, μάλιστα, τουλάχιστον ύποπτη η εμμονή τους σε αποτυχημένες συνταγές. Και είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό»
Ο αρχιεπίσκοπος κάπου εδώ προσευχήθηκε οι αναγνώστες να αποφύγουν δυσάρεστους συνειρμούς με την υπόθεση Βατοπεδίου και να εκλάβουν την αναφορά αυτή ως μομφή για τους διεφθαρμένους πολιτικούς ( που αγαπάμε να μισούμε όταν δεν συμπράττουν στα σχέδιά μας). Στο τέλος, κανέναν δεν έβλαψε ποτέ λίγο εμπόριο τρόμου παίζοντας το αλάνθαστο ψυχολογικό χαρτί του κατατρεγμένου ελληνισμού που απειλείται από ύπουλες ξένες δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου