Περιάστραψεν αυτούς φως...

 

Περιάστραψεν αυτούς φως...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Aπίστευτο μποτιλιάρισμα παρατηρείται εσχάτως στους δρόμους προς τη Δασμασκό της ματωμένης Συρίας. Οχι, δεν είναι Ρώσοι και Κινέζοι που συρρέουν για να προστατέψουν τους αμάχους που θερίζει ο δυνάστης Ασαντ. Δεν είναι καν Αγγλοι και Αμερικανοί που, αφού τελείωσαν με την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στο Ιράκ, είπαν να δώσουν ανιδιοτελή χείρα βοηθείας και σε άλλον λαό. Για Ελληνες πρόκειται. Για Ελληνες πολιτικούς - πράσινους, γαλάζιους, γκρίζους: Σπεύδουν στη Δαμασκό για να τιμήσουν τον πρόδρομό τους, τον Σαούλ ή Σαύλο που, οδεύοντας προς τη Δαμασκό, άκουσε βαριά τη φωνή του Θεού στο όραμά του, τρόμαξε και έγινε Παύλος. Κι αυτός ο δεινός διώκτης των χριστιανών μετατράπηκε σε μεθοδικότατο απόστολο των εθνών, χάρη και στην πλούσια ιουδαϊκή και ελληνική παιδεία του και στην ωφέλιμη ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη.

 

Βέβαια είναι κομμάτι δύσκολο να πούμε ότι «εξαίφνης περιάστραψεν φως από του ουρανού» μερικές δεκάδες Ελληνες βουλευτές που χρειάστηκαν άλλος μία, άλλος τρεις και άλλος πέντε θητείες για να καταλάβουν ποιον Θεό πιστεύουν και να ανανήψουν. Στην περίπτωσή τους άλλωστε δεν πρόκειται για θαύμα αλλά για δράμα. Για το δράμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, που το πληρώνουμε βαριά όλοι και όχι μόνο οι πρωταγωνιστές του. Γιατί ποιον άλλον χαρακτηρισμό, αν όχι δράμα, μπορεί να δώσει κανείς όταν ακούει πολιτικούς που υπούργευσαν, και όχι μία φορά, και συγκατοίκησαν στα υψηλά του κόμματός τους να δηλώνουν ότι ανακάλυψαν επιτέλους τον μικρούλη θεό μέσα τους, τη συνείδησή τους δηλαδή;

«Ψήφισα κατά συνείδηση έπειτα από αρκετό καιρό» δήλωσε λ.χ. η κ. Βάσω Παπανδρέου, μετά την ψηφοφορία για το Μνημόνιο Νο 2 (όλα τα κακά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι... σίκουελ: Εξολοθρευτής Νο 1, 2..., Αλιεν Νο 1, 2... κ.λπ.). Το ίδιο ακριβώς άφησαν να εννοηθεί σχεδόν όλοι οι βουλευτές που δεν ακολούθησαν την κομματική ρότα, επειδή άκουσαν κατ’ όναρ ή σε όραμα (ακρόαμα μάλλον) τη φωνή της συνείδησής τους. Και σε όραμα επίσης πρέπει να αποδώσουμε την αιφνίδια μεταστροφή του κ. Σαμαρά, που ξεκίνησε μνημονιοκτόνος και κατέληξε μνημονιολάτρης. Τι οραματίστηκε; Ενας Θεός το ξέρει.

Μπορούμε άραγε να πούμε μπράβο τουλάχιστον σε όσους εκπροσώπους μας ομολογούν δημοσίως ότι, έστω κι αργά, συναντήθηκαν με τη συνείδησή τους και συμφώνησαν ενώ ώς τώρα υπεράσπιζαν πειθήνια τη μια ή την άλλη γραμμή εν γνώσει τους ότι δεν τους εκφράζει; Μάλλον όχι, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είμαστε. Γιατί το μπράβο μας θα ισοδυναμούσε με συχωροχάρτι για όλα τα χρόνια στη διάρκεια των οποίων είχαν εκχωρήσει τη βούλησή τους στη διάθεση του προέδρου - ηγεμόνα. Θα ήταν δηλαδή σαν να αποδεχόμασταν πως η καιροσκοπική εθελοδουλία είναι συστατικό του ίδιου του πολιτεύματός μας. Ξέρουμε βέβαια πως αυτό συμβαίνει. Αλλά το κρύβουμε κάτω από το χαλί. Οπως και ό,τι άλλο μας χαλάει.