Tο κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις (υποκειμενικό φωτορεπορτάζ)

Jaquou Utopie

Εμείς είμαστε η φωτιά!

Στο δρόμο από το μεσημέρι, μαζί με εκατοντάδες που γίνανε χιλιάδες και μετά από λίγο εκατοντάδες χιλιάδες. Ομόνοια, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πλατεία Συντάγματος, Αμαλίας μέχρι στύλους Ολυμπίου Διός, Όθωνος, Καραγιώργης Σερβίας, Ερμού, Μητροπόλεως και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Θαυμάσιος άνθρωπος… να σε κρατάει, να σε βοηθάει, να σου μιλάει για να μη φοβάσαι, να τραγουδάει, να φωνάζει, να πέφτουν γύρω τα χημικά , να πέφτεις κι εσύ και να σε σηκώνει, να σε κρατάει όταν σε έχουν τυφλώσει τα αέρια , να οπισθοχωρεί και να ανασυντάσσεται και να επιστρέφει, και ξανά να φωνάζει, να τραγουδάει μέχρι αργά το βράδυ που πια η επίθεση έγινε με όλους τους τρόπους.

Και μαζί το ημερολόγιο πολέμου. Χημικά, ασφυξιογόνα, κρότου λάμψης πάντα μέσα στην πορεία. Να μην επαναλάβω το αυτονόητο, ότι η διαδήλωση ήταν ανεπιθύμητη. Και μαζί επιθέσεις της αστυνομίας με χημικά παντού και εκατοντάδες να αντιδρούν με πέτρες, μικρές φωτιές, σπασμένα όλα τα μάρμαρα στην πλατεία και στους γύρω δρόμους, οδοφράγματα με ότι υλικό μπορείς να φανταστείς και να φτάνουν από κάπου μακριά οι ειδήσεις για κτίρια να καίγονται.

Η υπογραφή στο νέο μνημόνιο μπήκε υπό τους ήχους των ασθενοφόρων. Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσα μέτρησα χθες να περνούν από την πλατεία Συντάγματος. Έχω χάσει τον λογαριασμό του πόσες φορές είδα ΜΑΤ να πετούν πέτρες σε διαδηλωτές. Μέσα από τη διμοιρία, με στολή, αντιασφυξιογόνα, την ασπίδα στο ένα χέρι και την κάμερα με ενσωματωμένο προβολάκι στο άλλο, μπάτσος κατέγραφε τους διαδηλωτές που κλωτσούσαν πίσω τα δακρυγόνα που ο διπλανός μπάτσος πετούσε.

Η υπογραφή μπήκε και οι άθλιοι ακόμα κλαίνε για τα κτίρια της πόλης, μέχρι που η επόμενη μέρα δείχνει πως εμείς, που ζούμε τη νέα κατάσταση δεν θα κλάψουμε για τις ζωές μας, τις έχουμε ήδη πάρει στα χέρια μας. Στην αναμετάδοση ακούστηκε και πάλι το αμίμητο για τον τουρισμό που πλήττεται, και αργότερα “το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα” ανακουφίστηκε που η ψηφοφορία έληξε πριν ανοίξει το χρηματιστήριο του Τόκιο και δεν κόστισαμε ακριβά στις αγορές. Η υπογραφή μπήκε και από σήμερα ανήκω στη γενιά των 400€. Να χαίρεστε την ευταξία σας… Άνθρωποι μάτωσαν, έχασαν την ανάσα τους, έτρεξαν, στάθηκαν όρθιοι, πολέμησαν και θα συνεχίσουν.

Δεν φοβάμαι τη φωτιά.

Παρακαλώ όσους έχουν δει τα πολλά βίντεο που κυκλοφορούν από χθες, να τα βάλουν στα σχόλια .

υ.γ.

Στο δρόμο των μητροπόλεων πάντα πίστευα ότι υπάρχουν δύο φυλές. Οι χτίστες και οι γκρεμιστές. Αν κι εγώ πορεύομαι με τους χτίστες κατανοώ γιατί κάποιοι ακόμα πορεύονται με τους γκρεμιστές. Έτσι κι αλλιώς, όσο οι άνθρωποι στέκονται όρθιοι, είμαστε εμείς οι χτίστες, εμείς κι οι γκρεμιστές.

Η σειρά των φωτογραφιών δεν είναι χρονική, αλλά σίγουρα μπορείτε να καταλάβετε…