Η αλήθεια είναι ότι, αν και συνελήφθη μεγαλοβδομαδιάτικα, οι
κορόνες της θρησκευτικής υποκρισίας δεν ξανακούστηκαν,
«μα Μεγάλη Τετάρτη τον
άνθρωπο» κ.λπ. Είχαν ξοδευτεί όλες τα Χριστούγεννα, με τη σύλληψη του ηγουμένου
Εφραίμ, όταν αποδείχθηκε για μυριοστή φορά πως οι χριστιανοί είναι αναρίθμητοι,
χριστιανισμός όμως δεν υπάρχει. Οι δύο συλληφθέντες σε υποτιθέμενες ώρες
θρησκευτικής κατάνυξης έχουν άλλο ένα κοινό γνώρισμα: την κραυγαλέα
αναντιστοιχία ανάμεσα στο
«σχήμα» τους, το λειτούργημά τους, και στη γενικότερη
παρουσία τους.
Ιερωμένος ο πρώτος, πολιτικός ο δεύτερος (άνθρωποι δηλαδή
ταμένοι στην υπηρεσία του Αλλου), διακρίθηκαν όλως ιδιαιτέρως στην υπηρεσία του
Εαυτού. Ο ένας πόνταρε στη μεγαλοθυμία του Θεού, ο άλλος στη μνημονική ραθυμία
του Λαού, και κυρίως στην επιλεκτική μνήμη του πολιτικού συστήματος, στο οποίο
συμμετείχε πρωταγωνιστικά επί δεκαετίες.
Και φιλοξενήθηκαν στο ίδιο κελί...
Ο κ. Τσοχατζόπουλος, κάτοχος μιας γλώσσας που λειτουργούσε
εκτός νοήματος, ανήκει στους πολλούς ανθρώπους που υπούργευσαν επειδή ήταν ή
«αγωνιστές» (γενικώς και αορίστως συνήθως) ή φίλοι του ηγεμόνος ή και τα δύο.
Αγωνιστής δεν ξέρω αν ήταν ο κ. Τσοχατζόπουλος, φίλος του Ανδρέα πάντως ήταν.
Κι αυτό αρκούσε, μια και ο νεποτισμός, ο καισαρισμός, ο ετσιθελισμός χαρακτηρίζουν
παγίως την πολιτική στον τόπο μας, για να μην πάει χαμένο το ωραίο παράδειγμα
του Καλιγούλα και του αλόγου του. Αρκούσε δηλαδή η σχέση υποτακτικής φιλίας με
τον πρόεδρο για να αναλάβει υπουργεία κρισιμότατα ως προς την ύλη τους και τους
ενύπαρκτους πειρασμούς: δημόσια έργα και εξοπλισμοί.
Ο οικείος μας Ακης καταγράφηκε σαν ο μίστερ «Ο,τι πείτε,
κύριε πρόεδρε», σαν «ο πιο άνθρωπος του προέδρου», αν υπάρχουν παραθετικά σ’
αυτό. Και κάποια στιγμή, του προέδρου αποθανόντος, διεκδίκησε την αρχηγία, σαν
εκπρόσωπος του αυθεντικού ΠΑΣΟΚ. Κι έχασε για λίγο. Τώρα τα χάνει όλα, αλλά δεν
φαίνεται διατεθειμένος να χάσει μόνος του. Ούτε και τότε ήταν μόνος του, όταν
υπερδιόγκωνε τα έξοδα για όπλα, ούτε και μόνος του κέρδισε. Απλώς, σίγουρος πως
η πολιτική τού προσέφερε άτρωτο θώρακα, επέλεξε έναν δημόσιο βίο που αποκάλυπτε
υπέρμετρα αλαζονική ανωριμότητα. Ενας πολιτικός που τίποτε άλλο δεν έκανε στη
ζωή του και σε καμιά δουλειά δεν ίδρωσε, δύσκολα πείθει πως οι θορυβωδώς
σπάταλοι γάμοι του και οι μεγιστανικές αγορές του στηρίχθηκαν στις οικονομίες
του.
Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός που πλούτισε. Ενα σωρό ταπεινά
σπιτάκια στις καλές περιοχές της Αθήνας και σε νήσους του Αιγαίου ανήκουν σε
φτωχά παιδιά του λαού που μόνο στην πολιτική επιδόθηκαν και, ω του
αποταμιευτικού θαύματος, στα σαράντα τους είναι πάμπλουτα. Περιμένουν -λέτε- τη
σειρά τους για τα αποκαλυπτήρια; Μα πρέπει πρώτα να καούν πολιτικά και κατόπιν
να ψάξουν η Βουλή (ορίστε;) και η Δικαιοσύνη να βρουν τα διαμάντια μες στις
στάχτες. Τα διαμάντια της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου