Ἀπορῶ καί θαυμάζω.
Κι ὕστερα μελαγχολῶ.
Μέ τή γλώσσα τους! Μιλοῦν την ίδια γλωσσα. Σάν νά μήν ἔχει επισυμβει κατακλυσμός. Σάν νά μήν ἔχουν χαθεί δουλειες, νά μήν ἔχουν κοπεί μεροκαματα, νά μήν ἔχουν κλείσει μαγαζιαη σπιτια, σάν νά μήν ἔχουν καει ζωες.
Ὄμως εκεινο πού μέ θλίβει περισσότερο, εἶναι τό γεγονός ὅτι αὐτήν τή γλώσσα μας τήν ἔμαθαν νά τή μιλᾶμε καί μεῖς.
Μία γλώσσα μέ λέξεις ψευδομενες, με ευφημισμούς, ὕπουλη, παραπλανητική, μία γλωσσα που ἔχει στείλει ἀπό καιρό στην εξορία τις λέξεις που απηχούν τις πραγματικότητες τῆς ζωῆς, ὄπως:
ἐργάτης, ἐργατική τάξη, ὀκτάωρο, ἰσονομία, ἰμπεριαλισμός, ἐθνική ἀνεξαρτησία, πατρίδα, ἰσότητα, ἀλληλεγγύη κι αλλες μύριες.
Τριάντα χρονια τωρα λεξεις ὄπως αὐτές εἴχαν εξορισθει απ’τό καθημερινό λεξιλόγιο καί τώρα, μέ τήν κρίση, ὁρισμένες ἐξ αὐτῶν ἐπιστρέφουν στον δημόσιο λογο, ὄπως ἐπέστρεψαν κάποτε οἱ ἐξόριστοι δημοκρατικοι Ἀθηναῖοι ἀπ’τή Θήβα για νά διώξουν ἀπ’τό Ἄστυ τους ΤριάκονταΤυραννους.
Ὅμως οἰ Τριάκοντα Τυραννοι
Εἴναι ακομα εδω, καί οἱ κεφαλές τούς ὁμιλοῦν ἀπό οθονης κι ἐφημερίδων τῆς Διαπλοκῆς, την ίδια γλωσσα καθημερινως
Τη γλώσσα που μας εμαθαν να ὁμιλούμε κι εμεις: γιά τον ανταγωνισμό
Την οικονομία που δεν μας αντεχει
Το δίκιο (καί τό δίκαιο) των δανειστῶν
Το αναπόφευκτο των περικοπων,
Μία γλώσσα γεμάτη, διλήμματα, ἐκβιασμούς, ὑπαγορεύσεις κι απαγορευσεις.
Οἰ ίδιοι πολιτικοι των ιδιων κομματων που φτώχυναν την πατρίδα καί στή συνέχεια τησκλάβωσαν, ἐξακολουθοῦν νά μιλοῦν την ίδια
Τυραννική και ψευτρα γλωσσα με τις ίδιες νοηματικες κι ὁρολογίες, γιά νά ὑποσχεθοῦν ὅτι οἰίδιοι αυτοι, δέν θά φτωχύνουν τή χώρα κι ἄλλο (ἐνώ ηδη τα επομενα μετρα λαμβανονται)
Καί ὅτι οἱ ἴδιοι αὐτοί πού τή σκλάβωσαν, θά τήν ξεσκλαβώσουν ἄν ὄχι τό 2030, τό 2040 ἴσως καί πάντως ὁπωσδήποτε τό 2070!
Ἀντί νά ἔχει ἀνοίξει ἡ γῆ νά τούς καταπιεῖ, βγαίνουν κι ἀνερυθρίαστοι ὁμιλοῦν μετερχόμενοιδιλημματα, ἐκβιασμούς, ὑποσχέσεις κι απειλες.
Θαυμάζω κι ἀπορῶ.
Στή συνέχεια θλίβομαι!
Καί τέλος ὀργίζομαι. Καί μένω ὀργισμένος!
Κι ὅσον οἱ καθωσπρέπει λακέδες (καί λεκέδες) τῆς προπαγάνδας ἐξορκίζουν τήν ὀργή ὦς κακό σύμβουλο τόσο πιό πολύ ὀργίζομαι μέ αὐτούς που αποβιομηχάνισαν τη χώρα, πού ξεπάτωσαν τη γεωργική παραγωγη με τίς ἐπιδοτήσεις, που υπερχρέωσαν τον λαό μέ θαλασσοδάνεια, πού τον λήστεψαν με τά χρηματιστήρια, πού τόν ἔθισαν στο ρουσφέτι, τηνήσσονα προσπαθεια καί την αμορφωσιά, αὐτοί οἰ εγκληματίες μιλουν ἀκόμα. Καί ἀπευθύνονται στούς πολίτες μέ την ίδια γλωσσα,
Θαυμάζω κι ἀπορῶ!
Δέν ντρέπονται;
Δεν σέβονται τιποτα;
Γιά νά εἶναι κανείς ὑποψήφιος ἐκπρόσωπος μιας δικομματικής τυραννιδας που φτώχυνε καί σκλάβωσε τήν πατρίδα δέν χρειάζεται σθενος, χρειάζεται θρασος.
Κι ὦς φαίνεται, αὐτό εἶναι το τελευταίο που ἔχει ἀπομείνει στους συντρόφους του Ακη.
Ὅμως οἱ πολίτες που θά ὑπερψηφίζουν αὐτά τά δύο υποταγμενα στούς «νταβατζῆδες»κόμματα,
Τόσο μαθημενα στην υποταγη, πού ἐν τέλει υπεταξαν καί τήν ἴδια τη χώρα στουςΤοκογλυφους, οἱ πολίτες λοιπόν που προτιθενται να ὑπερψηφίσουν τά κόμματα τοῦ Μνημονίου, σέ τί ἐλπίζουν; Ἐκτός ἀπ’τούς πολίτες ποῦ ὅλα αὐτά τά χρόνια ὁ δικομματισμόςεκμαυλισε, οἱ ὑπόλοιποι ποῦ προτίθενται νά ὑπερψηφίσουν τούς δυό μικρομέγαλους, εἷς τί ἐλπίζουν;
Ἴσως κάποιοι, ὑποκύπτοντας στην κινδυνολογια, να φοβοῦνται τό χειρότερο!
Εἶναι ὅμως τό χειρότερο, ἐλπίδα;
Ἤ μήπως δεν τούς έχουν ήδη εξασφαλίσει το χειρότερο για το μέλλον, αὐτοί οἱ ἴδιοι πού τούς ἐξασφάλισαν το χειρότερο για το χθες καί το σήμερα;
Δημοκρατία δεν εἶναι νά ψηφίζει κανείς τη σαβουρα της ή τους «Τριάκοντα», δημοκρατία δέν εἶναι τό «ἔτσι γουσταρω» ἤ τό «ὤχ, ἀδερφέ», αὐτά εἶναι «πασοκιές» (πράσινες ἤ γαλάζιες), δημοκρατία ειναι ἠ ευθύνη, ἠ βάσανος της επιλογης, οἰ αγῶνες. Κι ἐνίοτε οισυνεχεις αγωνες.
Αὐτοί που ἔφεραν τή χώρα εως εδω εξακολουθουν νά τη δημαγωγοῦν.
Ὁ κ. Σαμαράς επισειει τᾶς κεφαλάς μας τόν κίνδυνο της ακυβερνησίας, ἐνῶ ἡ χώρακυβερναται με σιδηρα πυγμη απο την Τρόικα.
Ὁ κ. Βενιζέλος ομιλει σέ «πεθαμένα» ἀκροατήρια ὀπαδῶν κι ἀκόμα ὀλιγότερων ἀμήχανων ψηφοφόρων, λέγοντας τωρα οτι στό ἐξής δεν θά κόβεται τό ρεύμα (!!!) σέ ὅσους δέν ἔχουν νά πληρώσουν τό χαράτσι – ποιός; ὁ ἴδιος πού ἔως χθες το έκοβε!
Να ζητήσει κανείς αιδώ απ’την αναίδεια, εἶναι μάταιο. Ἀτελέσφερο. Μάλιστα ἀνήθικο. Μάλιστα ἠλίθιο...
Να διεκδικήσει όμως κάθαρση απ’το άγος, ἀξιοπρεπῆ ζωή κι ελπίδα για τό καλύτερο, εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὔκ ἄνευ...
Καθώς βραχύνεται ὁ χρόνος που ἀπομένει ἔως τίς ἐκλογές κι ἀναλόγως πυκνώνει ἡ ἐμφάνιση στις οθόνες τῆς Διαπλοκῆς κυρίως, τῶν ὁμιλουσῶν κεφαλῶν του δικομματικοῦ μας μονοκομματισμοῦ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου