Πως περνάει ο χρόνος…Πριν έναν χρόνο έγραφα: “Oι καναπέδες πάλιωσαν. Βγήκαν οι σούστες τους. Έγιναν τόσο ενοχλητικοί και άβολοι. Οι δρόμοι και οι πλατείες μοιάζουν ως το μόνο μέρος που αξίζει να βρίσκεσαι. Είναι αυτό που λαχταρά η ψυχή σου ”. Πόσα πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει μέσα σ’ έναν χρόνο. 
Το περσινό καλοκαίρι ήταν πολύ φορτισμένο, ήταν ποτισμένο από την ελπίδα της αγωνιστικότητας, με μια αύρα αλλαγής ή τουλάχιστον πίστης ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο. Αξίζουμε κάτι καλύτερο; Αναρωτιέμαι. Η επιβράβευση του ενός πόλου της…χρόνιας εξουσίας  στις πρόσφατες εκλογές δείχνει το εντελώς αντίθετο. Δεν είναι το θέμα μου που ανήκει ο καθένας, ή που τοποθετεί τέλος πάντων τον εαυτό του.

Αυτό που φάνηκε, είναι ότι ένας λαός που δεν έχει καμία δικαιολογία, πήρε ότι άξιζε. Ακόμη και μελλοντικά να επιλέξει κάτι άλλο, δεν θα το κάνει από συνείδηση, αλλά από ανάγκη. Αυτός που δρα βάσει ανάγκης, είναι εύκολα χειραγωγήσιμος. Η μυρωδιά της ήττας πλανάται πάνω από μια χώρα. Έναν χρόνο μετά, η παραίτηση βρίσκεται στο “on”.
Τις προηγούμενες ημέρες ήμουν θυμωμένος. Τον έβαλα στην άκρη τον θυμό. Σκέφτηκα πως αφού υπήρξε η ευκαιρία να διορθωθεί κάτι και δεν αξιοποιήθηκε, τότε πρέπει να πληρώσουμε. Όλοι θα μου πεις; Έτσι συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Λυπάμαι αυτούς που δεν φταίνε. Όσα πρόκειται να συμβούν θα ήθελα να μην τα δω, αλλά η Ιστορία δεν σε ρωτά. Η Νέμεσις θα μας βρει.
Ως τότε θα ατσαλώσω τον εαυτό μου, θα ενισχύσω τις άμυνές μου, για να αντιμετωπίσω τις πιέσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος. Τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν είναι λιτά, αλλά σημαντικά. Μουσική, βιβλία, αγαπημένα πρόσωπα, φίλοι, η φύση, μικρές αποδράσεις, ταινίες. Πράγματα που τα έβλεπα χρόνια να υπάρχουν, απλά απέκτησαν μεγαλύτερο μέγεθος. Δεν συνηθίζω στην εικόνα του τέρατος. Ωστόσο, πάντα ονειρευόμουν μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Πολύ διαφορετική από αυτή που ζούμε. Με μεγαλύτερη αλληλεγγύη, ευγένεια, σεβασμό, αποδοχή του διαφορετικού, πιο πολιτισμένη, γαλουχημένη με τις αρχές της ειρήνης και της αρμονικής συνύπαρξης.
Μπορεί και να είμαι απ’ αυτούς, που θεωρούνται ασυγχώρητα ρομαντικοί ή αθεράπευτα ουτοπιστές, αν και η πραγματικότητα μου έχει δώσει μαθήματα. Η ουτοπία όμως, είναι ο μοναδικός τόπος που όσο νομίζεις ότι τον πλησιάζεις, απομακρύνεται ακόμη περισσότερο. Αυτό σε βοηθάει να συνεχίζεις να περπατάς. Υπάρχουν γύρω μικρές εστίες ελπίδας και αντίστασης. Αυτή η  κοινωνία μπορεί να συνεχίσει τον δρόμο της και χωρίς εμένα. Προτιμώ να παραμείνω οπαδός της ζωής, διαβάτης ενός προσωπικού μονοπατιού, που αγαπάει όσους συνοδοιπόρους ασπάζονται τις ίδιες αξίες. Θα είμαι εδώ, αλλά με άλλο τρόπο. Μέχρι τα μονοπάτια μας να διασταυρωθούν ξανά.