Στην υγειά του αντρίκιου υπουργικού σχήματος

Στην υγειά του αντρίκιου υπουργικού σχήματος

Γράφει: Μανόλης Δημελλάς

Έκλεισα το τηλέφωνο με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, είναι που η ποδηλατοβόλτα της Κυριακής για το Σούνιο θα έχει μεγάλη παρέα και πολλά θηλυκά. Είναι σπουδαίο να είσαι με φίλους αλλά όταν μια γυναίκα τραβά πετάλι, είναι και κάπου παραδίπλα, τότε το χαίρεσαι ακόμη περισσότερο. Σεξουαλικά απωθημένα που θα σβήσουν στο μνήμα.

Αναρωτιέμαι αν η ισότητα των φύλων υπάρχει, είναι μια ώριμη μα και μυθική ιστορία που εξελίσσει το είδος μας, μα στα βιβλία.

Πάνε χρόνια που η γυναίκες πάλεψαν, αγωνίστηκαν, στάθηκαν διεκδικώντας έναν ισότιμο ρόλο στον κοινωνικό ιστό.

Η γυναικεία χειραφέτηση δεν είναι τίποτε παραπάνω από την προσπάθεια για να γίνουμε όλοι καλύτεροι, σεβασμός στον συνάνθρωπο δεν μπορεί να μην έχει να κάνει με τον σεβασμό στον εαυτό μας.

Όλα αυτά καλά, τα σκέφτομαι και φουσκώνω σαν παγώνι αφού   καταφέρνω να τα δω, τουλάχιστον στα λόγια.

Το 1956 στην δεύτερη διακυβέρνηση Καραμανλή η Λίνα Τσαλδάρη, (ή Τσαλδάραινα, όπως την  αποκαλούσε η Πηνελόπη Δέλτα η πρόγιαγια του πρωθυπουργού μας), ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε ποτέ υπουργός αναλαμβάνοντας το υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας στην Ελλάδα. Από το 1952 έως το 1974 μοναχά 8 γυναίκες πέρασαν την πόρτα της βουλής, ενώ από το 1974 έως το 2000 οι γυναίκες βουλευτές αυξάνονται εντυπωσιακά και φτάνουν τις 53.

Με την αναθεώρηση του συντάγματος το 2001 καταργούνται όλες οι αποκλίσεις σε βάρος των γυναικών.

Μα είναι τόσο συντηρητική η κοινωνία μας που με κάνει και ντρέπομαι. Πόσο με σοκάρει πως μοναχά δυο γυναίκες μπαίνουν στο καινούριο υπουργικό συμβούλιο. Πόσο με τρομάζει που οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί μεταξύ αστείου και σοβαρού προβάλλουν το καινούριο υπουργείο τουρισμού, μα και την νέα υπουργό, οχι για τις πιθανές ικανότητες της μα για το κορμί και τα μάτια της.

Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, το 2011, το 50,8 του πληθυσμού είναι γυναίκες. Οι μητέρες, οι άνεργες, οι ερωμένες, οι εργαζόμενες.

Όλα τριγύρω χτυπούν ένα καμπανάκι αλλαγής, φαίνεται να περνάμε  στην φάση της συνειδητοποίησης, ξεπεράσαμε την άρνηση της καταστάσεως μας, μα ακόμη και τώρα σαν αγάδες βλέπουμε το αρσενικό να κρατά τα κόκκαλα, τα ζάρια και να ελέγχει το παιγνίδι.

Κρίμα που δεν διαφέρουμε  στην ουσία από τον Αραβικό κόσμο που θέλει την γυναίκα κλεισμένη, μαντρωμένη, μέσα σε ρούχα, τοίχους, κοινωνικές δομές που θυμίζουν φυλακή.

Θα με πεις σκληρό, μα μοναχά στα λόγια κάνουμε σχήματα, όταν έρχεται η ώρα βηματίζουμε, τρέχουμε μα προς τα πίσω, σφυρίζοντας αντρίκιους σκοπούς.

Εντάξει, όλοι έχουμε τη μάνα μας, την αδερφή μας, την σχέση μας, μα μέχρι εκεί μπορούν οι γυναίκες, άλλωστε και ο πρωθυπουργός δείχνει τον δρόμο.

Όσο θα αρνούμαστε την ισότητα θα στέκουμε πάνω στα δέντρα με μακριές ουρές, μακριά από οποιαδήποτε εξέλιξη.

Ειδικά την ώρα που ο ρατσισμός άρχισε να μυρίζει και μέσα στην βουλή, ίσως μια περισσότερο ρηξικελεύθη στάση, μια περισσότερο ριζοσπαστική προσέγγιση, από την συγκυβέρνηση των δεξιο-αριστερο-κεντρώων, να οδηγούσε στο άνοιγμα ματιών που έχουμε τόσο ανάγκη.

 http://www.aixmi.gr