Η συνε(ναι)ση του συστήματος
Του Σπύρου Κόγκα.
Η παρουσία του Φώτη
Κουβέλη στα πολιτικά πράγματα της χώρας , φέρει από την αρχή της πορείας
του, το στίγμα μιας αποφασιστικής δράσης στο να ενσωματωθεί η Αριστερά ή
ένα κομμάτι της μέσα στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος. Υπό
μια έννοια η συνέπεια του Φώτη Κουβέλη στους στόχους και τις ιδέες της
Ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα, είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη.
Πάντα υπό το πρίσμα μιας δεξιάς σοσιαλδημοκρατικής προσέγγισης, που ας
μην κρυβόμαστε κυριαρχούσε και καθόριζε την πολιτική της Ανανεωτικής
Αριστεράς από την εποχή του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι και την περίοδο
Κωνσταντόπουλου στην ηγεσία του ΣΥΝ.
Αυτό έγινε κατανοητό την περίοδο που η Ανανεωτική
πτέρυγα εντός ΣΥΝ υπέσκαπτε, υπονόμευε την αριστερή στροφή της ηγεσίας
του ΣΥΝ, και οργάνωνε την πολεμική συνολικά απέναντι στο εγχείρημα του
ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα απέναντι στις γραμμές, τις εκδοχές και τις
δυνάμεις που τον τραβούσαν πιο αριστερά και πιο αντι-ευρωπαικά για να
είμαστε συγκεκριμένοι. Η περίοδος αυτή είχε επιτυχίες για το εγχείρημα
του Φώτη Κουβέλη. Κατάφερε να θέσει όρια-περιορισμούς στην
αριστερόστροφη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως μετατοπίζοντας το εσωτερικό του
ΣΥΝ προς την κοινά αποδεκτή Ανανεωτική Ευρωπαϊκή αναφορά. Και αυτό το
κατάφερνε την ίδια ώρα που όλο και περισσότερο οργάνωνε την αποχώρηση
του και την δημιουργία ενός νέου μορφώματος καθαρής Ανανεωτικής
αναφοράς.
Πρέπει να παραδεχτούμε
ότι ο Φώτης Κουβέλης είχε διορατικότητα. Εκτίμησε σωστά ότι η είσοδος
σε μια κρισιακή εποχή θα επιτάχυνε την παρακμή του ΠΑΣΟΚ, εκτίμησε σωστά
ότι η διαλυτική δύναμη μιας κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ θα έφερνε στο
προσκήνιο την ανάγκη δημιουργίας μιας νέας Κεντροαριστεράς. Και το κενό
αυτό, δεν ήθελε κατά αυτόν να το καλύψει η νέα ηγεσία του ΣΥΝ. Η
Μνημονιακή εποχή τον δικαίωσε μέχρι εδώ. Το σύστημα του δικομματισμού
τελείωσε, το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε, η Κεντροαριστερά αναζητείται αλλά …ο
ΣΥΡΙΖΑ συνομίλησε δυναμικότερα, αποτελεσματικότερα και με περισσότερη
προοπτική με το λαό της δημοκρατικής παράταξης. Αυτό δεν το πρόβλεψε ο
αρχηγός της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Η ΔΗΜΑΡ κέρδισε ένα
ποσοστό υποστήριξης από κόσμο του μεσαίου χώρου, αλλά από την στάση της
ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις, έχασε κάθε λόγο και θέση μέσα
στο χάρτη της Αριστεράς. Γιατί; Επειδή απέδειξε ότι η τοποθέτηση της
ενάντια στο Μνημόνιο και οι προτάσεις απαγκίστρωσης από αυτό, ήταν μια
υποκριτική προσπάθεια να ενταχθεί στο αντι-μνημονιακό τόξο, να πάρει
δυνάμεις από την γενική κατακραυγή, να είναι καταφύγιο του πασοκικού
κόσμου και φυσικά να μπορεί να έχει ρόλο ρυθμιστή στην αστάθεια και στις
ανάγκες ενός κυβερνητικού σχηματισμού. Έχασε κάθε λόγο και θέση μέσα
στην Αριστερά γιατί η ευθύνη και η αξιοπιστία του Φώτη Κουβέλη περί του
‘’δεν θα γίνουμε αριστερό άλλοθι του Βενιζέλου και του Σαμαρά’’
εξανεμίστηκε μπροστά στο δέος της ευθύνης για σταθερότητα του
συστήματος, για συνέχεια του Κράτους στην Ευρώπη, για τήρηση των
Μνημονιακών δεσμεύσεων. Αν προσθέσουμε και την μανιασμένη αγωνία να
εγκλωβιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να στιγματιστεί μαζί με την ΔΗΜΑΡ, να ωθηθεί στην
Μνημονιακή κυβερνητική συνευθύνη, τότε καταλαβαίνουμε το πόσο καλά ο
Κουβέλης εκτελεί την γραμμή Βενιζέλου για τσαλάκωμα του Τσίπρα με κάθε
τρόπο.
Με τον φόβο της
διάσπασης, με τον φόβο της αποτυχίας και αυτής της κυβέρνησης, ο
Κουβέλης κράτησε την ΔΗΜΑΡ μακριά από την συμμετοχή στην κυβέρνηση
Σαμαρά δίνοντας όμως την ψυχή και την πίστη του με την ψήφο εμπιστοσύνης
που του υποσχέθηκε. Αυταπατάται οικτρά αν πιστεύει ότι έτσι θα σώσει
την ΔΗΜΑΡ από την χλεύη και την πλήρη εγκατάλειψη από το εκλογικό και
κοινωνικό σώμα. Αυταπατάται οικτρά αν πιστεύει ότι θα έχει μέλλον στις
διεργασίες ακόμα και για την διαμόρφωση νέας Κεντροαριστεράς στην
Ελλάδα. Οι θέσεις του επάξια συναντήθηκαν με τους άγρια νεοφιλελεύθερους
υποστηρικτές του, όπως ο κύριος Ανδριανόπουλος, θέσεις
αντι-λαικές-φιλοκαπιταλιστικές και ραγιάδικες ως το μεδούλι.
Με όλα αυτά, το περιβόητο μήνυμα του κου Χατζημπίρου, δεν μας εξέπληξε. Η ευθύνη τους είναι να παριστάνουν τους συνετούς του συστήματος. Άξιοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου