Για τι θα ’πρεπε πρωτίστως να σκέφτονται και να συζητούν όσοι
κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα αποσπάσει την ψήφο μας και την ανοχή
μας; Για ποιο θέμα θα όφειλαν να δαπανούν τα φαιά τους κύτταρα και τις
φωτεινές λέξεις τους: Για τους φόρους. Για τη φοροαποφυγή και τη
φοροκλοπή δηλαδή, το πάγιο έθιμό μας, πανδήμως τηρούμενο και πολιτειακώς
ανεκτό. Για τα κοντά πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ που θα συγκέντρωνε η
έρμη η πολιτεία αν έπιανε τους φοροφυγάδες - και τα οποία θα γίνονταν
εκατό και διακόσια, αν εφαρμοζόταν το μέτρο της παραδειγματικής δήμευσης
περιουσίας, τουλάχιστον για όσους αποδεικνυόταν ότι κλέβουν κατά
συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν.
Για τα χίλια μύρια τεχνάσματα που
σκαρφίζεται ο καθένας μας, για να γλιτώσει άλλος ένα πεντοχίλιαρο κι
άλλος πέντε εκατομμύρια ή και πενήντα - γι’ αυτά θα ’πρεπε να συζητάμε.
Για το αναίσχυντο «πόθεν έσχες» αρκετών πολιτικών μας, εκείνων που μας
κοροϊδεύουν αναιδέστατα, και από τηλεοράσεως, όταν παραδίδουν μαθήματα
ηθικής, έχοντας βέβαια και τον νόμο στα χέρια τους, έτσι ακριβώς όπως
τον έφτιαξαν, βολικό για την εξοχότητά τους. Για τους πρόθυμους των
υπηρεσιών να μας συντρέξουν, να μας δείξουν ένα καλό κολπάκι, αρκεί να
βάλουμε κι εμείς κάτι στον λογαριασμό τους, αφορολόγητο βέβαια.
Για τους
πιο πατριώτες απ’ όλους τους πατριώτες, οι οποίοι, για να μπορέσουν να
βοηθήσουν την πεφιλημένη τους Ελλάδα αν κακοτύχει και πέσει στην απόλυτη
φτώχεια, βγάζουν έγκαιρα τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ώστε να μείνουν
αλώβητα· έτσι, αν χρειαστεί, θα τα χαρίσουν οι γενναίοι στη χώρα τους
και τη χώρα μας, ώστε να ξανασταθεί στα πόδια της. Κι άλλα πολλά,
απολύτως στενάχωρα, που αν μείνουν άθικτα, αν δεν ανατραπούν, δεν θα μας
σώσουν και δέκα Μνημόνια, όσες διαπραγματεύσεις, αναθεωρήσεις ή
επιμηκύνσεις κι αν κάνουμε.
Εντάξει. Την αναθεματίσαμε την κυρία
Λαγκάρντ, γιατί μας προσέβαλε καίγοντας όσους χλωρούς από μας μαζί με
όσους ξερούς, υποθέτοντας πως όλοι μας είμαστε αγύρτες. Της τα ψάλαμε
και το φχαριστηθήκαμε, βρίσκοντας και μια στιγμιαία ομοθυμία. Παρ’ όλα
αυτά, ίσως θα έπρεπε να νιώθουμε ότι μας προσβάλλουν εξίσου βαριά με την
επικεφαλής του ΔΝΤ όποιοι μαγειρεύουν τη δηλωσούλα τους για να κλέψουν
(για να ΜΑΣ κλέψουν) κι όσους δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κάνουν
δήλωση, ποντάροντας στη σιγουριά ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι
Αργος παντεπόπτης αλλά μεροληπτικώς αργός και υπναλέος και δεν θα τους
βρει. Για τα φορολογικά μας θα έπρεπε προπάντων να μιλάμε. Δηλαδή για
την υπευθυνότητά μας.
Για τον πατριωτισμό μας. Για την ηθική μας. Γιατί
και τα τρία αυτά, η υπευθυνότητα, η ηθική και ο πατριωτισμός (για να μην
προσθέσω και τον χριστιανισμό...), είναι συνώνυμα της φορολογικής
συνείδησης. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε στα βουνά και να παθαίνουμε
κρυοπαγήματα για να αποδείξουμε τη φιλοπατρία μας. Αρκεί να πάμε ώς την
κοντινή μας εφορία.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου