«Υπερκομματική» μυθολογία

Tου Παντελη Μπουκαλα

Εχει τις δυσκολίες της η ζωή. Και μας εκπαιδεύει. Θα μπορέσουμε έτσι να αντέξουμε το δυσβάσταχτο, να πορευόμαστε δηλαδή του λοιπού (και για όσο κρατήσει η ιδιότυπη συγκυβέρνηση) χωρίς έναν Λοβέρδο ή έναν Χρυσοχοΐδη σε υπουργικό θώκο, χωρίς μια Φώφη Γεννηματά να ηγείται κάποιου τομέα, ώστε κάπως να αποζημιωθεί από το κόμμα της που δεν κατόρθωσε να την αναδείξει βουλευτίνα. Η αλήθεια είναι ότι και ο πρώην Υγείας και ο πρώην Αναπτύξεως κι ακόμα πιο πρώην Προστασίας του Πολίτη το πάλεψαν όσο μπορούσαν, απαιτώντας να συμμετάσχει το κόμμα τους με ικανά στελέχη του (λέγε με Ανδρέα, λέγε με Μιχάλη) και όχι διά τεχνοκρατών. Αλλά ο κ. Βενιζέλος ήταν πασοκικά κάθετος. Αλλωστε οι δύο βασικές έγνοιες του (εκτός από τη σωτηρία της πατρίδος εννοείται, για το ναυάγιο της οποίας συνέβαλε όσο μπορούσε), είναι δύο: πώς να διαβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένει ανεύθυνα ότι στις δημοκρατίες υπάρχει και αντιπολίτευση (εφόσον δεν έχει καταργηθεί διά νόμου), και πώς να κόψει τα φτερά των δελφίνων, εν οις και ο ορκισμένος σύμμαχός του κ. Λοβέρδος. Για να πείσει λοιπόν πως το ΠΑΣΟΚ δεν θα κάνει στη Ν.Δ. ό,τι του έκανε η Ν.Δ. στην προηγούμενη λίαν αποτελεσματική συγκυβέρνησή τους, ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε ότι το υπό ανακατασκευή κόμμα του θα συμμετάσχει με πρόσωπα «υπερπολιτικά». Τι σημαίνει αυτό στο λεξιλόγιό του; Δεν σημαίνει πρόσωπα υπερπολιτικοποιημένα, παθιασμένα με την πολιτική όπως κάθε Ελληνας, αλλά πρόσωπα υπεράνω της πολιτικής, κομματικώς αμέτοχα, πολιτικώς αγνά και ιδεολογικώς αμόλυντα... Υπάρχουν όντως τέτοια ευγενή πλάσματα στον κόσμο τούτο, και μάλιστα στην ανέκαθεν υπερπολιτικοποιημένη Ελλάδα; Υπάρχουν. Ετσι αποφαίνεται ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος υποδεικνύει κάποιους αξιωματούχους τραπεζών. Καλούμαστε λοιπόν να πιστέψουμε πως ένας άνθρωπος που διοικεί τράπεζα (και δη κρατική), μόνο αριθμούς και γραφήματα έχει στο μυαλό του και βάσει αυτών αποφασίζει. Δεν συζητάει με τους συμβούλους και τους βοηθούς του για τα πολιτικά, δεν έχει άποψη για την πολιτική, ελληνική και διεθνή, δεν ψηφίζει, δεν αντιδικεί, δεν μετέχει δηλαδή στον κόσμο τούτο, όπως τον ξέρουμε κι όπως στ’ αλήθεια υπάρχει: ένας κόσμος με την πολιτική να καθορίζει κάθε στιγμή του, κάθε σκέψη και πράξη του. Οι κατά Βενιζέλον «υπερκομματικοί» είναι κάτι ανάμεσα σε αγίους και αγγέλους· οσιομάρτυρες της πολιτικής ουδετερότητας και αγαθοδαίμονες της ιδεολογικής αντικειμενικότητας. Το επιπλέον πλεονέκτημά τους είναι ότι τυγχάνουν φίλοι και γνώριμοι του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και μέτοχοι των αντιλήψεών του περί των κοινών· κατά συνέπεια η «υπερκομματική ουδετερότητά» τους είναι ευαγγελόρυθμη και βενιζελότροπη. Ετσι ναι, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξή τους. Γιατί με την «υπερκομματική» αγαθότητα που τους αποδίδει ο κ. Βενιζέλος υπάρχουν μόνο σ’ εκείνη την ευτυχισμένη ήπειρο όπου συχνάζουν μονόκεροι, πήγασοι και λοιπά μυθικά όντα.  http://www.kathimerini.gr/